Μονοήμερη Υδρα!!!!!!!

Χάλια...

Σήμερα πήγα στο ναυτικό σαλόνι Λαυρίου. Η έκθεση ήταν στο λιμάνι. Ε, λοιπόν, αυτό μας έφαγε όλους. Δεν ξέρω αν το νοιώθετε κι εσείς, αλλά αυτές τις μέρες με τη σκόνη από την Αφρική, είναι απαίσιο να κάθεσαι έξω. Μετά από λίγη ώρα σε πονάει το κεφάλι σου και σε πιάνει μια υπνηλία...Ήταν απαίσιο να καθόμαστε τόση ώρα έξω με αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα...

...

Όταν ήσουν 15,
η μητέρα σου ερχόμενη σπίτι από τη δουλειά ήθελε να σε αγκαλιάσει.
Εσύ την ευχαρίστησες κλειδώνοντας την πόρτα του δωματίου σου.

Όταν ήσουν 16,
σου έμαθε να οδηγείς.
Εσύ την ευχαρίστησες παίρνοντάς της το αυτοκίνητο κάθε βδομάδα.

Όταν ήσουν 17,
αυτή περίμενε ένα σημαντικό τηλεφώνημα.
Εσύ την ευχαρίστησες τηλεφωνώντας όλο το βράδυ.

Όταν ήσουν 18,
η μητέρα σου δάκρυσε στην αποφοίτησή σου.
Εσύ την ευχαρίστησες κάνοντας πάρτι μέχρι το πρωί.

Όταν ήσουν 19,
πλήρωσε για τα δίδακτρά σου, σε πήγε με το αυτοκίνητο στην πανεπιστημιούπολη και κουβάλησε τις βαλίτσες σου.
Εσύ την ευχαρίστησες χαιρετώντας την έξω από τη φοιτητική εστία για να μη ρεζιλευτείς στους φίλους σου.

Όταν ήσουν 25,
η μητέρα σου σε βοήθησε με τα έξοδα του γάμου σου, δάκρισε και σου είπε πόσο πολύ σε αγαπάει.
Εσύ την ευχαρίστησες μετακομίζοντας 500 χλμ. μακριά.

Όταν ήσουν 50,
αυτή αρρώστησε βαριά και χρειάστηκε την φροντίδα σου.
Εσύ την ευχαρίστησες λέγοντάς της για περιπτώσεις γονέων που έγιναν επιβάρυνση στα παιδιά τους.

Και τότε, μια μέρα πέθανε.
Και όλα όσα δεν είχες κάνει γι' αυτήν
ήρθαν και σου κεραυνοβόλησαν την καρδιά.


Εάν αγαπάς τη μητέρα σου, στείλε και σε άλλους αυτό το μήνυμα.

Εάν όχι...τότε προφανώς δεν θα σε νοιάζει αν πεθάνει!

Κακοποίηση παιδιών

Δείτε το video στο τέλος...

γιατί κάποιοι δεν θα έχουν αυτή την ευκαιρία...

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Δεν το ήθελα να ρίξω το γάλα μου χτες το βράδυ στο δείπνο.

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Δεν το ήθελα να παίzω με τις κούκλες μου για τόσο πολλή ώρα.

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Δεν το ήθελα να γεννηθώ καταστροφή. Γιατί δεν μπορώ να φάω σωστά;

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Δεν το ήθελα να λερώσω το παντελόνι μου χτες.

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Δεν το ήθελα να κλάψω που το νερό μου ήταν τόσο ζεστό.

Συγγνώμη, μαμά και μπαμπά
Σας αγαπάω! Εσείς γιατί δεν με αγαπάτε; Γιατί ό,τι κάνω είναι λάθος;

1.504.000 παιδιά κακοποιούνται από τους κηδεμόνες τους. Δεν είναι σωστό. Δεν θα έπρεπε να έχουν υποφέρει.
Εάν κι εσείς θεωρείτε την κακοποίηση παιδιών έγκλημα, στείλτε και σε άλλους αυτό το μήνυμα.

Για να σταλθούν οι εικόνες πρέπει να πατήσετε «Προώθηση».

Εάν σβήσετε αυτό το μήνυμα, τότε μάλλον δεν έχετε καρδιά.

Ιλιάνα

Τα Χριστούγεννα τα είχα φτιάξει με μια κοπελιά για λίγο καιρό. Δεν ήταν ότι με τρέλαινε, αλλά είχα ακούσει ότι της άρεσα και γι'αυτό ασχολήθηκα. Αλλά τώρα αυτή έχει φάει τρελό κόλλημα και από τότε που τα χαλάσαμε γράφει στο blog της συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια συνέχεια για μένα... Δεν μπορώ γαμώτο να ξέρω ότι είναι σε τέτοια κατάσταση και να μην κάνω τίποτα... Όταν χωρίσαμε ήταν γιατί πραγματικά δεν πήγαινε άλλο. Αλλά τώρα αν ξανακάνω κάτι θα είναι για λίγο καιρό ευτυχισμένη και μετά; Αχ, πραγματικά δεν ξέρω, ας με βοηθήσει κάποιος....

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Σας το πα? Δεν σας το πα! Γραφτηκα χορό με την κολλητή μου. Η σχολή είναι στον Περισσό και στην αρχή είχα πάει με μια άλλη κοπέλα να δω πως είναι, να μου πουν για τις ώρες, τα μαθήματα, τα τμήματα κλπ. Την προηγούμενη Πέμπτη λοιπόν είχα το πρώτο μάθημα και θα πήγαινα με την φίλη μου. Πιο πριν όμως έπρεπε να βρεθώ με κάτι άλλες κοπέλες, για μια εργασία στην Τεχνολογία, που πρέπει να παρουσιάσουμε και για αυτό η κολλητή μου (η Δέσποινα) ήρθε να με πάρει από την Αγίου Μελετίου. Με το που βγαίνω από το σπίτι και βρίσκω την Δέσποινα, αρχίζει να βρέχει...Το προσπερνάμε! Πιο πριν είχα ρωτήσει μια κοπέλα αν πιο κοντά είναι η στάση Αττική ή Βικτόρια από εκεί που ήμασταν και μου λέει η Βικτόρια. Αρχίζουμε λοιπόν να περπατάμε γρήγορα με την Δέσποινα, την 3η Σεπτεμβρίου, μέχρι που κάποια στιγμή είχαμε γίνει μούσκεμα και η πλατεία δεν φαινόταν από πουθενά. Αρχίζουμε να τρέχουμε γιατί είχε περάσει η ώρα και δεν θέλαμε να αργήσουμε πρώτη μέρα στο μάθημα. Μούσκεμα και λαζανιασμένες φτάσαμε στην πλατεία Βικτόριας. Βλέπω δυο σκάλες, η μία έλεγε Προς Πειραιά, οπότε τρέξαμε στην άλλη. Εκείνη ακριβώς την στιγμή είχε έρθει το τρένο, οπότε ούτε πήραμε ούτε χτυπήσαμε εισητήρια. Τρέξαμε γρήγορα και ίσα-ίσα που προλάβαμε να μπούμε πριν κλείσουν οι πόρτες. Αναστενάξαμε και αρχίσαμε να μαζεύουμε τα μαλλιά μας που είχαν γίνει μούσκεμα! Και εκεί που περιμένοντας να σταματήσει το τρένο στην Αττική, γελάγαμε και λέγαμε πότε θα πάθουμε πνευμονία..."Επόμενος σταθμός Ομόνοια"!!!!!!!! Ναι, ναι, τα καταφέραμε και μπήκαμε σε λάθος τρένο...Κατεβήκαμε Ομόνοια, τρέχοντας (τουλάχιστον γέλασε ο κόσμος...) και πάμε να πάρουμε εισιτήρια Παίρνω εγώ το δικό μου, βγαίνει και της φίλης μου, πάει να το πάρει και το σπρώχνει με το πορτάκι προς τα πάνω! Περιττό να πω, πως το εισιτήριο εξαφανίστηκε! Πρώτη φορά στη ζωή μου το είδα αυτό. Σκύβω και κοιτάω, τίποτα. Βάζω μέσα το χέρι μου μήπως έχει σφηνώσει πουθενά, τίποτα. Γάμα το, λέω και παίρνουμε άλλο εισιτήριο 8 και μισή 30 έπρεπε να είμαστε εκεί και η ώρα ήταν και 23. Ρίχνω μαι προσευχή στον Τζάνγκα και τελικά φτάσαμε και 30 στον Περισσό! Και αρχίζουμε να τρέχουμε πάλι μια μεγάλη ανηφόρα που έχει μπροστά από τον σταθμό. Φτάνουμε στο παρά τσακ στην σχολή, αλλά με το που μπαίνουμε μέσα τι να δούμε? Όλα τα παιδάκια έφταναν στο μπούτι μας! Έξι, εφτά χρονών το πολύ! Και εκεί που λέω ότι τα έχω ζήσει όλα, κλείνουν τα φώτα της αίθουσας χορού! Τι έγινε? ρωτάω την καθηγήτρια που ήταν εκεί. Τι έγινε? με ρωτάει και εκείνη. Τελειώσαμε..."Πώς τελειώσατε" ρωτάω αφού εμένα μου γράψατε να έρθω Πέμπτη 8 και 30, της λέω. Α, ναι? μου λέει. Κάποιο λάθος θα έγινε...Για την Παρασκευή είναι μάλλον...Μετά από πέντε λεπτά και αφού έχουμε φύγει από τον χορό, μας πιάνουν κάτι νευρικά γέλια στον σταθμό του Περισσού. Γράψαμε σε ένα φύλλο από χαρτί τι ζήσαμε εκείνη την ήμερα και προσπαθήσαμε να θυμηθούμε ποιος μας μούτζωσε τελευταία φορά και μας ανάγκασε να ζήσουμε αυτήν την απελπισία. Δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα σε έμενα....

Πίσω..

Γεια! Συγγνώμη που δεν έχω γράψει καθόλου για αρκετό καιρό, αλλά το computer μου ήταν στο νοσοκομείο. Αυτή την εβδομάδα δεν θα μπορούσε να μου συμβει τίποτα ιδιαίτερο, μιας και ήμουν άρρωστος. Παρόλα αυτά, το Σάββατο είδα το Έλ Γκρέκο. Η ταινία ήταν πραγματικά υπέροχη. Τσεκάρετε σενάριο:Ο ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος φεύγει από τη υπό Βενετική κατοχή Κρήτη για να βρει την τύχη του στη Βενετία μαζί με την Ιταλίδα ερωμένη του. Το ταλέντο του, όμως, είναι τόσο που γίνεται δεκτός με τιμές στον κύκλο των μαθητών του ζωγράφου Τιτσιάνο. Η δουλειά εκεί του μαθαίνει πολλά, μα τον κουράζει επίσης πολύ. Έτσι, έχοντας πάρει κάποιες βάσεις και ακολουθώντας τη συμβουλή ενός ισπανού ιερέα επισκέπτη, φεύγει για την Ισπανία. Στην Ισπανία, ο Ελ Γκρέκο, όπως την φωνάζουν για συντομία, γίνεται αμέσως γνωστός και γνωρίζει μία κοπέλα με την οποία περνάει όλη την υπόλοιπη ζωή του και κάνουν ένα αγόρι.Ο ιερέας, όμως, επισκέπτεται όλο και πιο συχνά το Δομήνικο, κάνοντάς τον να αισθάνεται πολύ άβολα. Στο τέλος τα πράγματα έρχονται έτσι που τον καλεί -ως ιεροεξεταστής πια- στην ιερά εξέταση. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης!!!Μετά την ταινία πήγαμε για φαγητό σε ένα high εστιατόριο στα Κάτω Πατήσια (εκεί που ήταν και ο Κινηματογράφος δηλαδή) και περάσαμε τέλεια.Την Κυριακή ξεκίνησε η αρρώστια να κατατρώει τα μέσα μου (πσσσσς...) και την πέρασα με τηλεόραση μέχρι τις 3.00. Μετά δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη την υπόλοιπη νύχτα γιατί (άκουσον άκουσον!)σκεφτόμουνα συνέχεια μία κωλοταινία! Έλεος,ε;...Τη Δευτέρα σπίτι. Εφάρμοσα με επιτυχία την νέα μου καμπάνια "κλείσε το computer και ζήσε" (όχι, δεν με σπονσοράρει η Aμίτα). Έχω κάνει έναν κατάλογο με πράγματα που μπορώ να κάνω αντί να λιώνω στο ίντερνετ. Το pc αυτή την βδομάδα ήταν απών, οπότε ήταν μία μοναδική ευκαιρία!Την Τρίτη επίσης προσπάθησα να περάσω καλά στο σπίτι βλέποντας παιδικά Dinsey.Την Τετάρτη πήγα στο σχολείο και το σκυλομετάνιωσα. Θα κάναμε πρόβα για μια εργασία, αλλά τελικά ακυρώθηκε και έφαγα διωράκι Γερμανικών στη μάπα.Την Πέμπτη πέρασα αρκετά συμπαθητικά, μα έχοντας ακόμα πυρετό.Την Παρασκευή ξαναπήγα στο σχολείο για τον ίδιο λόγο με την Τετάρτη. Η συνέχεια ήταν παρόμοια, αφού τελικά έκανα Γλώσσα αντί για Γυμναστική. Δεν φορούσα φόρμα επειδή η φόρμα είναι απαίσια, επειδή θα κάναμε εκείνη την ώρα την εργασία, επειδή ήμουν άρρωστος (ναι, είχα και χαρτί γιατρού-της μάνας μου δηλαδή) και επειδή πήγαμε στην εκκλησία (λέμε εμείς τώρα ότι το θυμόμουνα κιόλας...). Οπότε για να "μην κάθομαι έτσι στις κερκίδες" έγραψα ένα ωραιότατο διαγωνισματάκι Νεοελληνικής Γλώσσας. Αυτή είναι η δημοκρατία της Ελληνογερμανικής Αγωγής.Το Σάββατο ίμαρα στο σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα.Την Κυριακή πήγα στη Λούτσα να δω το εξοχικό μου που το ανακαινίζουμε (το καλοκαίρι παίζει τρελό πάρτι-όλοι εκεί-vive quervo).
Αυτά προς το παρόν....
Επιτέλους ένα μεγάλο post... Μπμπμπμπμπ, μου βγήκε το χέρι στο γράψιμο...
Α ναι! Επίσης κουρεύτηκα, αλλά δε θυμάμαι ποια μέρα, οπότε δεν το λέω πάνω.

Jessika

Στο ένα χέρι κουβαλάει τατουάζ
και το ξέρει πως είν' σημάδι μοναξιάς
ναι το ξέρει
Κάποιο βράδι μες στο μπαρ του Θωμά
ένα αγόρι που την είχε αγκαλιά της το είπε
μα εκείνη το' ξερε απ' την αρχή

Ένα αστέρι είναι μια ζωγραφιά για όποιον δεν ξέρει
μα για τη Τζέσικα είναι σημάδι μοναξιάς και το ξέρει
υποφέρει

Μόνη τριγυρνάει μες στα μπαρ
σ' όλους μιλάει
μ' όλους γελάει
και μ' όποιον τύχει τη νύχτα περνάει
η Τζέσικα
Τζέσικα
Μα κάποιο βράδι διαφορετικό
μες στον υπόγειο των τρένων σταθμό
μόνη γελάει
παραμιλάει
κλείνει τα μάτια κι ένα τέλος ζητάει
η Τζέσικα
Τώρα αν κοιτάξεις στον ουρανό
θα δεις το άστρο της το πιο φωτεινό
μόνη δε θα 'ναι πια
γιατί εκεί ψηλά έχει αστέρια πολλά
Τζέσικα
Ένα αστέρι είναι μια ζωγραφιά για όποιον δεν ξέρει
μ' αυτό τ' αστέρι που λάμπει εκεί ψηλά
είναι η Τζέσικα
και το ξέρει