Άριαν και Μέιργκ κεφ.1

Παλιά είχα αρχίσει να γράγω ένα βιβλίο το οποίο όμως μου έσβησε ένας μαλάκας κομπιουτεράς, πονεμένη ιστορία... Πριν από κανά μήνα ξανάρχισα να το γράφω απ' την αρχή καλύτερο από πριν.
Σας βάζω το πρώτο κεφάλαιο.


Άριαν και Μέιργκ

Κεφάλαιο 1ο

Το χιόνι έπεφτε πυκνό. Τα βήματά τους γίνονταν όλο και πιο δύσκολα καθώς η θύελλα δυνάμωνε.
Ο Άριαν, η Μέιργκ και οι γονείς τους, ο κύριος και η κυρία Λας είχαν πάει για ορειβασία σε μία από τις πλαγιές του όρους Λέιετ. Όλα έδειχναν ότι θα πήγαιναν καλά και ο καιρός προβλεπόταν αίθριος. Παρόλα αυτά, από το μεσημέρι είχε αρχίσει μία αραιή χιονόπτωση που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε χιονοθύελλα. Τώρα, η μόνη τους ελπίδα ήταν να φτάσουν στο καταφύγιο. Δεν ήταν μακριά, αλλά με την ομίχλη που είχε και το χιόνι που έπεφτε δεν θα ήταν καθόλου εύκολο.
Ο Άριαν έσερνε με δυσκολία τα πόδια του μέσα στο πυκνό χιόνι. Το μόνο που μπορούσε να δει γύρω του ήταν ένα άσπρο τοπίο. Η ανάσα του γινόταν όλο και πιο δύσκολη σε κάθε του βήμα λόγω του αυξημένου υψομέτρου και σχεδόν δεν ένοιωθε τα πόδια του, λες και δεν ανήκαν στον ίδιο.
Η Μέιργκ βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση. Κόντευε να καταρρεύσει από την κούραση και σίγουρα δεν θα άντεχε να προχωράει για πολύ ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες.
Μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που ξεκίνησαν για να ανέβουν στο βουνό. Η ιδέα ήταν των γονιών της, όπως και όλες οι παράδοξες ιδέες στο σπίτι τους. Είχαν κάνει άλλη μια φορά ορειβασία με τον σύλλογο της πόλης και, ξετρελαμένοι, δεν έβλεπαν την ώρα να ξαναπάνε για ορειβασία. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν κάποιο πιο εύκολο βουνό για να ανέβουν, παρά το Λέιετ, ένα από τα πιο απότομα βουνά της περιοχής. Αλλά έτσι ήταν πάντα οι γονείς της. Δεν κάθονταν ποτέ να σκεφτούν για πολύ κάτι πριν το κάνουν.
Ξαφνικά ο κύριος Λας την έβγαλε από τις σκέψεις της καθώς φώναξε με όλη του τη δύναμη για να ακουστεί με το δυνατό αέρα:
«Το καταφύγιο! Το καταφύγιο!» δείχνοντας ένα μικρό ξύλινο κτίσμα που διακρινόταν με δυσκολία μέσα στο άσπρο τοπίο.
Η οικογένεια τάχυνε το βήμα της όσο μπορούσε και σε λίγη ώρα έφτασαν, ξεθεωμένοι όλοι, στο καταφύγιο με τους λίγους αποκλεισμένους ορειβάτες.



Αφού έφαγαν την ζεστή φασολάδα που τους ετοίμασε η μαγείρισσα, μία γλυκύτατη κυρία, έπεσαν όλοι για ύπνο. Ο Άριαν ήταν εξουθενωμένος και δεν μπόρεσε να παραμείνει ξύπνιος για πολλή ώρα. Όλο του το κορμί πονούσε από την πολύωρη ανάβαση και θα έδινε τα πάντα για μερικές ώρες ύπνου. Οι γονείς του ροχάλιζαν ήδη σιγανά και η ανάσα της αδερφής του ακουγόταν ρυθμικά. Αγνοώντας την κούρασή του, σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι. Περπατώντας προσεκτικά για να μην ξυπνήσει κανέναν από τους ορειβάτες, καθώς κοιμούνταν όλοι μαζί στον ίδιο χώρο σε μικροσκοπικές ξύλινες κουκέτες, πλησίασε το παράθυρο. Η ανάσα του θόλωσε το παγωμένο τζάμι, και ο Άριαν άφησε πάνω του το αποτύπωμα του χεριού του.
Το παράθυρο ήταν προφυλαγμένο από το χιόνι με μια μικρή στέγη, μα το φως έξω ήταν ελάχιστο. Κάθισε έτσι, σαν υπνωτισμένος να κοιτάει τις νιφάδες του χιονιού καθώς στροβιλίζονταν στο μανιασμένο αέρα. Σε λίγο τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι και άρχισε να διακρίνει τις κορυφές κάποιων κοντινών δέντρων και ύστερα κάποιων πιο μακριά.
Μα πως γινόταν αυτό; Μπορούσε να διακρίνει τώρα κάποιες πλαγιές παρά το σκοτάδι, το χιόνι και την ομίχλη. Ο Άριαν έτριψε τα μάτια του. Γύρισε για λίγο πίσω, μα όλοι ήταν βυθισμένοι στον ύπνο. Αλλά ακόμα και μέσα στο καταφύγιο όλα φαίνονταν διαφορετικά. Ήταν σαν να είχε αποκτήσει ξαφνικά κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα και μπορούσε να βλέπει στο σκοτάδι χωρίς κανένα πρόβλημα!
Ήταν πολύ κουρασμένος για να καθίσει να το σκεφτεί εκείνη τη στιγμή, όμως. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως όλα ήταν της φαντασίας του κι έτσι τον πήρε ο ύπνος.

Every Time I Look At You

Kiss
Every Time I Look At You

Tryin' to say I'm sorry, didn't mean to break your heart
And find you waitin' up by the light of day
There's a lot I want to tell you, but I don't know where to start
And I don't know what I'd do if you walked away

Ooh, baby I tried to make it, I just got lost along the way

Chorus:
But every time I look at you, no matter what I'm goin' thru, it's easy to see
And every time I hold you, the things I never told you, seem to come easily
'Cause you're everything to me

I never really wanted to let you get inside my heart
I wanted to believe this would soon be ending
I thought it wouldn't matter, if it all just came apart
But now I realize I was just pretending

Ooh, baby, I know I hurt you, but you can still believe in me

chorus

It's gonna take a little time to show you, just what you mean to me, oh yeah
It seems the more I get to know you, the more I need to make you see
You're everything I need, yeah

(Instrumental break)

Oho, I need ya, I need ya, I need ya...

Ooh, baby, baby, baby, I know I hurt you, but you can still believe in me

chorus

You're everything to me, you're everything to me


KISS - ALIVE! in Athens (18/5/08)

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ - O άλλος σου εαυτός

Προχθές το βράδυ πίστεψα σε αυτό που μισώ

πως θα ξεφύγεις απ' αυτή την κόλαση

Μα τότε πίστευα ο δρόμος ήταν σωστός

δώσε μου λίγο από την ενόραση

Μα στο παιχνίδι σου αυτό,

σκότωσε το δράκο που σκορπάει τον πανικό

και όταν θα πέσεις στο κενό

Ο άλλος σου ευατός,

ο άλλος σου ευατός,

θα είναι νεκρός

Προχθές το βράδυ πίστεψα πως δε θα σε δω

το μονοπάτι σου φλεγόμενο

Στα χέρια σου κρατάς λευκό

για να σκεπάσεις αυτό τον όλεθρο

Μα στο παιχνίδι σου αυτό,

σκότωσε το δράκο που σκορπάει τον πανικό

και όταν θα πέσεις στο κενό

Ο άλλος σου ευατός

ο άλλος σου ευατός

θα είναι νεκρός

Comeback

Γεια. Είμαι και πάλι πίσω. Καταρχήν θέλω να καλωσορίσω την νέα μας blogoσυντάκτρια. Και τώρα που τρίτωσε το κακό, ποιος σας σώζει...
Από την τελευταία φορά που έγραψα έχουν γίνει αρκετά πράγματα. Καταρχήν τα 'χω πάρει άγρια με το ρεύμα που κόβεται σχεδόν κάθε μέρα. Βέβαια δίκιο έχουν και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, αλλά τόσο καιρό με τον Ζαχόπουλο δεν κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να κλωθοφέρνουν στο μυαλό τους το ασφαλιστικό; Επίσης, δημιούργησα το πρώτο site παγκοσμίως με layouts για το Joy.gr. Αν έχετε προφίλ στο Joy, ρίξτε μια ματιά: www.joy-layouts.blogspot.com. Επίσης, δεν θα ήταν άσχημο να γράψετε κάτι και στο shoutbox. Τέλος, ξεκίνησα κινέζικα. Εδώ και κανά χρόνο το σκέφτομαι, αλλά επειδή δεν βλέπω να υπάρχει κανά φροντιστήριο εδώ κοντά που να κάνει κινέζικα, κατέβασα μερικά πράγματα από το διαδίκτυο. Εδώ και μία μέρα. λοιπόν, έχω πορωθεί πολύ άγρια. Οι αριθμοί είναι: 0零líng, 1一yī , 2二èr, 3三sān, 4四sì, 5五wǔ, 6六liù, 7七qī, 8八bā, 9九jiǔ, 10十shí και λοιπά. Περισότερα μπορείτε να βρείτε στο http://www.languageguide.org/mandarin/. Το αστείο είναι ότι η μπροστινή μου στο σχολείο προσπαθεί να μάθει ιαπωνικά από το net κι αυτή, αλλά τα ιαπωνικά έχουν 3 γραφές και μπλέχεις τα μπούτια σου. Αυτάαα.

Τριήμερη - Βόλος 2008

Παρασκευή 29 Φλεβάρη, 7.00 π.μ. το πούλμαν αναχωρεί και μαζί του 90 περίπου μαθητές που περίμεναν να ζήσουν αξέχαστες εμπειρίες στην τριήμερη εκδρομή, ίσως και για πρώτη φορα... Και δεν είχαν άδικο, 3 μέρες μαζί με τους φίλους τους σε κάποια άλλη περιοχή, έτοιμοι να περάσουν καλά χωρίς την πίεση των γονέων και γενικότερα χωρίς τη ρουτίνα.
Ναι, το ομολογώ, ήταν καταπληκτικά. Δε λέω ότι συνέβη κάτι το υπερβολικά ασυνήθιστο αλλά από τη μία η τόσο ωραία πόλη του Βόλου, από την άλλη η καλή παρέα και ο νέες γνωριμίες από το απέναντι ξενοδοχείο, ε, δε θέλει και πολύ να διασκεδάσεις... Βέβαια, υπάρχουν και τα "συνηθισμένα", ξέρετε τώρα, ρεμπετάδικο, club - τα ιδανικά μέρη για 16χρονα περίπου, σύμφωνα με τους διοργανωτές που κρύβονται πίσω από όλες τις τριήμερες και φροντίζουν για την ψυχαγωγία μας... Ευτυχώς, δεν έγινε τίποτα ακραίο, όχι ότι είναι του στυλ μου, αλλά δεν μπορω να τους σνομπάρω όλους, λίγη καλή διάθεση να υπάρχει και υπομονή και σιγά σιγά έρχεται το κέφι (ακόμα και με αυτή τη "θαυμάσια" μουσική). Ήταν πάρα πο-λλλ-ύ ωραία αλλά δυστυχώς όλα κάποτε τελειώνουν... Και ήδη έχει περάσει ένας μήνας... Πω πω, γιατί? Θέλω κι άλλο...

Τοπικά Συμβούλια Νέων και μλκίες...

Με άλλα λόγια, Τεχνάσματα για το Συμβιβασμό της Νεολαίας, όπως διάβασα σε μία "σοφή" εφημερίδα. Και για να σας κατατοπίσω είναι μία παλιά προσπάθεια της αστικής τάξης να χειραγωγήσει τη νεολαία και το κίνημά της. Η δημιουργία τους ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '90 και στην Ελλάδα η πρώτη εφαρμογή έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1992. Φυσικά, αυτή η προσπάθεια συμπίπτει με τις ανατροπές των Πρώην Σοσιαλιστικών χωρών και τυχαίνει να είχε προηγηθεί η συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά λέτε να έχει καμία σχέση?? Σύμπτωση θα πουν κάποιοι. Για να μη σας τα πολυλογώ, αυτή η προσπάθεια ξαναήρθε στο προσκήνιο καιήδη σε κάποιους δήμους έχουν γίνει εκλογές, αλλά η πλειοψηφία αυτών καλά κρατεί... Η νεολαία απαντά με τα επιχειρήματα και τη γνώση των συντονιστικών της οργάνων. ΄Ετσι, πρέπει να αντισταθούμε και να παλέψουμε ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις...

MADLEN

ΟΛΟΙ ΕΝΑ ΥΟ Ή ΜΑΛΛΟΝ ΕΝΑ HEADBANGIND ΓΙΑ ΤΗΝ

MADLEN

ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΡΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Σάββατο βράδυ και αντί να είμαι όπως όλα τα κορίτσια σε κάποια καφετέρια και να λιώνω...είμαι σε ένα αμάξι και λιώνω...Και ξεκινάμε. Από Κάτω Πατήσια, Αχαρνών, που σημειωτέον πριν από μια ώρα ήταν κλειστός ο δρόμος, γιατί είχε γίνει ένας φόνος (ξεκαθάρισμα λογαριαμών...ρουτίνα δηλαδή....) και πηγαίνουμε Μενίδι. Περνάμε Νέα Φιλαδέλφεια-Κόκκινο Μύλο (με τις πολλές άσχημες αναμνήσεις) και συνεχίζουμε...Φτάνουμε Μενίδι και εκεί το σκηνικό αλλάζει. Το Μενίδι είναι γεμάτο από μαγαζιά, καφετέριες, στραβούς δρόμους...Και φυσικά εκεί που βλέπεις τα τεράστια μαγαζιά με έπιπλα κλπ, βλέπεις από δίπλα και ένα μικρό ψιλικατζίδικο και αισθάνεσαι σαν στο χωριό. Γενικότερα το Μενίδι μοιάζει λίγο με τον Πύργο. Έναν δρόμο πιο δω, "κοσμοπολίτικο" έναν δρόμο παραπέρα "ζεστή γειτονιά".΄Και αυτές ήταν οι πιο μικρές αντιθέσεις της Αθήνας...
Φεύγουμε από Μενίδι και από την Εθνική, άγιοι Ανάργυροι, Αχαρνών και Κέντρο! Ομόνοια...Ανεβαίνεις για λίγο και να 'σαι Κολονάκι!Τα μαγάζια πολλά, πλούσια και πεντακάθαρα! Τα σπίτια αναπαλαιωμένα, κλασικά και μεγαλοπρεπή. Αλίμονο...Πως θα ήταν η πιο πλούσια περιοχή της Αθήνας;Δεν μπορείς να φανταστείς με τίποτα, πως έναν δρόμο πιο πέρα είναι τα γνωστά Εξάρχεια. Από τη μια στην Πατριάρχου Ιωακείμ καλοντυμένες κοπέλες, emo και βιτρινες με τιμή ευκαιρίας ρούχα σαν νυχτικά με 100 και 150 ευρώ (το είδα και στράβωσε το στόμα μου) και από την άλλη μαλλιάδες, μπαράκια, underground, unclub κλπ.
Και προχωράμε...Από Κολονάκι-Μενάδρου και Ευριπίδου...Εκεί οι μικροί δρόμοι είναι ρημαγμένοι. Ένα όχημα του δήμου και κάτι εργάτες προσπαθούν να καθαρίσουν έναν δρόμο γεμάτο σκουπίδια, σπασμένα γυαλιά και μπουκάλια. Από εκεί απογορευόταν να περάσεις (για καλό δικό σου...). Ευριππίδου...Καμιά δεκαριά μαύρες, όμορφες κοπέλες, όχι δυστυχώς παραπάνω από δεκαέξι χρονών (ίσως λέω και πολλά) τη μια στιγμή παίζουν και την επόμενη προσπαθούν να προσεγγίσουν πελάτες...Και το χειρότερο, έναν δρόμο ακριβώς πιο πάνω, στην Αθηνάς, υπάρχουν τρεις αστυνομικοί, που κάθονται...
Ψυρρή...Δεν έχεις από που να περάσεις!Ένα σωρό κόσμος στριμωγμένος και χαρούμενος περιμένει την παρέα του λίγα στενά πιο πέρα από τις εξαθλιωμένες, χαμένες κοπέλες.
Γκάζι και Ιερά Οδός!Εδώ είναι πολύ νωρίς για κόσμο...
Και επιστρέφουμε...Πλατεία Κουμουντούρου, 3η Σεπτεμβρίου και ΚάτωΠατ΄ησια.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά;Έτσι!

Τρένα...

Πρώτες σταγόνες της βροχής
άδικα πρόσμενα να ’ρθεις,
το τρένο το νυχτερινό
έφτασε πάλι αδειανό.



Τρένα στους σταθμούς λησμονημένα
όλα μου τα όνειρα δεμένα
το χαμόγελό σου καρτερούν, καρτερούν
τα δυο μάτια σου που λαχταρούν.


Πρώτες σταγόνες της βροχής
στο δρόμο της επιστροφής
δάκρυσα μ’ αναστεναγμό
να ’ξερες πόσο σ’ αγαπώ.


Τρένα στους σταθμούς λησμονημένα
όλα μου τα όνειρα δεμένα
το χαμόγελό σου καρτερούν, καρτερούν
τα δυο μάτια σου που λαχταρούν.

Όλα μαζί

Γεια... Συγγνώμη που έχω τόσο καιρό να γράψω... Είμαι ζωντανό παράδειγμα του ό,τι αφήνεις σε αφήνει και του όποιος δεν θέλει δεν μπορεί κλπ κλπ. Δεν έχουν συμβεί τρομερά πράγματα στη ζωή μου, όμως δεν γίνονται ποτέ τρομερά πράγματα στη ζωή μου ώστε να θεωρηθεί περίεργο αυτό.
Το Σάββατο πήγα στο Mall αν και κανονικά θα έβγαινα Κηφισιά με τη Χαρά, την κολλητή μου. Anywayzzz, στο Mall βρήκα τη Βάλια, μία άλλη πολύ καλή φίλη μου και μπήκαμε σε ένα τρένο να πάμε κάπου έξω από το γαμοmall. Είχε πολλή φάση η όλη κατάσταση γιατί κατεβαίναμε σε όποιο σταθμό μας κάπνιζε, ξαναφεύγαμε και πηγαίναμε πάλι κάπου και μου θύμιζε ένα όνειρο που είχα δει και στο οποίο πήγαινα για μια βραδιά σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και την έβγαζα στα clubs.
Χτες είχα πρόβα όπως κάθε Κυριακή με ένα συγκρότημα που έχουμε γιατί θα παίξουμε την άλλη Παρασκευή στο αποκριάτικο πάρτι του σχολείου μου και δεν ξέραμε Χριστό... Σε αυτό το πάρτι με έχουν βάλει επίσης DJ και δεν μου έχουν δώσει ακόμα ούτε τον υπολογιστή για να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που χρειάζεται... Τέτοια οργάνωση...
Μετά την πρόβα είδα τον Μέγα Αλέξανδρο σε ένα DVD από εφημερίδα που έχουμε κανά χρόνο και δεν είχα αξιωθεί να δω ως τώρα. ΟΚ, η ταινία ήταν απλά τα λέμε... Απλά τα έσπαγε. Δεν καταλαβαίνω γιατί στους περισσότερους δεν άρεσε...:$ Άκυρο, αλλά εγώ παντα ψηνόμουνα να μένω στην αρχαία Ελλάδα. Οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο απελευθερωμένοι και η όλη φάση τα έσπαγε...
Σήμερα έγινε μια μαλακία στο διάλειμμα λόγω ενός πράγματος που είχα πει σε μια κοπέλα, η οποία φρόντισε να το μάθει όλος ο κόσμος... Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι να προσέχω σε ποιούς θα ανοίγομαι...
Σε όλες τις εφημερίδες έχουν αρχίσει συχνά πυκνά να γράφουν για τα μπλογκς και τα μπλογκς και τα μπλογκς... Είναι μαλακία αυτό το πράγμα, τώρα ξύπνησαν όλοι και τα έμαθαν; Σε λίγο θα βγαίνει στα παράθυρα η Νικολούλη κι ο Ευαγγελάτος για το ποιο μπλογκ ήταν πι έγκυρο...
Τέσπα, αυτά για σήμερα...