...

Όταν ήσουν 15,
η μητέρα σου ερχόμενη σπίτι από τη δουλειά ήθελε να σε αγκαλιάσει.
Εσύ την ευχαρίστησες κλειδώνοντας την πόρτα του δωματίου σου.

Όταν ήσουν 16,
σου έμαθε να οδηγείς.
Εσύ την ευχαρίστησες παίρνοντάς της το αυτοκίνητο κάθε βδομάδα.

Όταν ήσουν 17,
αυτή περίμενε ένα σημαντικό τηλεφώνημα.
Εσύ την ευχαρίστησες τηλεφωνώντας όλο το βράδυ.

Όταν ήσουν 18,
η μητέρα σου δάκρυσε στην αποφοίτησή σου.
Εσύ την ευχαρίστησες κάνοντας πάρτι μέχρι το πρωί.

Όταν ήσουν 19,
πλήρωσε για τα δίδακτρά σου, σε πήγε με το αυτοκίνητο στην πανεπιστημιούπολη και κουβάλησε τις βαλίτσες σου.
Εσύ την ευχαρίστησες χαιρετώντας την έξω από τη φοιτητική εστία για να μη ρεζιλευτείς στους φίλους σου.

Όταν ήσουν 25,
η μητέρα σου σε βοήθησε με τα έξοδα του γάμου σου, δάκρισε και σου είπε πόσο πολύ σε αγαπάει.
Εσύ την ευχαρίστησες μετακομίζοντας 500 χλμ. μακριά.

Όταν ήσουν 50,
αυτή αρρώστησε βαριά και χρειάστηκε την φροντίδα σου.
Εσύ την ευχαρίστησες λέγοντάς της για περιπτώσεις γονέων που έγιναν επιβάρυνση στα παιδιά τους.

Και τότε, μια μέρα πέθανε.
Και όλα όσα δεν είχες κάνει γι' αυτήν
ήρθαν και σου κεραυνοβόλησαν την καρδιά.


Εάν αγαπάς τη μητέρα σου, στείλε και σε άλλους αυτό το μήνυμα.

Εάν όχι...τότε προφανώς δεν θα σε νοιάζει αν πεθάνει!