ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ SCHOOLWAVE!

Είμαι ερωτευμένη!!! Το ομολογώ! Είμαι ερωτευμένη με το Schoolwave!
Σάββατο 5 Ιουλίου 2008! Και ξεκινάμε από τα Κάτω Πατήσια για να πάμε στον Βύρωνα μαζί με έναν φίλο μου από το φροντιστήριο τον Γ. και άλλη μια κοπέλα την Μ.(δεν λέω τα ονόματά τους, γιατί δεν ξέρω αν το θέλουν…) Μπαίνουμε στο 608 και ξεκινάμε για Κάνιγγος, όπου θα συναντούσαμε την Madlen και την φίλη της την Φ. Και ενώ περιμέναμε τα κορίτσια, εξαγριωμένα περιστέρια πέταγαν πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμα να μας επιτεθούν! Και να πηγαίνουν όλα μαζί! Εκατό περιστέρια να τριγυρίζουν και να περνάνε ξυστά από δίπλα μας! Εφιαλτικό! Ευτυχώς τα κορίτσια ήρθαν γρήγορα και το 732 ήρθε γρήγορα και γλιτώσαμε από τις ορδές των ύπουλων περιστεριών, που είχαν βάλει σκοπό είτε να μας σκοτώσουν, είτε τουλάχιστον να μας κουτσουλίσουν!!!!
Και φτάνουμε στις 8 στον Θέατρο Βράχων! Και ανηφορίζουμε. Και ανηφορίζουμε πολύ…Και τώρα ξενάγηση! Από τα δεξιά μας, υπήρχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με ιδρωμένα παιδιά που φόραγαν κουκούλες τις μπλούζες τους, γιατί είχαν σκάσει με τέτοια ζέστη και από τα αριστερά και ψηλά ένα σικ( όχι sick) εστιατόριο. Προχωράμε…Σε κάθε βήμα, να μας σταματάνε για να πάρουμε φυλλάδια της ΚΝΕ, της ΚΟΕ, του Συνασπισμού κλπ κλπ κλπ και όχι μόνο φυλλάδια, αλλά και εφημερίδες, που έκαναν και 50 cent! Και τώρα που είπα 50 cent είχαμε αρχίσει επιτέλους να ακούμε μουσική από κάπου στο υπερπέραν…Ακουγόταν το «Μέσα σου» των Stavento, με άλλες φωνές όμως…Και μπαίνουμε στην «καρδιά» του θεάτρου. Από τα αριστερά μας, ποδήλατα, skateboard και μια «εξέδρα»(?) για φιγούρες. Από τα αριστερά μας, να μας μοιράζουν κάρτες What’s Up και τσίχλες Orbit! Και καθώς προχωράμε, μασώντας τις τσίχλες, είδαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το φως το αληθινό! Την σκηνή!
Όπως λογικά όλοι έχουν καταλάβει είμαι ένα στριμμένο άντερο, που πρέπει να με χρυσώσουν για να πω μια καλή κουβέντα. Αλλά τώρα δεν μπορώ ούτε εγώ να γκρινιάξω! Όλα τα συγκροτήματα ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο! Και μπορεί να μην είμαι κανένας επαγγελματίας κρητικός (γιατί είμαι από την Αθήνα), όταν μιλάμε για μουσική όμως, μιλάμε για το στοιχείο μου! Μπορώ να ξεχωρίσω τις μούφα band (φτιάξαμε συγκρότημα για να γίνουμε γνωστοί) από αυτούς που τους αρέσει πραγματικά αυτό που κάνουν και το γουστάρουν. Ε, λοιπόν όλες οι μπάντες του Schoolwave, αγαπάνε αυτό που κάνουν, όπως φάνηκε. Και όχι μόνο το αγαπάνε, αλλά το κάνουν και καλά...Σαν επαγγελματίες(όσο αφορά την τεχνική)! Παρόλο το άγχος τους βγήκαν και τα ΕΣΠΑΣΑΝ!
Πρώτοι οι After Future! Rap και κάτι πιο free… Φοβερός ρυθμός, φοβερή μελωδία (ειδικά ένα τραγούδι τους που έλεγε ονειρεύομαι για να ζω). Η κοπέλα που τραγουδούσε είχε πολύ ωραία φωνή και είχαν γενικότερα στυλ…
Μετά βγήκαν οι Stiff Woodies! Και εκεί που βλέπεις ένα ευγενικό παιδί με μακρυά ξανθά μαλλιά, που κάτι σου θυμίζει η φυσιογνωμία του, και που αρχίζει δυναμικά με την εισαγωγή από το Smells Like Teen Spirit, ξαφνικά βγάζει μια στριγκλιά και μείναμε! Εγώ, προσωπικά, γύρισα ενστικτωδώς για να κόψω αντιδράσεις από τους άλλους και με έπιασαν νευρικά γέλια! Πίσω μου ήταν κάτι μεταλάδες (όχι μαθητές, αλλά όχι και παππούδες) οι οποίοι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό στην κυριολεξία! Έχασκαν στην σκηνή, με γουρλωμένα μάτια! Κάποια στιγμή συνήλθαν και άρχισαν να κουνιούνται στην μελωδία του τραγουδιού και γι αυτό γύρισα κι εγώ μπροστά μου! Και εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα τι μου θύμιζε ο τραγουδιστής! Εκτός του ότι έμοιαζε στο στυλ, και στην φυσιογνωμία (αν και γι αυτό δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά, γιατί δεν έβλεπα καλά. Πολύ μαλλί…), και η φωνή του ήταν ίδια και για αυτό (ακολουθεί βαρύγδουπη δήλωση) βάζω και την κιθάρα μου στην φωτιά (τέλος βαρύγδουπης δήλωσης) με του Kurt Cobain. Τι ίδια δηλαδή…Στην σκηνή του Schoolwave χτες έπαιζε η μετεμψύχωση των Nirvana!
Και ακολουθούν…οι HEADSHOT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! To μοναδικό μέταλ συγκρότημα του Σαββάτου! Με μια φράση ΤΑ ΣΠΑΣΑΝ! Οι κιθαρίστες άπιαστοι (μου ήρθε να κόψω, για άλλη μια φορά τα δάχτυλά μου!), ο ντράμερ βγήκε στην σκηνή με μάσκα (την οποία έβγαλε μετά γιατί έσκασε το παιδί), ο μπασίστας η πιο μέταλ φάτσα που ανέβηκε στην σκηνή και ο τραγουδιστής απλά τέλειος (και επιεικώς κούκλος!). Έπαιξαν Metallica και καταλάβαμε την ποιότητα του συγκροτήματος ως προς την τεχνική, έπαιξαν ένα δικό τους τραγούδι και καταλάβαμε το ταλέντο τους και τέλος έπαιξαν Iron Maiden (The Trooper) και καταλάβαμε ότι δεν θέλουμε να φύγουν από την σκηνή! Και εκεί που με δάκρυα στα μάτια ήρθε η ώρα του αποχωρισμού, πέταξαν πένες και το κοινό παραλήρησε (αν κι εγώ προσωπικά ήθελα μια τούφα από τα μαλλιά τους για να τις κάνω φυλαχτό!)
Και ακολουθούν οι Los Mujeros, από την Πτολεμαΐδα! “There is no one like you…” τραγούδησαν και είχαν δίκιο. «There is no one like them! » Δυστυχώς, δεν έχω πολλά να σχολιάσω γι αυτούς γιατί πήγα να παραλάβω ένα δέμα από την είσοδο όσο παίζανε (την αδερφή μου και μια άλλη κοπέλα…) και δεν τους άκουσα καλά είναι η αλήθεια…Πάντως όταν γύρισαν όλοι λέγανε ότι ήταν πολύ καλοί και μέχρι κι ο φίλος μου ο Γ. είπε καλά λόγια, που μέχρι εκείνη την στιγμή όλο γκρίνιαζε!
Holy Driver! Και μας τρελάνανε!!!(με την καλή την έννοια πάντα). Για να καταλάβετε θα σας περιγράψω τι γινόταν όχι πάνω, αλλά κάτω από την σκηνή! Μια παρέα αγοριών, με το πρώτο τραγούδι τους αφηνιάσανε, άρχισαν να χορεύουν, λίγο «έντονα» μπορώ να πω, αν καταλαβαίνετε…Χοροπηδάγανε όλοι μαζί αγκαλιά κι επειδή δεν ήταν πολλά άτομα άρχισαν να αρπάζουν κι άλλους για να χορέψουν. Ο ένας από αυτούς μάλιστα στηρίχτηκε στον λαιμό της αδερφής μου για να χορέψει πιο άνετα. Κάποια στιγμή , χτυπήσανε έτσι όπως χόρευαν κι ένας κράταγε το μάγουλο του για κάμποση ώρα! Μετά πήρε μια sprite και καθώς χόρευε, μας έλουζε…Κι έτσι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε σιγά-σιγά.. Μετά, που παίξαν μια μπαλάντα, οι διπλανοί μας, κάτι μαλλιάδες, με καρφιά, μαύρα ρούχα κλπ αγκαλιάστηκαν και το χορεύανε σαν μπλουζ!
Και τώρα Quaich! Από ότι μάθαμε οι μικροί του Schoolwave! Να πω την αλήθεια το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν, μια διασκευή, δεν μου πολυάρεσε. Στην συνέχεια όμως, τα δικά τους τραγούδια ήταν πολύ, πολύ , πολύ πιο ωραία! Μέχρι που το τελευταίο κομμάτι τους το «ηχοέγραψα» στο κινητό!
Και έρχονται οι MUSICA FICTA! Μπάντα Βετεράνων του School wave! Από το πρώτο live ήταν εκεί. Από το πρώτο live το κοινό ανατρίχιαζε με την φωνή του Απόλλωνα (αν δεν κάνω λάθος το όνομα) που είχε τραγουδήσει το «Οδός Ονείρων» και Devil’s Box. Και φέτος, για τελευταία χρονιά άφησαν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Η μουσική τους άγγιξε και μας έκανε να ανατριχιάσουμε! Δεν λέω, υπήρχαν κι άτομα που δεν τους πολύ άρεσαν (ήταν σημείο αμφιλεγόμενο αυτή η μπάντα, σαν τον Χριστό…), αλλά εμένα η ταπεινή μου γνώμη είναι πως έχουν απίστευτο ταλέντο και θα είναι μεγάλο κρίμα αν χαθούν μετά το Schoolwave. Είναι πολύ ιδιαίτεροι, πολύ εκφραστικοί…Ήταν μοναδικοί. Δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθεί ποτέ μπάντα σαν αυτούς! Και το πόσο ιδιαίτεροι είναι φαινόταν κι από τα όργανά. Μια κιθάρα, ένα κοντραμπάσο, ένα βιολί και τρεις τραγουδιστές! Μια φωνή γυναικεία, μια φωνή πολύ ιδιαίτερη του κιθαρίστα και μια μπάσα, βαριά φωνή λες και άκουγες Moonspell. Είχα γκαγκανιάσει από την ζέστη, δίψαγα, περίμενα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, όμως ήταν τόσο «δυνατοί» οι Μusica Ficta που τα ξέχασα όλα αυτά όσο παίζανε. Για την ακρίβεια όσο τραγουδούσαν ήμουν λίγο, αλλού πατώ κι αλλού βρόσκομαι…
…γι αυτό όταν τελείωσαν και τα θυμήθηκα όλα αυτά, έφυγα από το κοινό και πήγα να πάρω νερό, Sprite και ότι άλλο ήθελαν τα παιδιά που είχαν γκανιάσει και αυτά και γι αυτό, η ηλίθια, έχασα τους Γάλλους Dogs In Oven, οι οποίοι πρέπει να ήταν υπερυπέροχοι, γιατί όταν γύρισα, την ώρα που τελείωναν, το κοινό λύσσαξε! Μόνο σουτιέν δεν τους πετάξανε! Πανζουρλισμός! Και μετά ανέβηκε στην σκηνή ο Παναγιώτης Τσακαλάκος. Πολύ ωραίος, πολύ ωραία τραγούδησε, πολύ ωραία τα είπε, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή προετοιμαζόμουν ψυχολογικά γι αυτό που θα επακολουθούσε! Και ναι, αφού τελείωσε ο Τσακαλάκος κι αφού έκαναν μάλλον δέκα λεπτά να στήσουν τα όργανα (αν και μου φάνηκε μια αιωνιότητα) βγήκε στην σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Και έπαιξε τον Προσκυνητή. Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν ξέρω τι γινόταν γύρω μου. Είπε το «Κόσμος πάει κι έρχεται» και η Φ. από μπροστά μου να έχει σηκώσει το κινητό για να ακούει κάποιος που είχε πάρει τηλέφωνο. Είπε τον «Καθρέφτη» και εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες στόματα να τραγουδούν μαζί του σαν να ψέλνουν. Είπε εκείνο το τραγούδι που λέει «άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο…» και όταν τελείωσε κάποιος από πίσω μου φώναξε «Poet!» και είπε αυτό που θέλαμε να πούμε όλοι! Κι όταν τραγούδησε ένα κυπριακό μεσαιωνικό τραγούδι, για έναν ιππότη, που αρνήθηκε τα πλούτη και τα λεφτά, αλλά ήθελε μόνο να φτιάξουν μια εκκλησία, σου φαινόταν πως πατάς σε άλλη εποχή…Αναρωτιόσουν γιατί δεν έχει γεμίσει το θέατρο πεταλούδες μαγεμένες από την αγγελική φωνή του. Είπε το «Με τόσα ψέματα», «Δεν μπορώ» και αν άκουσαν καλά, καθώς έφευγα ακουγόταν από μακριά «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι θα πουλάν τα δυο σου χείλη/ δυο περιουσίες κι άλλη μια/ τέσσερις εγώ θα δώσω θα πληρώσω όσό/ να μου κάνουν μια μελανιά/ να μου κάνουν μια μελάνια…»
Και δυστυχώς έπρεπε να ξυπνήσω και να συνειδητοποιήσω, πως η ώρα έχει περάσει και δεν έχει λεωφορεία να γυρίσουμε πίσω! Πάμε σε έναν σιχαμένο ταξιτζή (καταραμένη να είναι η κίτρινη φυλή!) και μας κάνει 6 ευρώ το άτομο. Του κάνουμε και εμείς αι στο διάλο και φεύγουμε. Μαλακία κάναμε, έπρεπε να πάρουμε τον αριθμό της πινακίδας για να πληρώσει αυτός, 6 ευρώ για κάθε κιλό μαλακίας που κουβάλαγε! Συγχύστηκα! Και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε για να βρούμε το μετρό. Leader ήταν η αδερφή μου, οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν ξέραμε που πηγαίναμε! Βρίσκουμε ένα περίπτερο κι μας εξηγεί ο περιπτεράς, πως υπάρχει ένα τρόλεϊ το 11, που είναι κοντά η στάση του και που λειτουργεί όλη νύχτα! Αρχίσαμε λοιπόν να κατηφορίζουμε…Και το βλέπουμε να μας προσπερνάει! Και αρχίζουμε να το κυνηγάμε! Και σε μια στροφή ξαφνικά, εκεί που ήταν στάση του, βλέπουμε μια λαοθάλασσα από παιδιά που το περίμενε!!! Τρέξαμε, χωθήκαμε και μπήκαμε δεν ξέρω κι εγώ πόσα άτομα μέσα στο τρόλεϊ! Κάποιοι πιάστηκαν από την σκαλίτσα που είχε από πίσω για να ανέβουν, αλλά μετά κατέβηκαν! Μέσα στο τρόλεϊ μια κατάσταση αφασία…Ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλον, εγώ να είμαι λες και έχω ανέβει πάνω σε pointes για να μην πατήσω κανέναν. Και όλοι παιδιά! Σαν σχολική εκδρομή! Φαίνεται και κάποιος κατάλαβε την κατάσταση κι αρχίσαν να τραγουδάνε «ήταν ένα μικρό καράβι…» και μετά όλοι μαζί «που ήταν α-α-αταξίδευτο…!» Ο Γ. να κάνει δημόσιες σχέσεις! Να έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με έναν Αλέξη από τον Βύρωνα. Μόνο τηλέφωνο δεν ζήτησε! Η Μ. η μικρή της παρέας, τώρα θα πάει 3η γυμνασίου, να έχει στριμωχτεί στα καθίσματα μαζί με άλλες δύο κοπέλες και έναν ψηλομύτη ξανθό. Εγώ να κάνω Matrix στην πλάτη ενός παιδιού με άσπρη μπλούζα! Η αδερφή μου και η φίλη της να ακούνε κάτι παιδιά από την Σαλαμίνα, τα οποία στο τέλος πρέπει να αποδείχτηκε ότι ήταν μακρινά ξαδέρφια, αν άκουσα καλά! Και ενώ είμαστε στο Παγκράτι και κάνει στάση το τρόλεϊ (Κάποιος φώναξε «Μα καλά ανώμαλος είναι ο οδηγός! Τι ανοίγει τις πόρτες για να μπούνε κι άλλοι!!!» ΧΑΛΑΣΕ! Έφυγε από πίσω ένα καλώδιο! Αρχίσαμε να γελάμε…Δεν είχαμε φέρει μαζί μας και sleeping bags! Περιμέναμε αποκαρδιωμένοι να ξεκινήσει το λεωφορείο…Και πιάσαμε κουβεντούλα! Κάποιοι, πιο μεγάλοι, φώναξαν «Τέτοια ώρα θα έπρεπε να είστε όλοι στα κρεβάτια σας μικρά παιδιά!» Κάποιος άλλος σχολίαζε με τρεμάμενη βραχνή φωνή «Θυμάμαι στα παλιά τα χρόνια, που είχα πάει στους Pink Floyd. Ωραίες εποχές!» Ο Γ. να θέλει να πετάξει την σακούλα από τα Bake Rolls, και να μην ξέρει πως, και ξαφνικά την αρπάζει μια κοπέλα και να το πετάει από το παράθυρο! Κάποιος αναρωτιόταν τι θα γινόταν αν έμπαινε ελεγκτής και κάποιος απάντησε πως θα του κάνουν ένα ΟΥ και θα τον πετάξουν έξω! Είχε πολύ πλάκα γιατί ήμασταν όλοι άγνωστοι, αλλά κανείς δεν προσποιούταν ότι δεν υπήρχε ο άλλος, όπως γίνεται συνήθως. Άκουγες τι έλεγε η άλλη παρέα και σχολίαζες και εκείνοι συμφωνούσαν! Κάποια στιγμή ξεκίνησε το λεωφορείο και συνέχισε και εκεί που ήμασταν 200 άτομα και βάλε, στην στάση στο Σύνταγμα κατέβηκαν όλοι και μείναμε 3 και ο κούκος!
Τώρα όμως πρέπει να φύγω να κάνω κούρα ασχήμιας, γιατί σήμερα παίζουν οι Firewind και δεν γίνεται να με δει έτσι ο Gus G! Αύριο θα βάλω και photos!