PROBLEM

Ατυχία! Τόσες μέρες που έκανε ζέστη δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χθες το βράδυ που άρχισε να φυσάει λίγο κι ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ, άρχισε η μεταμόρφωση. Ναι, ναι είχε πανσέληνο χθες…(Εκτός από Μέδουσα είμαι και λυκάνθρωπος…Είμαι πολλά τέρατα μαζί…). Αμάν. Δεν πρόκειται να κοιμηθώ ποτέ…Σνιφ!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Στις 26 Ιουνίου είναι η παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών (βέβαια εγώ το θυμήθηκα 3 μέρες μετά…). Βρήκα λοιπόν ένα φυλλάδιο (από τα εκατομμύρια που ρίχνουν καθημερινά κάτω από την πόρτα)το οποίο μιλούσε για το κέντρο πρόληψης και απεξάρτησης «ΑΘΗΝΑ». Σαν επικεφαλίδα είχε «Ξεχνάμε τις ουσίες και κρατάμε την ουσία (say no to drugs)» και συνεχίζει «Το ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Την εταιρεία αυτήν αποτελούν ο Δήμος Αθηναίων, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Αττικής, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και το Ελληνικό Κέντρο Διαπολιτισμικής Ψυχιατρικής και Περίθαλψης. Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» χρηματοδοτείται κατά 50% και στηρίζεται επιστημονικά από τον οργανισμό κατά των Ναρκωτικών.
Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» συμμετέχει ενεργά στις αντιμετωπίσεις του προβλήματος της εξάρτησης από τα ναρκωτικά προσφέροντας υπηρεσίες πρόληψης και αγωγή υγείας στο ευρύ κοινό.
Ο φόβος, οι ενοχές και η παραίτηση δεν προσφέρουν λύσεις. Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» προτείνει μια θετική στάση ζωής και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο.
Σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα πρόληψης σε σχολεία της Αθήνας (σε εμάς πάντως ήρθανε) όπου οι μαθητές ενημερώνονται για θέματα που αφορούν την χρήση εξατρτησιογόνων ουσιών και άλλα θέματα αγωγής της υγείας.
Ενημερώνει και συμβουλεύει γονείς και εκπαιδευτικούς για θέματα σχετικά με τις εξαρτησιογόνες ουσίες.
Προσφέρει στους νέους, σε συνεργασία και με άλλους φορείς, ευκαιρίες δημιουργικής απασχόλησης και υγιεινού τρόπου ζωής.
Προσφέρει στους χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών ενημέρωση, στους χώρους που συχνάζουν για θέματα που τους αφορούν και τους παρακινεί να παρακολουθήσουν προγράμματα απεξάρτησης.
Στηρίζει τις οικογένειες των χρηστών παρέχοντας συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη. Συνεργάζεται με όλους τους φορείς που δραστηριοποιούνται στην πρόβλεψη για την θεραπεία και για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος.
Κέντρα Πρόληψης: «Αθηνά-Πρόμαχος» Αίνου 1 & Λεωφ. Βουλιαγμένης.
«Αθηνά- Προναία» Ελασιδών 30 & Κωνσταντινουπόλεως
«Παλλάς- Αθήνα» Στουρνάρα 21
«Αθηνά-Πολιάς» Γαλατσίου 1 & Πατησίων»

ΠΡΟΣΕΥΧΗ - MEDOUSSA

ΠΡΟΣΕΥΧΗ-MEDOUSSA

Μετρώ τις μέρες σαν ηλιαχτίδα
Χιλιάδες έτη φωτός
Κλέβω απ’ τα αστέρια το φως της νύχτας
Την ώρα που είσαι εδώ
Ανοίγω τρύπες σαν καταιγίδα
Μέσα στο χρόνο (ή θρόνο, δεν το ακούω καλά) γυμνός
Μα πάντα μένει στα χείλη η πίκρα
Με ένα ποτήρι φτηνό

Μες στη σιωπή θα ‘μαι κραυγή
Κάνω ξανά μια προσευχή
Στριφογυρίζω με ξένο σώμα
Τώρα μαζί σας γελώ
Δε θα μπορέσει κανείς ακόμα
Να με ξεχάσει όσο ζω

Στην ερημιά θα ‘μια ζωή
Κάνω ξανά μια προσευχή

Μετρώ τις μέρες σαν ηλιαχτίδα
Χιλιάδες έτη φωτός
Κλέβω απ’ τα αστέρια το φως της νύχτας
Την ώρα που είσαι εδώ
Μες στη σιωπή θα ‘μια κραυγή
Κάνω ξανά μια προσευχή
Κανείς ποτέ να μη με δει…

(Και εγώ κάνω μια προευχή να πάω επιτέλους για μπάνιο!!!)

Too Busy for a Friend...

One day a teacher asked her students to list the names of the other students in the room on two sheets of paper, leaving a space between each name.
Then she told them to think of the nicest thing they could say about each of their classmates and write it down.
It took the remainder of the class period to finish their assignment, and as the students left the room, each one handed in the papers.

That Saturday, the teacher wrote down the name of each student on a separate sheet of paper, and listed what everyone else had said about that individual.
On Monday she gave each student his or her list. Before long, the entire class was smiling. 'Really?' she heard whispered.
' I never knew that I meant anything to anyone!' and, 'I didn't know others liked me so much,' were most of the comments.

No one ever mentioned those papers in class again.
She never knew if they discussed them after class or with their parents, but it didn't matter.
The exercise had accomplished its purpose. The students were happy with themselves and one another.
That group of students moved on.

Several years later, one of the students was killed in Viet Nam and his teacher attended the funeral of that special student.
She had never seen a serviceman in a military coffin before. He looked so handsome, so mature.
The church was packed with his friends. One by one those who loved him took a last walk by the coffin.
The teacher was the last one to bless the coffin.

As she stood there, one of the
soldiers who acted as pallbearer came up to her. 'Were you Mark's
math teacher?' he asked. She nodded: 'yes.' Then he
said: 'Mark talked about you a lot.'

After the funeral, most of
Mark's former classmates went together to a luncheon. Mark's mother
and father were there, obviously waiting to speak with his teacher.

'We want to show you something,'
his father said, taking a wallet out of his pocket. 'They found
this on Mark when he was killed. We thought you might recognize it.'

Opening the billfold, he carefully
removed two worn pieces of notebook paper that had obviously
been taped, folded and refolded many times. The teacher knew without
looking that the papers were the ones on which she had listed all
the good things each of Mark's classmates had said about him.

'Thank you so much for doing
that,' Mark's mother said. 'As you can see, Mark treasured
it.'

All of Mark's former classmates
started to gather around. Charlie smiled rather sheepishly and
said, 'I still have my list. It's in the top drawer of my desk
at home.'

Chuck's wife said, 'Chuck
asked me to put his in our wedding album.'

'I have mine too,' Marilyn
said. 'It's in my diary.'

Then Vicki, another classmate,
reached into her pocketbook, took out her wallet and showed her worn
and frazzled list to the group. 'I carry this with me at all
times,' Vicki said and without batting an eyelash, she continued:
'I think we all saved our lists.'

That's when the teacher finally
sat down and cried. She cried for Mark and for all his friends who
would never see him again.

The density of people in society
is so thick that we forget that life will end one day. And we don't
know when that one day will be.

So please, tell the people you
love and care for, that they are special and important. Tell them,
before it is too late.

And One Way To Accomplish This
Is: Forward this message on. If you do not send it, you will have,
once again passed up the wonderful opportunity to do something nice
and beautiful.

If you've received this, it is
because someone cares for you and it means there is probably at least
someone for whom you care.

If you're 'too busy'
to take those few minutes right now to forward this message on, would
this be the VERY first time you didn't do that little thing that
would make a difference in your relationships?

The more people that you send this
to, the better you'll be at reaching out to those you care about.

Remember, you reap what you sow.
What you put into the lives of others comes back into your own.

May Your Day Be Blessed As Special
As You Are

8 λογοι που μ' αρέσει ο χειμώνας

1. Γιατί έχουμε τα Χριστούγεννα!

2. Γιατί έχουμε την Πρωτοχρονιά (μα υπάρχουν πιο ωραίες γιορτές, από αυτές τις δυο;)

3. Έχω τα γενέθλια μου!

4. Μπορώ να κοιμηθώ, χωρίς να χρειάζεται να κάνω νυχτερινούς περιπάτους μέσα στο σπίτι, μήπως και βρω μια δροσερή γωνιά.

5. Χιονίζει!!! (Σπανίως στην Αθήνα, αλλά υπάρχουν και χωριουδάκια με έξι μέτρα χιόνι)

6. Μπορώ να βγαίνω όποτε θέλω έξω, χωρίς να φοβάμαι ότι θα πάθω ηλίαση.

7. Χριστουγεννιάτικες Διακοπές (αν και προτιμώ τις καλοκαιρινές σε διάρκεια)

και 8.Γιατί σε όλο τον κόσμο αρέσει η άνοιξη και το καλοκαίρι. Πολύ παρεξηγημένη εποχή, ο χειμώνας...Τον καημενούλη...

Ανέκδοτο

Μια φορά κι έναν καιρό, περπατούσε ο λαγός στο δάσος. Συναντά το σκιουράκι, το οποίο έκανε μαριχουάνα! Του λέει επιβλητικά:
- "Σκιουράκι, τι πράγματα είναι αυτά; Ναρκωτικά; εμείς είμαστε ζώα, πρέπει να τρέχουμε στα λιβάδια, να μαζεύουμε λουλούδια."
- "Ναι, έχεις δίκιο", λέει το σκιουράκι και τον ακολουθεί.
Πιο κάτω συναντούν την αλεπού που τραβούσε ενέσεις. Αρχίζει πάλι ο λαγός:
- "Αλεπού, τι πράγματα είναι αυτά, εμείς είμαστε ζώα, πρέπει να τρέχουμε χαρούμενα στα λιβάδια, να μαζεύουμε λουλούδια, κλπ." Συμφώνησε και η αλεπού και ακολούθησε. Παρακάτω συναντούν το ελαφάκι που σνίφαρε κόκα! Αρχίζει ο λαγός τα ίδια και πείθει το ελαφάκι να ακολουθήσει.
Με τα πολλά, πείθει όλα τα ζώα να αφήσουν τα ναρκωτικά και να τον ακολουθήσουν αισιόδοξα! Ετσι, σιγά σιγά όλο το δάσος άρχισε να τρέχει στα ρυάκια, να μαζεύει λουλούδια, να περιπλανιέται χαρούμενο! Εν τω μεταξύ, είναι δυο κουκουβάγιες σε ένα δέντρο και παρακολουθούν απο ώρα την κατάσταση. Κάποια στιγμή ρωτάει η μια:
- "Τι γίνεται και τρέχουν έτσι όλα τα ζώα χαρούμενα, και μαζεύουν λουλούδια, κτλ."; Και λέει η άλλη:
- "Ε, δεν τον ξέρεις τον λαγό όταν παίρνει έκσταση;"

2 ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΕΣ

Την Δευτέρα μου κουβαλήθηκαν στο σπίτι τα δύο μικρά, «λατρεμένα», ξαδερφάκια μου, η Τιτίνα και ο Γιώργος.0 Για καθίσουν ήσυχα και για να μην δούμε «Ανυπότακτες Καρδιές»( είχαν έρθει οπλισμένα με τα DVD), τα έβαλα να γράψουν δύο ιστορίες.



Μια μπερδεμένη ιστορία (της Τιτίνας)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σε ένα νησί, ή σε μία χώρα, ή σε μία πόλη, ή σε ένα χωριό (είναι μπερδεμένο το πράγμα μην το ψάχνετε…), μια κακιά Σταχτοπούτα. Η Σταχτοπούτα πήγε και πήρε ρούχο για τον χορό του παλατιού, ενώ η καλή της μητριά και οι δύο κόρες της σφουγγάριζαν ώρες και ώρες και κοιμόντουσαν κοντά στο τζάκι. Στο χορό ο πρίγκιπας, όταν το ρολόι χτύπησε δώδεκα, έφυγε βιαστικά για το δωμάτιό του και έχασε το γοβάκι του (!)(Πάλι καλά που δεν τον μεταμόρφωσε σε κολοκύθα τον πρίγκιπα…). Οι καλές κόρες και η καλή μητριά βρήκαν το γοβάκι, το έδωσαν στον πρίγκιπα και τον παντρεύτηκαν.
Η Χιονάτη έστειλε τον κυνηγό να σκοτώσει την καλή της μητριά. Οι νάνοι ήταν στο σπίτι, όταν ήρθε η καλή μητριά, για να την προστατεύσουν. Της έδωσαν να φάει και την άφησαν να κοιμηθεί στα 7 μικρά κρεβατάκια τους. Η Χιονάτη βρήκε το σπιτάκι που έμενε η καλή μητριά τους και σκότωσε τους 7 νάνους, με εφτά δηλητηριασμένα πορτοκάλια. Η καλή μητριά έκλαιγε για τους νάνους, όταν ήρθε ο πρίγκιπας., είδε τους νάνους, τους ερωτεύθηκε, τους ανάστησε (είχαμε και νεκραναστάσεις σε αυτό το παραμύθι) και τους παντρεύτηκε. (Τι να σχολιάσω από αυτό το παραμύθι κι εγώ…)
Μια φορά πήγε σε εκείνο το μέρος και ένας άνθρωπος σωστός. Όταν είδε όλα αυτά τα μπερδεμένα πράγματα, είπε να τα βάλει σε μια σειρά, όπως είναι κανονικά
«Εσύ Σταχτοπούτα πρέπει να είσαι στη θέση της μητριάς σου και των αδερφών σου».
«Εσύ Χιονάτη πρέπει να είσαι στα θέση της μητριάς σου Οι νάνοι δεν πεθαίνουν και ούτε ο πρίγκιπας του παντρεύεται!»
Όλοι συμφώνησαν και οι ιστορίες μπήκαν στην σειρά τους.


5.Η μικρή μούμια (του Γιώργου)


Μια μέρα στο μουσείο ήρθε ένα παιδάκι που το έλεγαν Γιώργο. Το μουσείο είχε μέσα πράγματα από την εποχή του Φαραώ. Τότε, όταν ο Γιώργος μπήκε στο μουσείο άρχισε να βρέχει πολύ δυνατά.
Ο φίλος μας ο Γιώργος έφυγε από το μουσείο όταν σταμάτησε η βροχή. Το μουσείο έκλεισε. Ο Γιώργος πήγε πάλι στο μουσείο (ενώ ήταν κλειστό υποθέτω) και πήρε μαζί του και τον σκύλο του τον Φλοξ. Εκεί στο μουσείο είχε μια τρύπα (!) και χώρεσαν ο Γιώργος και το σκυλάκι του (προφανώς μια τρύπα στο πάτωμα του μουσείο, αν κατάλαβα καλά)/
Όταν μπήκαν μέσα είδαν τον τάφο ενός Φαραώ και τον πλησίασαν. Εκεί γύρω-γύρω υπήρχαν 4 κτερίσματα (εγώ έφτασα στο γυμνάσιο, για να μάθω την λέξη κτερίσματα) και σε ένα τραπέζι υπήρχε ένα ραβδί. Ο Γιώργος πήρε αυτό το ραβδί και το έβαλε στον τάφο. Τότε άρχισε μια τρομερή βροχή. Ο τάφος άνοιξε και ξαφνικά ο Φλοξ άρχισε να μιλάει.
Ο τάφος άνοιξε τελείως και ξεπετάγεται ο Φαραώ, αλλά σε μικρό μέγεθος. (σε μινιατούρα?) Ο σκύλος είπε στον μικρό Φαραώ ότι θα είναι ο βασιλικός του υπηρέτης (πολύ Πάπυρους βλέπει το ξαδερφάκι μου). Ο Φαραώ είπε ότι στον κάτω κόσμο υπάρχει ένα μεγάλο τέρας που είναι ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου.
Ο Φαραώ ήθελε να βγει έξω και ο Γιώργος του είπε πως είναι πολύ αργά για να βγει έξω. Όμως τον έβγαλε και όταν ο Φαραώ είδε την πόλη ρώτησε που είναι οι πυραμίδες του. Ο Γιώργος απάντησε ότι όταν πέθανε ο Φαραώ ο άνθρωπος άρχισε να κατασκευάζει την γη και τότε την έφτιαξε πιο μεγάλη (μην με ρωτάτε, δεν έχω ιδέα τι εννοεί). Η μούμια είπε «Τώρα είναι μεγαλύτερο το βασίλειό μου. Σωστά;». Ο Φλοξ απάντησε ναι.
Όταν μπήκαν μέσα στο μουσείο ξανά, βγήκαν έξω γιατί το τέρας, ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, έστειλε δύο τέρατα γιατί ο ίδιος δεν χωρούσε, να βγει έξω από τον τάφο του Φαραώ. Τότε άρχισαν να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και ο Γιώργος σταμάτησε ένα ταξί και μπήκαν μέσα. ( Από εδώ και πέρα το χάνω λίγο. Δεν βγάζω τα γράμματα…)
(Τέσπα είναι μέσα στο ταξί…)και το φανάρι δείχνει κόκκινο και όταν γυρνάει ο οδηγός πατάει απευθείας (τουλάχιστον το είχε γράψει απττευθήας…) φρένο. Τότε τα τέρατα πετάχτηκαν στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου. (Τι έχουν δει τα μάτια αυτού του κακομοίρη του ταξιτζή…)
Ξαναμπήκαν στο μουσείο και είδαν την τρύπα. Τότε η μούμια με την βοήθεια του ραβδιού του κατάφερε και έδιωξε τα τέρατα πριν έρθει και ένα τρίτο τέρας. Μετά ξαφνικά βγήκε και ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου και ο μικρός Φαραώ κατάφερε να μιλήσει με το τέρας.
Κατάφερε να κλείσει την πύλη (μην με ρωτάτε ποιος) και να μην μπορέσει να έρθει και να κυβερνήσει τον Κάτω Κόσμο (λογικά τον Πάνω εννοούσε) και να καταστρέψει όλους τους ανθρώπους, τα κτίρια, τις πολυκατοικίες, τα μαγαζιά, τα φυτά, τον ουρανό, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα ξενοδοχεία, τα δέντρα, τα ζώα, τα μουσεία, τα σχολεία, τα βουνά, τα πάντα. (Εγώ φταίω που του είπε να μου γράψει μεγάλη ιστορία, άκου να καταστρέψει τα ξενοδοχεία…)
Όσο για την μικρή μούμια ξανακοιμάται στον τάφο και ο σκύλος δεν μιλάει.

CREEK MARY' S BLOOD

Creek Mary’s Blood

Soon I will be here no more
You’ll hear my tale
Through my blood
Through my people
And the eagle’s cry
The bear within will never
Lay to rest

Wandering on Horizon Road
Following the trail of tears

White man came saw the blessed land
We care, you took
You fought, we lost
Not the war but an unfair fight
Sceneries painted beautiful in blood

Wandering on Horizon Road
Following the trail of tears
Once we were hear
Where we have lived since
The world began
Since time itself gave us
This land

Our souls will join again
The wild
Our home in peace ‘n war ‘n dead

Wandering on Horizon Road
Following the trail of tears
Once we were hear
Where we have lived since
The world began
Since time itself gave us
This land
“I still dream every night
Of them wolves, them mustangs,
Those endless prairies
The restless winds over mountaintops
The unspoilt frontier of my kith ‘n kin
The hallowed land of the
Great Spirit
I still believe
In every night
In every day
I am like the caribou
And you like the wolves that
Make me stronger

We never owed you anything
Our only debt is one life
For our Mother

It was a good day to chant
This song
For Her
Our spirit was here long
Before you
Long before us
And long will it be after you
Pride brings you to your end.


By Creeks…

ΟΛΕ !!!

Ευτυχώς που υπάρχουν κι άλλα σχολεία...Για την ακρίβεια ευτυχώς που υπάρχει το 1ο της Γκράβας, το οποίο έκανε χθες μια φοβερή γιορτή...Στην αρχή μια μικρή προθέρμανση με τραγούδια του Παπακωνσταντίνου (Γάτος, Σφεντόνα) κα μετά "Γυρίζώ τις Πλάτες μου στο Μέλλον" (ότι πρέπει για την αφύπνιση μερικών εφηβών). Και μετά ανέβηκέ στη σκηνή ένα φοβερό, hard rock συγκρότημα που τραγούδησε Deep Purple, Black Sabbath, WASP κ.τ.λ. Αδικία!!! Στο δικό μου σχολείο είχαν βάλει μόνο Έφη Θώδη :(

Metal Gear Solid: Twin Snakes - Wolf's Death Part 2

Εναλλακτική Ροκ σκηνή

.. Κοιτούσα τις προάλλες τον ουρανό και νόμιζα πως είδα κάτι ΤΡΥΠΕΣ εκεί ψηλά..Και όντως υπήρχαν..Κοιτώντας πιο πέρα όμως, κατάλαβα ότι κάποιες ήταν απλά ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ με ένα ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΚΙΤΡΙΝΟ μέσα τους.. Και δυστυχώς όλοι φαινόντουσαν ΕΚΤΟΣ ΜΑΧΗΣ.
Το έτος 2002GR πρέπει να ήταν η χρονιά με τους περισσότερους ΑΠΟΝΤΕΣ από την ΕΛΛΗΝΙΣΤΑΝ σκηνή. Και είχαμε πάρει ως DE FACTO ότι το ΚΕΝΟ στα ηχεία και τις καρδιές μας είναι το ΚΑΡΜΑ της ελληνικής μουσικής.Ότι είμαστε ΕΙΛΩΤΕΣ της ξενομανίας,όχι από ανάγκη, όχι από την ΚΑΘΟΔΟ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ αλλά από την επιλογή μιας ΥΠΟΓΕΙΑΣ ΤΡΟΧΙΑΣ. Σαν κάποιος να μας έκανε ένα MAGIC DE SPELL και είμαστε ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ να ζούμε σε μιας ΣΚΙΑΣ το ΦΩΣ.
Οι Έλληνες ροκάδες, ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ από τα δισκάδικα και τα FM, μπορεί να απαντηθούν μόνο σε κάποια λίγα ΜΟΝΙΤΟΡ, τυχερών συλλεκτών και σέρφερ του διαδικτύου. Η μουσική που μας κρατάει ζωντανούς περνάει μια ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΠΟΡΕΙΑ. Οι Έλληνες ως συνήθως ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ, και μετά παριστάνουν τους ΨΟΦΙΟΥΣ ΚΟΡΙΟΥΣ.
Οι ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ Έλληνες σαν ΤΣΟΠΑΝΟΙ που χορεύουν RAVE, παριστάνουμε τους ΣΑΜΑΤΙΣΤΑΣ όταν διασκεδάζουμε, αλλά είμαστε ΑΡΝΑΚΙΑ.Οι UNANS ζούμε ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ και με ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ, αλλά νιώθουμε ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΥΓΙΕΙΣ και ευτυχείς. Στην ουσία είμαστε ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ που ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, οι ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ μας ελέγχουν με την μουσική τους ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ.
Μια μουσική ΧΑΟΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ που εξαπλώθηκε σαν ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ, αλλά δεν είναι παρά ένα ΜΟΝΤΑΖ των ίδιων τετριμμένων στίχων και ρυθμών. Οι ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ της ελληνικής νύχτας είναι αν θα ρίξει περισσότερα ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ από τον διπλανό του. Η ΓΕΝΙΑ του ΧΑΟΥΣ δίπλα σε στίβες από κόκκινα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΕΠΛΑ γαρύφαλλων στα πόδια των σκύλων. Οι περισσότεροι χαρούμενοι τρώνε ΟΝΥΞ και νομίζουν πως λύσανε το ΠΑΖΛ. Μήπως όμως όλα αυτά είναι μια ΚΑΚΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ; Μήπως απλά είναι ΚΕΡΙΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ που θα λιώσουν όπως τα χιόνια;
εμείς πάντως νιώθουμε την κατάντια και ψηνόμαστε σαν ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ. Είμαστε σαν τα ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ αυτής της ΜΠΛΕ μουσικής. Και νομίζουμε ότι ζούμε μια άσχημη ΦΑΡΣΑ. Ποιο ΠΛΑΣΜΑ μπορεί να έζησε αληθινές ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ, ακούγοντας ΛΕΥΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, χώρίς να φοράει ΜΑΣΚΕΣ και να μπορεί να τις ξεχάσει; Νιώθουμε ότι ΣΑΝ ΤΗ ΓΗ που έχει πολλά ΜΟΤΙΒΟ, που έχει ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ, έτσι και όλα τα είδη μουσικής πρέπει να παίζουν.
Εκεί και μόνο, στα ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ της καρδιάς μας που μας δείχνουν ΔΙΑΦΑΝΑ το δρόμο για τα μουσικά ΚΡΙΝΑ, εκεί μόνο τα αυτιά και τα μυαλά μας δεν γίνονται κιμάς. Ευτυχώς που υπάρχουν ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ με ΜΕΝΤΟΡΕΣ της μουσικής που μας κρατάνε εδώ. ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΕΣ της ζωής που παίζουν ΕΠΕΙΔΗ γουστάρουν!! Και παίζουν ΑΝΕΥ αποζημίωσης και με ΜΙΚΡΟ απήχηση. Τι και αν είσαι ΑΣΙΜΟΣ, κοντά στα τριάντα(THIRTY DIRTY) και είσαι και LOST BODY. Τι και αν πληρώνεις για να βγάλεις και δίσκο που δεν θα πουλήσει; Δυστυχώς όμως το ΧΑΣΜΑ είναι μεγάλο! Από τα συγκροτήματα,τα ελαφρώς γνωστά δεν είναι πάνω από 15 ενώ είναι πάνω από 50 που αξίζουν πολλά. Όσο όμως και να το θέλεις, δεν μπορείς να καταφέρεις ΟΛΕΘΡΙΟ ΡΗΓΜΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ στην PANX ROMANA/ANGLOSAXONA, μόνο με ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ πρέπει με ΕΝΔΕΛΕΧΙΑ να ορθώνει την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ μας πιο έξυπνα. Το ΣΤΙΓΜΑ του '80 και του '90, η στροφή προς το κυνόβιο, μας έκανε ΧΡΟΝΟΦΥΓΑΔΕΣ.
Μια ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ και ένας μαχητής, ξεκίνησε πάλι(έστω και στο παρά ΠΕΝΤΕ) κάπου εκεί στις ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ... Όλοι εμείς οι ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ πειρατές, ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ της σκηνής, παρέα με τους ακροατές αλλά κυρίως τους καλλιτέχνες που γράφουν θησαυρούς, τραγουδήσαμε δυνατά παρέα με το ΔΙΟΝΥΣΟ και πάλι το ΕΝΟΧΟ ΛΑ της εναλλακτικής σκηνής. Αυτό που πάντοτε είχαμε στο ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ μας.
Ανάβουμε λοιπόν ξανά τα ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ και ξεκινάμε να πάρουμε την ΡΕΒΑΝΣ, ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ με ΡΙΦΙΦΙ! Και θα μας βρούνε όλους μπροστά τους με ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Εμείς VERSUS εκείνων. Και θα 'ναι όλοι μαζί μας, από τους ΑΧΑΙΟΥΣ και το ΠΛΟΚΑΜΙ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ έως και τον ΚΟΥΡΕΑ μαζί με τους ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ του. Και τότε θα τυλίξουμε τους σκύλους με ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ, θα τους στειρώσουμε και θα τους δώσουμε στον μπόγια.Και τότε τα ΦΩΤΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ίσως ξανανάψουν...
Το Ροκ θέλει μαζί και ροκανίδια ε;.. Μια "αποθήκη με ξύλο" λοιπόν... Χμμμμ, μήπως ο ποιητής εννοεί ένα Wood Stock αλά Ελληνικά;.. Μόνο που η δική μας "αποθήκη ξύλου", θα έχει τους δικούς μας μόνο ΤΕΡΜΙΤΕΣ.
Ένα όνειρο ζωής; Μια πολυήμερη συναυλία-φεστιβάλ Ροκ τύπου Woodstock, κάπου κοντά στην Αττική με όσους περισσότερους από τους δικούς μας γίνεται! Κατά προτίμηση κάπου που υπάρχει ΑΜΜΟΣ και να έχει ΦΥΚΙΑ... Με τα "δικά μας παιδιά", επειδή έτσι μας αρέσει... Πως σας φαίνεται; Παρακαλώ τον Άγιο ΒΑΣΙΛΗ να μου το φέρει για δώρο Χριστουγέννων, είτε χειμώνα,άνοιξη ή καλοκαίρι!!!!

Σε 1...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ-ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΙΔΗΣ

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός μεγάλη κι η σκιά του

απλώνει ρίζες στη ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του

Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα

το δέντρο γίνεται γοιρτή και φτερουγίζει η μέρα
Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μιλήσω

να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδίσω;

Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα

που κρύβει μες στη σιγαλιά του κόσμο όλο το αίμα

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει, πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει...

Αυτός ο κόμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει...

Χαμένοι μοιάζουμε λοιπόν στον γύρω του θανάτου

στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου

Μα οριστικά έχεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις

όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει, πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει...

Αυτός ο κόμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει...

Ο βασιλιάς της σκόνης

Εγώ, ο μικρός ο αμνός του θεού
Ξεχασμένος στο νότο γεννημένος αλλού
Ξέρω πάντα η Τροία θα'ναι μίλια μακριά
Κι η ωραία Ελένη θα'ναι τώρα γριά
Βγαινώ στο δρόμο ορκισμένος να μπω
Στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
Το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
Και να κλάψω μετά να χαθώ στη σιωπή

Ο βασιλιάς της σκόνης

Θα περάσουν τα χρόνια θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα'ναι σαν πρώτα όλα θα'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες μα εσύ
θα'χεις γίνει σκιά θα'χουν όλα χαθεί
ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
θ'απλωθεί η σκιά σου σ'ένα δρόμο στενό
τα ταξίδια οι φίλοι αγκαλιές στα φιλιά
σ'ένα κόσμο θα πω μακριά μακριά

Ο βασιλιάς της σκόνης

Από του δράκου τη χρονιά περάσαν χρόνια
τώρα μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα
αλλά η ρόδα της ζωής γυρνάει αιώνια

και μόλις λιώσουνε τα χιόνια θα'ρθεις να με βρεις

O βασιλιάς της σκόνης

Σε 2...

Σαν την φυλακισμένη σε δύο...Σε μία...Άντε και σε καμία μου εύχομαι...Να τελειώσουν οι εξετάσεις γιατί βαρέθηκα...Really βαρέθηκα...Today πήγα στην κολλητή μου την Κωστάνς και την βοήθησα να φτιάξει ένα blog! Βέβαια το παράξενο δεν είναι που την βοήθησα, αλλά που τελικά φτιάξαμε ένα blog! Αν είναι κανείς φαν του Σαρμπέλ (έλεος βρε Κωστάνς) ας κάνει καμιά βόλτα στο bodybsk.blogspot.com.

(Βάζω και καμιά άσχετη εικονούλα, έτσι για να περνάει η ώρα...)

fakellaki.blogspot.com

Έχω καρκίνο
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά όχι ο κανόνας...
Αν είναι και δεν μπορούν να εξαφανιστούν ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση όχι ο κανόνας… ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει , δυστυχώς…
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
ΔΕΝ έχω δώσει φακελάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ’ ότι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!!
"Είτε δώσεις φακελάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σου κάνει ο γιατρός"
Μακάρι να γίνουμε μπάλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκεί.....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"



*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και άνθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..

Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;

Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;

Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο,κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" ,δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδή να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορούσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και,οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
Οι φιρμες _Τεσσέρης Ιωάννης
Καθηγητής Νευροχειρουργικής,πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνέστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο, γνώστη και ικανό. Με τους τίτλους του πείστηκα να τον επισκεφθώ.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνών, στους Αμπελοκήπους ,προκειμένου-λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις.
Όταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό ,που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς απ΄ τη μέση" !!!! Μάλιστα είπε ότι ,εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω,δεν μού έλεγε,ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστώ γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση

Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....

Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;

Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής…Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί όχι μόνο να είναι καθηγητής, αλλά και να αμείβεται για τις «υπηρεσίες που προσφέρει…Ο «κύριος» Χρησικόπουλος εξακολουθεί να χρηματίζεται…Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί να παίρνει φακελάκια, να κάνει λάθος διαγνώσεις, εξακολουθεί α είναι τόσο αλαζόνας που δεν προσέχει τον ασθενή, ο οποίος όπως πάντα υπερβάλλει…εξακολουθεί να χειροτερεύει τους ασθενείς του, να τους «αρμέγει» για να φτιάξει το εξοχικό του, εξακολουθεί α σκοτώνει…χωρίς συνείδηση…χωρίς ντροπή.. χωρίς ενοχές. «Κύριε» Τεσσέρη, «κύριε» Χρυσικόπουλε να χαρείτε τα λεφτά που πήρατε από την Αμαλία Καλυβίνου και αν έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στο fakellaki.blogspot.com να δείτε τι αθλιότητα υπάρχει στον κλάδο σας. Απίστευτο!!! Γιατροί χρηματίζονται!!! Γιατροί, έντιμοι και αξιότιμοι πολίτες της χώρας μας, ζητούν από αρρώστους να ικανοποιήσουν της διαστροφές τους για την χορήγηση ενός φαρμάκου…Ντροπή τους! Αίσχος! Δεν συμφωνείται κύριε Τεσσέρη; Μα τέτοια κατάντια στον κλάδο σας «κύριε Χρυσικόπουλε»; Που ακούστηκε;
«Τι θες να γίνεις παιδί μου, όταν μεγαλώσεις;»
«Πληρωμένος δολοφόνος, για να βγάζω λεφτά!»
«Τι λες παιδί μου; Εσύ; Με τόσο μυαλό που έχεις να γίνεις δολοφόνος; Επιστήμονας, γιατρός θα γίνεις!»
Ένας πληρωμένος δολοφόνος σκοτώνει ανθρώπους που δεν ξέρει που δεν έχει μιλήσει μαζί τους. Κάνει ψυχρά την δουλειά του. Δεν ξέρει τα θύματα του. Δεν ξέρει γιατί πρέπει να τα σκοτώσει, δεν ξέρει αν είναι καλοί άνθρωποι, δεν ξέρει αν έχουν υποφέρει στη ζωή τους, δεν ξέρουν…Πρέπει να τα σκοτώσει για να πάρει τα χρήματα από την δουλειά του.
Φανταστείτε τώρα έναν άλλο δολοφόνο, που γνωρίζει το θύμα του. Το θύμα είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, ευσυνείδητος, πονεμένος, που έχει περάσει τη ζωή του με στερήσεις πόνους, ανασφάλεια και αμφισβήτηση. Αυτός ο δολοφόνος μπορεί να σώσει το θύμα του, χωρίς να κινδυνεύσει η δικιά του ζωή, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ευγμομοσύνη του θύματος του και των συγγενών του. Ο περί του λόγου δολοφόνος, αν δεν σκοτώσει το θύμα του δεν θα χάσει τα λεφτά της δουλειάς του, χάνει όμως τα λεφτά που το θύμα δεν του έδωσε για να εξαγοράσει την ζωή του. Για να ολοκληρώσομε την εικόνα του δολοφόνου μας, να πούμε πως αυτό το άτομο χαίρει κοινωνικού σεβασμού, λόγω του επαγγέλματος του. Αυτές είναι οι διαφορές μεταξύ των αλμπάνηδων γιατρών ( γιατί φυσικά υπάρχουν και πραγματικά αξιοσέβαστα άτομα, που κάνουν λειτούργημα) και των κοινών δολοφόνων.
Γιατί «κύριε» Τεσσέρη;
Γιατί «κύριε» Χρυσικόπουλε;
Λοιπόν, εγώ πρόσφατα έμαθα για την ιστορία της Αμαλίας και πού πρόσφατα επίσης έμαθα πως ακόμα και μια ανοιχτή εγχείρηση καρδιάς, όταν δεν πετύχει, πρέπει να πληρωθεί από τον ασθενή. Ας ευχηθώ στον κύριο που θα «ανοίξει» την καρδιά… Καλοφάγωτα τα χρήματα που πήρες ακόμα και αν έχασες μια ζωή από την απροσεξία σου ή από την «ανεπάρκεια του οργανισμού του ασθενή». Και φυσικά να μην ξεχάσεις να πάρεις όλα τα χρήματα, γιατί προσπάθησες με νύχια και με δόντια (όπως θα μας πεις αύριο μεθαύριο).
Ένα μεγάλο αντίο στην Αμαλία και ένα μεγάλο συγγνώμη εκ μέρος των υπεύθυνων του «αντίο»

ALIENS

aliens (2) ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!!!

Και θα επιστρέψουμε σύντομα με περισσότερες αποδείξεις...

Welcome!!!

WELCOME ALEX!!!

Γειάαααααααααααα!

Τι κάνετε; Είμαι ο καινούριος contributor του blog (thanx to Medoussa)!!! Ελπίζω να μην ψοφίσετε γρήγορα απ' όσα θα γράφω...Να ξέρετε ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα ;) ! Για οτιδήποτε (προτάσεις, ενστάσεις κλπ) το mail μου είναι alexarian2006@hotmail.com.

Αλέξανδρος Παραδείσης

The Sound Of Silence

THE SOUND OF SILENCE - SIMON & GARFUNKEL
Hello darkness, my old friend

I've come to talk with you again

Because a vision softly creeping

Left its seeds while I was sleeping

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence
In restless dreams I walked alone

Narrow streets of cobblestone

'Neath the halo of a street lamp I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence
And in the naked light I saw

Ten thousand people, maybe more

People talking without speaking

People hearing without listening

People writing songs that voices never share

And no one dared

Disturb the sound of silence
"Fools", said I, "You do not know

Silence like a cancer grows

Hear my words that I might teach you

Take my arms that I might reach you"

But my words, like silent raindrops fell

And echoed

In the wells of silence
And the people bowed and prayed

To the neon god they made

And the sign flashed out its warning

In the words that it was forming

And the sign said,

"The words of the prophets are written on the subway walls

And tenement halls"

And whispered in the sounds of silence

I made it !!!

Louves Production proudly presents louves.blogspot.com!!! Η πολυμελής (δύο είμαστε μόνο...) εταιρία Louves παρουσιάζει με υπερηφάνει αυτό το ελεϊνό (μπορεί να μην είναι ακόμα, αλλά υποσχόμαστε ότι θα γίνει...) blog! Welcome to anybody poor person, who visit us!!!

Without mercy...

Helo :)

HELO :)