Όνειρα γλυκά

Τα όνειρα που βλέπω πάντα είναι πολύ περίεργα και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα. Για παράδειγμα, σήμερα ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε ένα ξύλινο κατασκεύασμα που υποτίθεται ότι ήταν κατασκήνωση με ένα μαλάκα από την τάξη μου και κάτι τέτοια... Χτες ονειρεύτηκα ότι έμενα σε ένα πέτρινο σπίτι κάπου στην εξοχή και ότι είχα βάλει ένα φίδι να φάει ένα βάτραχο (;;;) και ότι τελικά το φίδι με δάγκωσε και θα πέθαινα. Μετά, λέει, σε πήρα τηλέφωνο να σου το πω και μετά στο άσχετο βρεθήκαμε εμείς οι δύο σε ένα κατάστημα με υπολογιστές κλπ και ξαφνικά είδα κάπου εκεί κοντά τη μάνα μου. Πήγα να την ρωτήσω αν θα πέθαινα τελικά, αλλά αυτή μου είπε ότι δεν θα πέθαινα και να μην λέω μαλακίες... Κι εκεί, βασικά, ξενέρωσα άγρια... Σου λέω, δεν βγάζει νόημα... Η αδερφή μου είχε ονειρευτεί πως θα γίνει το τσουνάμι και την επόμενη μέρα έγινε! Αλλά τα δικά μου όνειρα δεν έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ...

Και πάλι πίσω...

Επιτέλους! Ξαναγράφω σε αυτό το καημένο ιστολόγιο για ακόμα μια φορά! Βασικά το είχα παραχέσει τόσο καιρό, αλλά δεν είχα καθόλου χρόνο και διάθεση. Σύμφωνα με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι θα έπρεπε να τα παρατήσω, αλλά εγώ θα συνεχίσω κι όσο πάει...
Εν ολίγοις θα σας πω τι έχει γίνει από το κλείσιμο των σχολείων. Το πρώτο Σάββατο των διακοπών πήγα σε ένα πάρτι στο Fridays στη Γλυφάδα. Ήταν γαμάτο!! Εντωμεταξύ, βρήκα εκεί και την καθηγήτριά μου της Οικιακής Οικονομίας, αλλά αυτό είναι άσχετο. Μετά το πάρτι, πήγαμε όλοι μαζί σε ένα πάρκο. Εκεί φασώθηκα με την κοπελιά που έκανε το πάρτι.. Βασικά μου αρέσει και θέλω να κάνουμε κάτι και της αρέσω κι εγώ γενικά... Τι ωραία...
Την Κυριακή (ή τη Δευτέρα) έφυγα για Μόναχο. Πέρασα απλά τέλεια! Όσο μείναμε εκεί πήγα για πατινάζ, για snowboard, για ψώνια με εξευτελιστικά χαμηλές τιμές και φυσικά για ατελείωτες βόλτες! Στο Μόναχο μένει ένας φίλος μου και έμεινα σπίτι του. Για δύο μέρες πήγαμε να μείνουμε σε μία λίμνη, όπου έχασα το ipod μου, αλλά δεν πειράζει...Δηλαδή πειράζει, αλλά.... Τέσπα...
Στις 28 γυρίσαμε πίσω στην καλοκαιρινή Αθήνα, και πως να μην μας φανεί καλοκαιρινή μετά από τους -10 βαθμούς...Από τότε περνάω ψιλοχάλια, αλλά 'ντάξει... Αυτάαα...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Μετά από πολύ καιρό, που μάζευα ευρουλάκι ευρουλάκι τα λεφτά, κατάφερα να πάρω κιθάρα! Πήγα σήμερα το πρωί με την αδερφή μου και μια φίλη μου σε ένα μαγαζί στο Γαλάτσι και την πήραμε. Καλά αυτός που είχε το μαγαζί ήταν θεότρελος, αλλά συμπαθέστατος (σαν το Jack Sparoou ένα πράγμα...). Τεσπά μας έδειξε την κιθάρα, τί κάνει ο μαγνήτης, ο ενυσψητής, πως να την κουρδίζουμε, όλα τα σχετικά τέλος πάντων...Κοντεύω να σκάσω από την χαρά μου!!!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!!

Χτες, επειδή πλησιάζουν και τα Χρισούγεννα, είπα να κάνω και εγώ μια βόλτα στην Ερμού, να χαζέψω τις βιτρίνες, να αγοράσω και τίποτις Χριστουγεννιάτικο για την κολλητή μου, όταν ξαφνικά, ποιον είδα μπροστά μου; ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!! Αυτοπροσώπος! Για να μην σας ζαλίσω με περιγραφές είναι σαν αυτό πάνω στην φωτογρφία(περίπου)! Το βλέπω, με βλέπει. Το κοιτάω με κοιτάει και έρχεται κοντά μου. "Ψιτ" με λέει. "Έλα μου!" του απαντάω. "Χμμμ" κάνει "είσαι και εσύ άνθρωπος έτσι;" "Ε ναι του κάνω...Έτσι νομίζω"

"Εσύ είσαι το Πνεύμα των Χριστουγέννων αν δεν κάνω λάθος, έτσι;"

"Έτσι έτσι" μου απαντάει βιαστικό. "Μιας και είσαι άνθρωπος λοιπόν, έλα να στα πω και εσένα ένα χεράκι και ότι σου πω να το πεις και σε όσους άλλου μπορείς, γιατί είστε πολλοί και δεν πρόκειται να σας βρω όλους! Πρώτα από όλα εγώ είμαι πνεύμα, όπως βλέπει και εσύ και για αυτό δεν έχω ανάγκη από δώρα, Αγιο Βασίληδες, δεντράκια και όλα αυτά που πάτε και αγοράζετρε στο όνομα μου. Να ξεκαθαρίσετε στο ανθρώπινο μυαλό σας ότι όλα αυτά τα κάνετε για σας και για αυτούς που προορίζονται τα δώρα και να με αφήστε εμένα ήσυχο. Κάθε χρόνο παθαίνω κατάθλιψη από τις κατάρες που μου στέλνετε, γιατί λέει εξαιτίας μου πρέπει να πάρετε δώρα σε όλους τους συγγενείς σας και να κάνετε ένα σωρό έξοδα! Λοιπόν, σας παρακαλώ πολύ σταματήστε αυτό το τροπάρι! Δεν φταίω εγώ που φτιάξατε έθιμα που δεν σας αρέσουν!Αν πράγματι θέλετε να κάνετε κάτι για μένα, δώστε αγάπη σε όσο περισσότερους μπορείτε. Κάντε αυτά τα Χριστούγεννα χαρούμενα και όχι μίζερα, μέσα στην γκρίνια!Αν μπορέσετε να κάνετε έστω και έναν άνθρωπο χαρούμενο αυτό θα με ευχαρισήσει, γιατί είμαι πνεύμα, όπως σου είπα και ζω με τα συναισθήματά σας και όχι με τα δώρα σας. Α και κάτι ακόμα, σταματήστε να με ζαλίζετε από τον Οκτώβρη! Δεκέμβριο βγαίνω, Δεκέμβριο είναι η εποχή μου, πάρτε το χαμπάρι! Μα τι κακό είναι και αυτό, κάθε χρόνο με ξυπνάτε όλο και νωρίτερα!Τι κατάσταση είναι αυτή!Σε λίγο θα βγάλω μαύρους κύκλους! Τέλος πάντων...Μην σε καθυστερώ και από τα ψώνια σου..." είπε και άρχισε να απομακρύνεται. "Α μια στιγμή!" φώναξε λίγο πριν χαθεί στο πλήθος. "Πες στον κόσμο, πως στον Σκρουτζ δεν φέρθηκα ποτέ έστι όπως λένε!". Και μετά από εξαφανίστηκε ανάμεσα σε μια παρέα emo!

Πολύ μου άρσε...

Πολύ μου άρεσε αυτό που άκουσα στο "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας..."
Που λες, με ένα΄μηχάνημα σαν τηλεμεταφορέα, ένα παιδάκι έχει μπει κατά λάθος μέσα στην τηλεόραση και όταν το βγάζει ο πατέρας του από εκεί είναι σε διαστάσεις τσίχλας! Ρωτάει λοιπόν τον Τζόνυ Ντεπ, που κάνει τον διευθυντή του εργοστάσιου:
"Και τι θα κάνω τώρα με το παιδί μου; Δεν γίνεται να τον ξαναστείλουμε πίσω και να γίνει όπως πριν;"
Και του δίνει της θεϊκή απάντηση.
"Όχι δεν γίνεται να γυρίσει πίσω. Δεν μιλάμε για τηλέφωνο που κάποιος μιλάει και κάποιος ακούει. Μιλάμε για τηλεόραση..."
...το μηχάνημα το οποίο "μπουκώνει" τους δέκτες με μυνήματα και αν τα καταφέρει να τα περάσει σε κάποιον τελικά, δεν γίνεται να τα πάρει πίσω...

15-12-07

Είναι 15 Δεκεμβρίου.
Η ώρα είναι 12.43.
Είμαι χαρούμενος.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Έβλεπα τα πάντα διαφορετικά, ο ήλιος έλαμπε, ο κόσμος που συνοστιζόταν στο πεζοδρόμιο έδειχνε χαρούμενος, μια νότα θετικής ενέργειας κατέκλυε τα πάντα.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Άκουγα Nirvana και ήμουν nirvana. Τίποτα άλλο.

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
Κάποτε χόρευα μαζί σου
Κάτω απ΄τον ήλιο τέτοιο φως...

Τα Σάββατα δεν είναι ποτέ έτσι. Πάντα έχει ήλιο και ο κόσμος περπατάει στα πεζοδρόμια, αλλά δεν είναι έτσι. Έξω από το παράθυρο ακούω κάποια πουλιά να κελαηδούν. Ήρθε, τελικά, η άνοιξη πριν μπουν τα Χριστούγεννα;

Θυμάμαι πως κοιτούσες, πως
Μου ΄λεγες πάρε με μαζί σου...

Τελικά, μάλλον ξανάρθε το καλοκαίρι. Τραγουδάω Ξύλινα Σπαθιά και σκέφτομαι την εικόνα που μου έρχεται πάντα στο άκουσμά τους: μία έρημη, μικρή παραλία με δύο φοίνικες αριστερά και μια αιώρα που λικνίζεται ανέμελα.. Ποτέ δεν έχω δει το πρόσωπο που κάθεται στην αιώρα, βλέπω την εικόνα μέσα από τα μάτια του ή από πίσω του. Αλλά τι σημασία έχει;

Καλοκαίρι...

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Καλοκαίρι...

Να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Η εποχή που μπορώ να ζήσω αληθινά. Η εποχή που θα νοιώθω ευτυχισμένος και θα χαίρομαι πραγματικά. Η εποχή που τα σημάδια της χαράσσονται άσπλαχνα και ανεξήτηλα πάνω σου, στο δέρμα σου, στο μυαλό σου και δεν σ' αφήνουν να την ξεχάσεις.

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλοι όλη μέρα


Τόσες εικόνες...

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα

Τόσες λέξεις...

Νομίζω πως ακόυω φωνές από τ' αστέρια...

Τόσες αναμνήσεις...

Φωνές από τ' αστέρια...

Στα χείλη μου διαγράφεται ένα μικρό, παράξενο χαμόγελο. Δεν θέλω να γράψω άλλο, να με αποσπάσουν οι αναμνήσεις από τη "ζωή" και να χάσω αυτό το μικρό χαμόγελο.

Η γη σε αριθμούς και εικόνες

Εάν μειώναμε τον πληθυσμό της Γης στο μέγεθος μίας μικρής πόλης με 100 ανθρώπους,διατηρώντας τις αναλογίες θα ήταν ως εξής :

57 Ασιάτες
21 Ευρωπαίοι


14 Αμερικάνοι(Βοράς...

....και Νότος)

8 Αφρικανοί


52 Αντρες

48 Γυναίκες

70 Έγχρωμοι

30 Λευκοί


89 Ετεροφυλόφιλοι

11 Ομοφυλόφιλοι

6 άνθρωποι θα κατέχουν το 59% του παγκόσμιου πλούτου και όλοι θα είναι Αμερικανοί
80 θα έχουν κακές συνθήκες διαβίωσης
70 θα είναι αγράμματοι
50 θα είναι ανειδίκευτοι
1 θα πεθάνει
2 θα γεννηθούν
1 θα έχει computer
1 μόνο θα έχει ανώτατη εκπαίδευση
Αν δεις τον κόσμο από αυτή την οπτική, θα δείς πόση ανάγκη από αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση,υπομονή και εκπαίδευση
Σκέψου το
Εάν αυτό το πρωινό ξύπνησες υγιής, είσαι πιο χαρούμενος από 1.000.000 ανθρώπους που δεν θα επιζήσουνε μέχρι την άλλη εβδομάδα
Εάν δεν έζησες πόλεμο
Την μοναξιά ενός κελιού, την αγωνία του βασανιστηρίου
ή την πείνα
Είσαι πιο χαρούμενος από 500.000.000 ανθρώπους αυτού του κόσμου .
Εάν μπορείς να μπεις σε μία εκκλησία χωρίς τον φόβο της φυλάκισης ή του θανάτου, είσαι πιο ευτυχισμένος από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη
Εάν υπάρχει φαγητό στο ψυγείο σου
Εάν έχεις παπούτσια και ρούχα
Εάν έχεις κρεβάτι και στέγη
Είσαι πλουσιότερος από το 75% των ανθρώπων του πλανήτη
Εάν έχεις τραπεζικό λογαριασμό,χρήματα στο πορτοφόλι σου και μερικά νομίσματα στον κουμπαρά σου
Ανήκεις στο 8% των ανθρώπων του πλανήτη που ζουν καλά
Εάν διαβάζεις αυτό το κείμενο είσαι 2 φορές τυχερός γιατί:
Κάποιος σε θυμήθηκε
Δεν ανήκεις στα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη που δεν μπορούν να διαβάσουν
Και έχεις computer
Όπως είπε κάποιος κάποτε:
Δούλεψε σαν να μην χρειάζεσαι λεφτά
αγάπα σα να μη σε πλήγωσε κανείς
χόρεψε σα να μη σε βλέπει κανείς
τραγούδα σα να μη σ΄ακούει κανείς
Ζήσε σα να ήταν η γη ένας παράδεισος
Στείλε αυτό το μήνυμα σε ανθρώπους που αποκαλείς φίλους σου....
Αν δε το στείλεις, κανείς δε θα πάθει τίποτα.
Εάν το στείλεις κάποιος θα χαμογελάσει...

Crapy Birthday

Να ζήσεις Κατερίνα
Και χρόνια πολλά
Στη μύτη να βγάλεις
Δυο μαύρα σπυριά!

YYYYYYYY

Ορίστε και το δώρο σου. Με πολλή αγάπη από μένα για σένα.

e

It's Birthday Time!!!

Χτες είχα τα γενέθλιά μου και παρόλο που σιχαίνομαι τις γιορτές και τα πανηγύρια, όταν πρόκειται να τα περάσω με κάποιους πολύ συγκεκριμένους συγγενείς και φίλους των γονιών μου, και παρόλο που το δείχνω όποτε μπορώ (γκρινιάζω όταν είναι να πάμε σε κανέναν γάμο ή γιορτή ή βαφτίσια κλπ) ΕΠΡΕΠΕ να κάνω γιορτή και για τα γενέθλιά μου (λες και δεν είχα κάνει πριν από μια βδομάδα για την γιορτή μου…) Ήρθαν λοιπόν όλοι οι καλοί γνωστοί και φίλοι (από φίλες μου φώναξα μόνο δύο, έτσι για να μην αυτοκτονήσω από την βαρεμάρα και επειδή τα κορίτσια, η Έλπι και η Κωνστάνς είναι σταθερές αξίες) ντυμένοι όλοι με τα καλά τους, με τα χαμόγελά τους κλπ. Και εγώ ενώ στην αρχή ήμουν με τις πιτζάμες, μετά αναγκάστηκα να αλλάξω, αφού «θα ερχόταν κόσμος» και φυσικά δεν μπορούσα να βάλω κάτι από τα μαύρα μου τα ραχουλάκια (δεν είμαι emo, αλλά δεν ξέρω πως τα έχω καταφέρει και όλα μου τα αγαπημένα ρούχα είναι μαύρα…) ΕΠΡΕΠΕ να βάλω κάτι χαρούμενο να «φανώ». Έβαλα λοιπόν μια κοκκινογαλάζια μπλούζα και ένα τζιν «γα τον κόσμο.» Αχ…όλο το βράδυ το πέρασα παίζοντας με τα παιδάκια, που το καλοκαίρι με φώναζαν μαμά (είναι τα παιδιά των φίλων των γονιών μου), βαρετά και μόνη. Και μετά εννοείται άκουσα και σχόλια του τύπου «φτιάξε και λίγο τα μαλλιά σου, η γιορτή σου είναι» (αυτό για τα μαλλιά είναι πλέον στάνταρ, από εκεί βγήκε και το Μέδουσα, αν και τώρα που τα κούρεψα είναι πολύ καλύτερα), «με το τζιν είσαι μωρέ, βάλε καμιά φουστίτσα. Αν δεν τα βάλεις τώρα, πότε θα τα βάλεις;», «κάτσε και λίγο με το παιδάκι μου…Όλο στην απέξω το έχετε», «Δεν μας μιλάς Κατερίνα; Α…Μεγάλωσες και δεν μας καταδέχεσαι πια…». Αναρωτιέμαι έρχονται μόνο και μόνο για να μου σπάσουν τα νεύρα; Ή παρόλο που δεν χαμογέλασα ούτε μια φορά, πιστεύουν ότι είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν θα με πειράξουν οι κακίες τους; Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να εξαφανιστούν όλοι όσοι με εκνευρίζουν. Να τα ανοίξω και να έχει σταματήσει η βαβούρα. Να είμαι έξω στην βροχή, σε ένα παρκάκι και να γελάω με τις φίλες μου και όταν επιστρέψω στο σπίτι να βρω μόνο αυτούς που με αγαπάνε και να κόψουμε την τούρτα. Φέτος ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, η πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που έκανα ευχή όταν έσβησα τα κεράκια… «Τα επόμενα γενέθλια μου να είναι χαρούμενα και για μένα…» Αλλά δυστυχώς… «εδώ δεν πιάνουν οι ευχές…δεν πιάνουν οι κατάρες…»

Domo cun!

Freedom Of Speech

Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος


Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;

Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μεσ’ στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι;
Μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη, ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες, τώρα πάλι να:
με τα τέρατα πως έμπλεξες; Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις; η ζωή σου είναι….
και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων, των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως γίνονται : ανώδυνα!
Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…

«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…»

Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σα σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..

«Αγάπησέ με σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…»

e-mail

Ρατσισμός

Όλοι είμαστε διαφορετικοί
Όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί
Συχνά όμως δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα αυτό στους άλλους
Παρότι απαιτούμε από τους άλλους να σεβαστούν τη μοναδικότητα μας πολλές φορές παρασυρόμαστε σε επιπόλαιες κρίσεις με βάση την εξωτερική εμφάνιση
Κάθε φορά που κρίνουμε κάποιον επειδή γεννήθηκε σε διαφορετική χωρά,
Κάθε φορά που κρίνουμε κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση,
Κάθε φορά που χαρακτηρίζουμε οποίον έχει φράντζα Εμο
Και οποίον φορά αθλητικά καβούριΓινόμαστε ρατσιστές!
Η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική. Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι με ανόητες προφάσεις απειλούν, βρίζουν, ειρωνεύονται και χτυπάνε ( κοινώς τραμπουκιζουν )
"Αυτοί" όμως δεν διακρίνονται ούτε από την εξωτερική εμφάνιση ούτε από το ντύσιμο ούτε από την καταγωγή τους.
Άλλωστε η βλακεία δεν γνωρίζει σύνορα.
Ο ρατσισμος
Ναι ο ρατσισμός υπήρχε πριν από εμάςΑυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογίαΑς γίνουμε καλύτεροι!Ας γίνουμε διαφορετικοί!

Μισος

Η γενιά μας έχει την τύχη να μεγαλώνει σε συνθήκες πολύ καλύτερες από ότι οι προηγούμενες.
Θεωρητικά δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να μισούμε ο ένας τον άλλον, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να φανατιζόμαστε
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική
Υπάρχει τόσο μισός και κανένας (σοβαρός) λόγοςΕίμαστε ρατσιστές!
Και όχι μονό σχετικά με τη εθνικότητα αλλά κυρίως με την εμφάνιση
Είμαστε μια γενιά που κρίνει τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση, τη μάρκα των ρούχων τους και το χτένισμα τους..
Και δεν είναι μονό το εμο το πρόβλημα.
Το εμο είναι σε μεγάλο βαθμό μια περαστική μόδα.
Αλλά αυτό δεν πτοεί τους τραμπούκους από το να το χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση για να πουλήσουν μαγκιά, να βρίσουν, να χτυπήσουν..
Πλέον έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα ανάλογα με το μήκος των μαλλιών μας!
Αν έχεις κοντά μαλλιά (και δεν ακολουθείς τη μόδα ) είσαι καγκουρι
Αν έχεις φράντζα ( και ακολουθείς τη μόδα -έστω και λίγο- ) είσαι εμο
Έχουμε γεμίσει λαϊκούς δικαστές που κρίνουν, συγκρίνουν, κατακρίνουν και βάζουν ταμπέλες!
Όλοι μας είμαστε!
Όλοι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις όπως εμο, καγκουρι, φρικιό γινόμαστε!
Σαν να μην έφταναν αυτά υπάρχει και ο ρατσισμός εναντίον των Αλβανών!
Αλλά δυστυχώς και το αντίστροφο..Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε!
Απλά έτυχε να γεννηθούμε με 900 χιλιόμετρα απόσταση!
Ας σταματήσουμε επιτελούς να νομίζουμε ότι επειδή κάποιος είναι διαφορετικός από εμάς έχουμε το δικαίωμα να τον κράζουμε.
Ας σταματήσουμε να παραστάνουμε τους Θεούς και να κρίνουμε αυθαίρετα τους άλλους!
Ας γίνουμε καλύτεροι!

Η κοινωνια μας

Η κοινωνία μας, η οποία απαρτίζεται κυρίως από τους γονείς, μας δεν είναι ιδανική
Ρατσισμός, βία, αδιαφορία, εγωισμός.

Δεν είμαι μηδενιστής ούτε θέλω να απαξιώσω τα καλώς κείμενα.
Απλά αναρωτιέμαι!.Θα γίνουμε καλύτεροι από αυτούς όπως οφείλουμε?
Θα σταματήσουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από τα λεφτά τους, το αμάξι τους και τα ρούχα τους?
Θα σταματήσουμε το ρατσισμό?
Θα ενδιαφερθούμε για κάτι περισσότερο από τα προσωπικά μας συμφέροντα?Από ότι φαίνεται όχι.
Οι περισσότεροι νέοι ή δεν έχουμε καμιά ιδεολογία ή απλά ακολουθούμε μια γιαμόδα και με εντελώς λάθος τρόπο
Οι περισσότεροι δεν έχουμε καν άποψη και κριτικό πνεύμα!
Απλά ακολουθούμε απόψεις άλλων, φανατιζόμαστε και στο τέλος χάνουμε την ουσία
Ας αναζητήσουμε ιδέες που μας εκφράζουν. Υπάρχουν!
Σε bogs, ραδιόφωνα, βιβλία, ποιήματα και τραγούδια
Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά την κοινωνία μας!
Ας διευρύνουμε λίγο τους ορίζοντες μας και ας μην ενδιαφερόμαστε μονό για τον εαυτουλη μας!Σε λίγα χρόνια η κοινωνία θα απαρτίζεται από εμάς.
Ας γινουμε καλύτεροι!

Η ευθύνη

Για την σωστή λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι απαραίτητος ο σωστός καταμερισμός των ευθυνών τόσο ατομικών όσο και συλλογικών.
Δυστυχώς όμως όλοι τείνουμε να αποποιούμαστε τις ευθυνες μας και να αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους.
Γινόμαστε σαν τους πολιτικούς μας, οι οποίοι είτε στρουθοκαμηλίζουν είτε επιχειρούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Όμως εμείς ΠΡΕΠΕΙ να μη γίνουμε σαν αυτούς!
Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να αποδεχόμαστε τις ευθύνες μας.
Πρέπει να σταματήσουμε για όλα τα κακώς κείμενα να κατηγορούμε την κοινωνία.
Εμείς είμαστε η κοινωνία!!!
Τα προβλήματα δεν μας έρχονται ουρανόσταλτα.
Εμείς τα δημιουργούμε, εμείς πρέπει αρχικά να τα αναγνωρίζουμε και στη συνεχεία να τα αντιμετωπίζουμε.
Ας μη αναζητούμε φταίχτες στα πρόσωπα των αδυνάμων η των μειονοτήτων.
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας κάνουμε ο καθένας ότι μπορούμε για να γίνει καλύτερη αυτή η κοινωνία!
Κάνετε fw τόσα ανούσια mails.
Στείλτε και κατι χρήσιμο!
για περισσότερα http://lalala.pblogs.gr/