Ομίχλη

Γύρω μου μόνο ομίχλη, όπου κι αν στρέψω το κεφάλι. Μια επιβλητική σιωπή που με τρομάζει κι εγώ τρέχω μακριά της. Μακριά της; Προσπαθώ να φτάσω στην άκρη, να σπάσω το γυαλί, να βγω από αυτό το άσχημο όνειρο. Η καρδιά μου πάει να σπάσει από την αγωνία. Τα χέρια και τα πόδια μου τρέμουν απ' το κρύο, ένα κρύο που σου ρουφάει κάθε ψίγμα ευτυχίας και ελπίδας απ' την ψυχή. Γυρίζω στον ύπνο μου, στριφογυρνάω και ξάφνου όλα αλλάζουν. Η ομίχλη δίνει τη θέση της σε ένα γαλάζιο ανοιξιάτικο ουρανό και το θολό αέρινο τοπίο εξαφανίζεται, καθώς ένας ανθισμένος κάμπος εμφανίζεται κατω από τα πόδια μου. Ένα ποταμάκι κυλάει κελαρυστά. Τα πουλιά κελαηδούν ανέμελα και πεταλούδες πετούν από λουλούδι σε λουλούδι.
Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποίσω την αλλαγή καλά καλά και το τοπίο αλλάζει για ακόμα μια φορά. Εγώ βρίσκομαι στη μέση και στο μισό χώρο επικρατεί σκοτάδι, καθώς ο υπόλοιπος είναι καλυμένος στην ομίχλη. Ενστικτωδώς, κάνω μερικά βήματα προς την μεριά της ομίχλης, το σκοτάδι φαίνεται πιο τρομακτικό. Μόλις απομακρινθώ λίγο από το σκοτάδι, η ομίχλη το καλύπτει και αυτό. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, καθώς νοιώθω τον όγκο της να έρχεται κατά πάνω μου. Γυρίζω το βλέμμα μου προς κάθε κατεύθυνση ψάχνοντας για μια διέξοδο από το λευκό εφιάλτη. Κρύος ιδρώτας κυλάει στο μέτωπο και στο πρόσωπό μου. Τα μέλη μου συσπώνται χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω και διπλώνομαι στα δύο από τους πόνους.
Πεθαίνω.

Ξύπνησα και πήγα να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου, σκουπίζοντας πρώτα ένα λεπτό στρώμα υδρατμών που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στον καθρέφτη...