15-12-07

Είναι 15 Δεκεμβρίου.
Η ώρα είναι 12.43.
Είμαι χαρούμενος.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Έβλεπα τα πάντα διαφορετικά, ο ήλιος έλαμπε, ο κόσμος που συνοστιζόταν στο πεζοδρόμιο έδειχνε χαρούμενος, μια νότα θετικής ενέργειας κατέκλυε τα πάντα.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Άκουγα Nirvana και ήμουν nirvana. Τίποτα άλλο.

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
Κάποτε χόρευα μαζί σου
Κάτω απ΄τον ήλιο τέτοιο φως...

Τα Σάββατα δεν είναι ποτέ έτσι. Πάντα έχει ήλιο και ο κόσμος περπατάει στα πεζοδρόμια, αλλά δεν είναι έτσι. Έξω από το παράθυρο ακούω κάποια πουλιά να κελαηδούν. Ήρθε, τελικά, η άνοιξη πριν μπουν τα Χριστούγεννα;

Θυμάμαι πως κοιτούσες, πως
Μου ΄λεγες πάρε με μαζί σου...

Τελικά, μάλλον ξανάρθε το καλοκαίρι. Τραγουδάω Ξύλινα Σπαθιά και σκέφτομαι την εικόνα που μου έρχεται πάντα στο άκουσμά τους: μία έρημη, μικρή παραλία με δύο φοίνικες αριστερά και μια αιώρα που λικνίζεται ανέμελα.. Ποτέ δεν έχω δει το πρόσωπο που κάθεται στην αιώρα, βλέπω την εικόνα μέσα από τα μάτια του ή από πίσω του. Αλλά τι σημασία έχει;

Καλοκαίρι...

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Καλοκαίρι...

Να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Η εποχή που μπορώ να ζήσω αληθινά. Η εποχή που θα νοιώθω ευτυχισμένος και θα χαίρομαι πραγματικά. Η εποχή που τα σημάδια της χαράσσονται άσπλαχνα και ανεξήτηλα πάνω σου, στο δέρμα σου, στο μυαλό σου και δεν σ' αφήνουν να την ξεχάσεις.

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλοι όλη μέρα


Τόσες εικόνες...

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα

Τόσες λέξεις...

Νομίζω πως ακόυω φωνές από τ' αστέρια...

Τόσες αναμνήσεις...

Φωνές από τ' αστέρια...

Στα χείλη μου διαγράφεται ένα μικρό, παράξενο χαμόγελο. Δεν θέλω να γράψω άλλο, να με αποσπάσουν οι αναμνήσεις από τη "ζωή" και να χάσω αυτό το μικρό χαμόγελο.