ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι σαν βιβλίο γι αυτό please με κρίνεται αυστηρά. Αυτό είναι (ας πούμε το 1ο κεφάλαιο)'

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ


«.ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΞΕΣΚΕΠΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ! ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΔΗΛΩΣΑΝ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ» ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!»
Η Ζωή έκλεισε τα αυτιά της με τα χέρια της. Τι ξεφώνιζε αυτός έτσι, πρωινιάτικα; Όταν ήθελε η καημένη να κοιμηθεί, πάντα κάτι θα γινόταν και θα έπρεπε να ξυπνήσει απότομα. Ή θα έμπαινε η μάνα της με την ηλεκτρική σκούπα μέσα στο δωμάτιο, ή θα χτυπούσε το τηλέφωνο, ή κάποιο θα φώναζε «ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!». Η κοπέλα άπλωσε τα χέρια της για να πιάσει το μαξιλάρι. Όμως αντί για το μαξιλάρι, τα χέρια της ακούμπησαν στο πάτωμα. Ωχ, μάλιστα…Μάλλον θα είχε πέσει καθώς κοιμόταν. Σηκώθηκε στα γόνατα, έτριψε τα μάτια της και ύστερα τα άνοιξε αργά. Αυτό, όμως που αντίκρισε δεν ήταν το δωμάτιο της. Δεν ήταν καν στο σπίτι της.
Η Ζωή βρισκόταν σε μια άγνωστη, παλιά, εγκαταλελειμμένη, διώροφη μονοκατοικία. Το μέρος αυτό ήταν μισοσκότεινο, γιατί τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα με ξύλα που σχημάτιζαν Χ. Υπήρχαν μερικά παμπάλαια, φθαρμένα και κατασκονισμένα έπιπλα. Η κοπέλα σηκώθηκε όρθια και περιεργάστηκε τον χώρο τριγύρω της. Οι τοίχοι ήταν λερωμένοι και κιτρινισμένοι, ενώ υπήρχαν από εδώ και από εκεί κακόγουστα γκράφιτι. Παλιότερα ίσως υπήρχε πάνω στους τοίχους ταπετσαρία, γιατί μερικά κομμάτια της, που είχαν ξεκολλήσει, ήταν πεσμένα στο πάτωμα.
Τότε η κοπέλα παρατήρησε, πως μπροστά από τη σκάλα, που οδηγούσε στο πάνω πάτωμα της μονοκατοικίας, ήταν κάτι ζωγραφισμένο στο πάτωμα. Πλησίασε και έσκυψε πάνω από αυτό το κάτι. Ήταν ένα κεφαλαίο «Ζ», όπως Ζωή. Το κορίτσι, τότε συνειδητοποίησε, πως αυτό το Ζ ήταν γραμμένο με ένα κόκκινο υγρό, που έμοιαζε με αίμα. Η κοπέλα ανατρίχιασε ολόκληρη με αυτό που είδε. Πράγματι, το Ζ είχε γραφτεί με αίμα και μάλιστα μέσα στο σπίτι υπήρχαν και άλλες κηλίδες, που οδηγούσαν στο πάνω πάτωμα. Το κορίτσι είχε φρίξει με αυτό, που αντίκριζε. Δεν είχε κάποια φοβία, με το αίμα, όμως το θέαμα ήταν τρομαχτικό. Η Ζωή ήθελε να ακολουθήσει τις κηλίδες, όμως είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ, που μόλις κατάφερε να κουνηθεί από την θέση της έτρεξε πανικόβλητη προς την έξοδο του σπιτιού. Η πόρτα, αντίθετα από τα παράθυρα, ήταν ορθάνοικτη.
Η Ζωή βγήκε έξω από το σπίτι τρέμοντας. Το πρώτο πράγμα που είδε μπροστά της ήταν ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς, που μοίραζε τις εφημερίδες, ξεφωνίζοντας. Ώστε υπήρχαν ακόμα άτομα που πουλούσαν έτσι τις εφημερίδες, αναρωτήθηκε η Ζωή. Άραγε να έβγαζε καθόλου χρήματα; Η κοπέλα κοίταξε εξεταστικά το αγοράκι, αν και εκείνο δεν φάνηκε να την προσέχει. Μάλλον ήταν πολύ προσηλωμένο στην δουλειά του…
Η κοπέλα βρισκόταν έξω από το ερειπωμένο σπίτι, σε μια φτωχική και θορυβώδης γειτονιά. Και τα άλλα σπίτια γύρω της, ήταν στην ίδια κατάσταση, φθαρμένα και βρόμικα. Σίγουρα δεν ζούσε κανείς μέσα σε αυτά. Μόνο ο κόμης Δράκουλας θα μπορούσε να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Και τώρα που το σκεφτόταν, όλα αυτά τα σπίτια φάνταζαν κάπως ανατριχιαστικά. Έτρεμε ολόκληρη και μόνο στη σκέψη, πως όλα αυτά τα σπίτι τριγύρω της ήταν λερωμένα μέσα με αίμα.
Έξυσε το κεφάλι της και προσπάθησε να θυμηθεί πως είχε βρεθεί εκεί. Το σίγουρο ήταν πως είχε ξαναβρεθεί σε αυτήν την γειτονιά...
Προσπάθησε να πιέσει τον εαυτό της να θυμηθεί και μια σειρά από εικόνες πέρασαν μπροστά από τα μάτια της. Πρώτα είδε το εαυτό της να φτιάχνει την βαλίτσα της… Ύστερα είδε την κολλητή της με τον Λευτέρη σε ένα αμάξι….Ένα φορτηγό…Μια λάμψη…Ένα αγόρι…
Και τότε θυμήθηκε, περίπου, τι είχε συμβεί. Το μυαλό της άρχισε της παρουσιάζει τι είχε συμβεί. Θα πήγαινε διακοπές με την Ηρώ και τον Λευτέρη, στο εξοχικό τους. Ναι, θα πήγαιναν με το αυτοκίνητο του Λευτέρη, που το είχε αγοράσει μόλις εκείνον τον μήνα. Θυμόταν που είχαν πάει μαζί να πάρει το δίπλωμα οδήγησης, μια εβδομάδα πριν. Ήταν πολύ χαρούμενος. Ήρθαν και την πήραν από το σπίτι. Ξεκίνησαν χαρούμενοι για τις διακοπές τους, το απογευματάκι. Όμως δεν μπορούσε να θυμηθεί τι είχε συμβεί μετά…
Τριγύρω της περνούσαν πολύ γρήγορα, βιαστικά, πολλοί, πάρα πολλοί ανήσυχοι άνθρωποι, που έτρεχαν στις δουλειές τους. Είχε μεγάλη κοσμοσυρροή το μέρος και η κοπέλα υπέθεσε, πως μάλλον ήταν κάπου κοντά στο κέντρο της Αθήνας. …Η Ζωή ένοιωσε ξαλαφρωμένη που δεν ήταν μόνη της εκεί πέρα, γιατί πρώτον το μέρος την ανατρίχιαζε πάρα πολύ και δεύτερον παρόλου που ήταν σίγουρη, πως είχε ξαναέρθει σε αυτή την μεριά της Αθήνας, δεν θυμόταν που ακριβώς βρισκόταν και πως μπορούσε να γυρίσει πίσω. Ευτυχώς, όμως τώρα μπορούσε να ρωτήσει κάποιον από τους πολυάσχολους περαστικούς, για να την κατατοπίσουν.
«ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΘΥΜΑΤΑ ΘΡΑΣΥΤΑΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΔΥΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ! ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΡΠΑΞΑΝ ΟΤΙ ΒΡΗΚΑΝ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!» άρχισε να φωνάζει πάλι το αγοράκι.
Τι είχε συμβεί; Γιατί δεν θυμόταν τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού; Είχαν τρακάρει; Και αν είχαν τρακάρει, που ήταν η Ηρώ και ο Λευτέρης; Να είχαν χτυπήσει άραγε; Και αν ήταν βαριά; Ναι, πρέπει να είχαν τρακάρει, γιατί θυμόταν ένα φορτηγό που ερχόταν καταπάνω τους. Ναι, συγκρούστηκαν με μια νταλίκα. Και μετά…Και μετά τι…; Τι έγινε; Το μόνο που θυμόταν ήταν η κόρνα και τα φώτα της νταλίκας. Και ένα αγόρι. Ένα αγόρι τρομαχτικό και γοητευτικό, ταυτόχρονα. Με άσπρα, κοντά μαλλιά, αδύνατο και ψηλό, με γαλανά, σχεδόν διάφανα, γουρλωτά μάτια, κάτωχρο και ανατριχιαστικό. Όσο και να πίεζε τα μυαλό της δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα άλλο.
«ΦΡΙΚΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ. ΔΥΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ. ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ. ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ. ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ! ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!»
Η Ζωή γύρισε και κοίταξε το παιδί με τις εφημερίδες. Πάγωσε μόλις είδε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Κάτω από τους πηχυαίους τίτλους για το δυστύχημα υπήρχε μια τεράστια φωτογραφία της. Η κοπέλα πλησίασε τον πάγκο με τις εφημερίδες. Σε όλες τις εφημερίδες υπήρχε η φωτογραφία της, με την λεζάντα «Τραγικός ο χαμός της νεαρής κοπέλας.»

Δικαιοσύνη...

Is this Justice?
I hope you will feel the same way I did after I read this message!!!!!







Plead people to stop fighting in the name of religion.To stop doing such deeds, and then justifying them in the name of religion... No religion has ever justified such heneous crime ... Pass it on ...let the world know watz happenening in the name of God and religion... Pass this to all for public awareness Live and let live...

Yo

Οκ, δεν θα πω τίποτα άλλο, εισαγωγές κλπ. Ο γέρος μου μου πήρε το pc επειδή είμαι συνέχεια εκεί και θα μου το δίνει μόνο τα Σαβατοκύριακα. Πολύ ωραία, ε;

The Smoke

7. The Smoke

In my dream smoke followed me

As on fire the whole world had been

To the yard I walked in

Up the frontstep and opened the door

Cranes flew over to the North

As I walked on dry

And passed through a grove

Yellow with flowers

They had been expecting me

They said so and I believed

In my dream smoke came to me

And we became as oneI am smoke

Ομίχλη

Γύρω μου μόνο ομίχλη, όπου κι αν στρέψω το κεφάλι. Μια επιβλητική σιωπή που με τρομάζει κι εγώ τρέχω μακριά της. Μακριά της; Προσπαθώ να φτάσω στην άκρη, να σπάσω το γυαλί, να βγω από αυτό το άσχημο όνειρο. Η καρδιά μου πάει να σπάσει από την αγωνία. Τα χέρια και τα πόδια μου τρέμουν απ' το κρύο, ένα κρύο που σου ρουφάει κάθε ψίγμα ευτυχίας και ελπίδας απ' την ψυχή. Γυρίζω στον ύπνο μου, στριφογυρνάω και ξάφνου όλα αλλάζουν. Η ομίχλη δίνει τη θέση της σε ένα γαλάζιο ανοιξιάτικο ουρανό και το θολό αέρινο τοπίο εξαφανίζεται, καθώς ένας ανθισμένος κάμπος εμφανίζεται κατω από τα πόδια μου. Ένα ποταμάκι κυλάει κελαρυστά. Τα πουλιά κελαηδούν ανέμελα και πεταλούδες πετούν από λουλούδι σε λουλούδι.
Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποίσω την αλλαγή καλά καλά και το τοπίο αλλάζει για ακόμα μια φορά. Εγώ βρίσκομαι στη μέση και στο μισό χώρο επικρατεί σκοτάδι, καθώς ο υπόλοιπος είναι καλυμένος στην ομίχλη. Ενστικτωδώς, κάνω μερικά βήματα προς την μεριά της ομίχλης, το σκοτάδι φαίνεται πιο τρομακτικό. Μόλις απομακρινθώ λίγο από το σκοτάδι, η ομίχλη το καλύπτει και αυτό. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, καθώς νοιώθω τον όγκο της να έρχεται κατά πάνω μου. Γυρίζω το βλέμμα μου προς κάθε κατεύθυνση ψάχνοντας για μια διέξοδο από το λευκό εφιάλτη. Κρύος ιδρώτας κυλάει στο μέτωπο και στο πρόσωπό μου. Τα μέλη μου συσπώνται χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω και διπλώνομαι στα δύο από τους πόνους.
Πεθαίνω.

Ξύπνησα και πήγα να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου, σκουπίζοντας πρώτα ένα λεπτό στρώμα υδρατμών που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στον καθρέφτη...

Οτι θυμάμαι χαίρομαι...

Ρε γαμώτο θέλω να βάλω video στο blog και δεν μπορώ γιοατι κάνουν 10 ώρες να (στην κυριολεξία!) να μπουν! Τεσπά, έκανα τέσσερις καινούριες ανακαλύψεις με τισ οποίες έχω πορωθεί τρελά. Η μία λέγεται Bathory, η άλλη HammerFall, η άλλη AVANSTASIA και η τελευταία και καλύτερη Amorphis! Είναι λίγο καμία-σχέση μεταξύ τους, αλλά δεν πειράζει λεπτομέριες...Και μάλιστα οι Amorphis θα ρθουν τώρα τον Μάρτιο για δύο συναυλίες στην Ελλάδα (συτό πάιε να πει timing)! Έχω τρελαθεί με τους Αmorphis αυτόν τον καιρό και μάλλον θα βάλω κανά τραγούδι τους στο blog.

Στο σχολείο έχουν αρχίσει να συζητάνει για τριήμερη και μάλιστα για Βόρεια Ελλάδα, Θεσσαλονίκη. Αν πάμε τελικά, θα βγάλω ένα εκατομμύριο φωτο γιατί από πέρυσι δεν έχω καμία!Ωχ, τώρα θύμηθηκα την περσυνή τριήμερη...Είχαμε πάει στην Σπάρτη και είχαμε περάσει υπέροχα...Η τριήμερη οσο άσχημα και να πάει τελικά, αν δεν γίνει τίποτα τραγικό, είναι μια απίστευτη εμπειρία!Ένα θα πω (και ευτυχώς που δεν μπαίνει κανέις στο blog και δεν φοβάμαι μην με παρεξηγήσουν) πέρυσι επειδή δεν μας αφήναν να πάμε ο ένας στο δωμάτιο του άλλου (απίστευτη ξενέρα...) πηδάγαμε από παράθυρο σε παράθυρο γαι να βρεθούμε όλοι μαζί! Εγώ το άρχισα και για αυτό ακόμα τρελαίνομαι στην σκέψη του τι θα γινόταν αν παραπατούσε κανεις...Στο τέλος τελικά μας πήραν χαμπάρι οι καθηγητές και αρχίσαν τα γνωστά...Αποβολές, μνοήμερες, ξεκοιλιάσματα...Συνηθισμέναν πράγματα...Αλλά δεν μας έκαναν τίποτα, μωρέ (οτι και να λέμε, άγιοι άνθρωποι!!!Χαρά στην υπομονή τους!) Είχαν σκάσει και τα χείλια μου και όποτε γελούσα (δηλαδή όλη την ώρα...Ναι, είμαι τελείως χαζοχαρούμενο) μάτωνα. Ανεβήκαμε και στον Μυστρά και ήταν εκεί και ένα μουσικό σχολείο με κάτι κουκλιά...Κάτι μαλλιάδες...Άλλο πράμα!Και το κουκούτσι αμύγδαλο!Μας βγήκαν βέβαια τα ποδάρια να τους κυνηγάμε...Και ενώ στο ετοιμόρροπο ξενοδοχείο παιθαίναμε από το κρύο, όταν πήγαμε στην Μονενβασιά λιώσαμε από την ζέστη! Μάρτιος μήνας και ήμασταν όλοι με τα φανελάκια και με μπουκαλάκια νερό! Μετά βγάζαμε φωτογραφίες στα κατσάβραχα! Περιττό να πω, οι πόζες μας ήταν θεεϊκές. Με το ένα πόδι στο βράχο, το άλλο στη θάλασσα, με το ένα χέρι να κρατάμε τις τσάντες και τις μηχανές και με το άλλο τον διπλανό για να μην πέσει...Άσχετο, τρελαθήκαμε στα σουβλάκια εκείνο το ΣΚ. Και φυσικά είχαμε και δυο hit στην τριήμερη. Το ένα ήταν η Ζαφειρένια μου (ναι, ναι ήταν τόσο εφιαλτικό όσο ακούγεται...) και το άλλο το: "Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτια..."

Αρκετά φλυάρισα άσκοπά λοιπόν. Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα τελικά. Βασικά, ήθελα να πω για κάτι απίστευτο που μπορεί να συμβεί μέσα στον επόμενο μήνα, αλλά λέω να μην το γρουσουζέψω. Αν γίνει θα το ανακοινώσω με κόκκινα μεγάλα γράμματα!!!Τώρα απλά σταυρώνω τα δάχτυλα!

Γεια..

Μετά από ακόμα μία μπλογκόπαυση (πως λέμε εμμηνόπαυση...) επέστρεψα για ακόμα μια φορά. Το πρόβλημά μου δεν είναι παρά το ίδιο με της Μέδουσσας. Συμβαίνουν πολλά πράγματα γύρω μου, πάρα πολλά, τόσα που δεν προλαβαίνω να τα καταγράψω. Εκτός αυτού, γράφω και σε ένα άλλο ιστολόγιο, το οποίο έχω σαν ημερολόγιο και στο οποίο δεν πρόκειται να μπείτε ποτέ γιατί έχει κωδικό.

Την προ-προηγούμενη Παρασκευή γιόρταζε η αδερφή μου και της πήραν οι γονείς μου ένα τέλειο άσπρο πέρσικο γατάκι που έβγαλε Σάρα και το βράδυ του Σαββάτου έκανε πάρτι. Συνεχίζοντας με το πενταήμερο (ναι, την Παρασκευή γιόρταζε ο πολυούχος της Παλλήνης και δεν είχαμε σχολείο), την Τετάρτη πήγα Mall με ένα φίλο μου, πήρα το καινούριο Nano και φασωθήκαμε με αυτό το παιδί(δεν νομίζω να το έχω αναφέρει, αλλά είμαι bi..) και περάσαμε τέλεια... Μετά, την Πέμπτη ήρθαν κάτι παιδιά εδώ για να κάνουμε μία εργασία για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και την Παρασκευή πήγα με το σχολείο μου Καρπενήσι για snowboard. Το Σάββατο ήταν χάλια επειδή με είχαν βάλει με τους αρχάριους, αλλά την Κυριακή γάμησα άγρια! Πήγαμε στην πιο δύσκολη πίστα του βουνού και τα σπάγαμε..

Την Δευτέρα και χτες δεν έγινε τίποτα πολύ φοβερό, όμως σήμερα έγιναν διάφορα πράγματα. Καταρχήν φασωθήκαμε στο σχόλασμα με αυτό το παιδί και κατά δεύτερον είδα στο ιστολόγιο του πρώην κολλητού μου να έχει γράψει πως μου ζητάει συγγνώμη που με έβριζε και πως με αγαπάει ακόμα... Δεν έχει γράψει αν το λέει για μένα, αλλά συνήθως έτσι γίνεται... Δεν ξέρω τι να κάνω... Θα δούμε...

Αυτά νομίζω μέχρι τώρα... Ελπίζω η επόμενη φορά που θα ξαναμπώ Blogger να μην είναι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες..