fakellaki.blogspot.com

Έχω καρκίνο
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά όχι ο κανόνας...
Αν είναι και δεν μπορούν να εξαφανιστούν ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση όχι ο κανόνας… ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.
Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει , δυστυχώς…
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....
ΔΕΝ έχω δώσει φακελάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ’ ότι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!!
"Είτε δώσεις φακελάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σου κάνει ο γιατρός"
Μακάρι να γίνουμε μπάλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκεί.....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

...ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"



*Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω, ο γιατρός μου, ένας υπέροχος επιστήμονας και άνθρωπος, αντί να ασχολείται με τους ασθενείς του και τη δουλειά του γενικά, κάθεται και γράφει στις κυρίες Παπασάικα και Μάνου την αλφάβητο της ιατρικής, ώστε να μπορούν ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ για τη ζωή τη δική μου και τόσων άλλων ασθενών…..

Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;
Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;

Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;
Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;
Θα παίζατε με το χρόνο σας;
Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;

Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας , ενω κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι. Ωσπου απ την πολλή επιμονή μου αργότερα,έπειτα απο 4 χρόνια "κούρας" υπόλ τον κυριο Χρυσικόπουλο,κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (αρχισα να εργάζομαι λιγότερο,σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία , κλπ)
"δέχτηκε" ,δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή οπου πονούσα -- γι να με "ξεφορτωθεί" όπως άφησε να εννοηθει.
Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ"
*Το πόρισμά τους ήταν οτι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή οτι δεν υπήρχε όγκος) (άλλοι μαλάκες κι αυτοι...)
*Ο Χρυσικόπουλος απλώς διάβασε το πόρισμα και σχεδόν δεν κοίταξε τα φιλμ της εξέτασης (ήξερε να τα δει; )
* Κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα οτι δε θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τιποτα!"
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΚΑΙ Ο Γ.ΣΑΡΜΑΣ (νευρολόγος στο Π.Ν. Ιωαννίνων)ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ
Όταν συγγενής μου τηλεφωνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε οτι διαγνώστηκα με καρκίνο κι οτι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε,αυτά συμβαίνουν..."
> Συμβαίνει δηλαδή να "τα παίρνουν" οι γιατροί που υποτίθεται οτι είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ να υποφέρω και να μη με βοηθάει κανείς.
>Συμβαίνει δηλαδή να χάνονται τέσσερα πολύτιμα χρόνια, ενω όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι για την αντιμετώπιση του καρκίνου η έγκαιρη διάγνωση.
>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορούσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.
>Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και,οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται
Οι φιρμες _Τεσσέρης Ιωάννης
Καθηγητής Νευροχειρουργικής,πρώην διευθυντης της αντιστοιχης κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Μου τον συνέστησαν ως "καθηγητή", δηλαδή ως έμπειρο, γνώστη και ικανό. Με τους τίτλους του πείστηκα να τον επισκεφθώ.
Δυστυχώς όμως, η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην (ιδιωτική βέβαια) Γενική Κλινική Αθηνών, στους Αμπελοκήπους ,προκειμένου-λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις.
Όταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό ,που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς απ΄ τη μέση" !!!! Μάλιστα είπε ότι ,εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε" !!!
Το οτι ειναι τοσο άσχετος και άχρηστος ως προς την επιστημη του,είναι το ένα σκέλος της προσωπικότητάς του---το άλλο ειναι η ΑΛΗΤΕΙΑ του:
-Οταν τον ρωτουσα τις επόμενες ημέρες ποιές εξετάσεις ήθελε για να τις κάνω μέσω ΙΚΑ και να τού τις πάω,δεν μού έλεγε,ισχυριζόμενος οτι ήταν απαραίτητη η εισαγωγή μου στην κλινική (του) έστω και για ένα 24ωρο!
-Μου έλεγε μάλιστα και να βιαστώ γιατί το πόδι μου σύντομα θα κατέληγε στην παράλυση

Να πώς οι ασθενείς "ψαρώνουν" και υποκύπτουν σε φακελάκια και άλλα πολλά
Από τη στιγμή που το κράτος δίνει τον τίτλο του Πανεπιστημιακού καθηγητή (κυρίως) σε τέτοιους....

Ο κύριος Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής;

Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί να είναι καθηγητής…Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί όχι μόνο να είναι καθηγητής, αλλά και να αμείβεται για τις «υπηρεσίες που προσφέρει…Ο «κύριος» Χρησικόπουλος εξακολουθεί να χρηματίζεται…Ο «κύριος» Τεσσέρης εξακολουθεί να παίρνει φακελάκια, να κάνει λάθος διαγνώσεις, εξακολουθεί α είναι τόσο αλαζόνας που δεν προσέχει τον ασθενή, ο οποίος όπως πάντα υπερβάλλει…εξακολουθεί να χειροτερεύει τους ασθενείς του, να τους «αρμέγει» για να φτιάξει το εξοχικό του, εξακολουθεί α σκοτώνει…χωρίς συνείδηση…χωρίς ντροπή.. χωρίς ενοχές. «Κύριε» Τεσσέρη, «κύριε» Χρυσικόπουλε να χαρείτε τα λεφτά που πήρατε από την Αμαλία Καλυβίνου και αν έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στο fakellaki.blogspot.com να δείτε τι αθλιότητα υπάρχει στον κλάδο σας. Απίστευτο!!! Γιατροί χρηματίζονται!!! Γιατροί, έντιμοι και αξιότιμοι πολίτες της χώρας μας, ζητούν από αρρώστους να ικανοποιήσουν της διαστροφές τους για την χορήγηση ενός φαρμάκου…Ντροπή τους! Αίσχος! Δεν συμφωνείται κύριε Τεσσέρη; Μα τέτοια κατάντια στον κλάδο σας «κύριε Χρυσικόπουλε»; Που ακούστηκε;
«Τι θες να γίνεις παιδί μου, όταν μεγαλώσεις;»
«Πληρωμένος δολοφόνος, για να βγάζω λεφτά!»
«Τι λες παιδί μου; Εσύ; Με τόσο μυαλό που έχεις να γίνεις δολοφόνος; Επιστήμονας, γιατρός θα γίνεις!»
Ένας πληρωμένος δολοφόνος σκοτώνει ανθρώπους που δεν ξέρει που δεν έχει μιλήσει μαζί τους. Κάνει ψυχρά την δουλειά του. Δεν ξέρει τα θύματα του. Δεν ξέρει γιατί πρέπει να τα σκοτώσει, δεν ξέρει αν είναι καλοί άνθρωποι, δεν ξέρει αν έχουν υποφέρει στη ζωή τους, δεν ξέρουν…Πρέπει να τα σκοτώσει για να πάρει τα χρήματα από την δουλειά του.
Φανταστείτε τώρα έναν άλλο δολοφόνο, που γνωρίζει το θύμα του. Το θύμα είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, ευσυνείδητος, πονεμένος, που έχει περάσει τη ζωή του με στερήσεις πόνους, ανασφάλεια και αμφισβήτηση. Αυτός ο δολοφόνος μπορεί να σώσει το θύμα του, χωρίς να κινδυνεύσει η δικιά του ζωή, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ευγμομοσύνη του θύματος του και των συγγενών του. Ο περί του λόγου δολοφόνος, αν δεν σκοτώσει το θύμα του δεν θα χάσει τα λεφτά της δουλειάς του, χάνει όμως τα λεφτά που το θύμα δεν του έδωσε για να εξαγοράσει την ζωή του. Για να ολοκληρώσομε την εικόνα του δολοφόνου μας, να πούμε πως αυτό το άτομο χαίρει κοινωνικού σεβασμού, λόγω του επαγγέλματος του. Αυτές είναι οι διαφορές μεταξύ των αλμπάνηδων γιατρών ( γιατί φυσικά υπάρχουν και πραγματικά αξιοσέβαστα άτομα, που κάνουν λειτούργημα) και των κοινών δολοφόνων.
Γιατί «κύριε» Τεσσέρη;
Γιατί «κύριε» Χρυσικόπουλε;
Λοιπόν, εγώ πρόσφατα έμαθα για την ιστορία της Αμαλίας και πού πρόσφατα επίσης έμαθα πως ακόμα και μια ανοιχτή εγχείρηση καρδιάς, όταν δεν πετύχει, πρέπει να πληρωθεί από τον ασθενή. Ας ευχηθώ στον κύριο που θα «ανοίξει» την καρδιά… Καλοφάγωτα τα χρήματα που πήρες ακόμα και αν έχασες μια ζωή από την απροσεξία σου ή από την «ανεπάρκεια του οργανισμού του ασθενή». Και φυσικά να μην ξεχάσεις να πάρεις όλα τα χρήματα, γιατί προσπάθησες με νύχια και με δόντια (όπως θα μας πεις αύριο μεθαύριο).
Ένα μεγάλο αντίο στην Αμαλία και ένα μεγάλο συγγνώμη εκ μέρος των υπεύθυνων του «αντίο»