It's Birthday Time!!!

Χτες είχα τα γενέθλιά μου και παρόλο που σιχαίνομαι τις γιορτές και τα πανηγύρια, όταν πρόκειται να τα περάσω με κάποιους πολύ συγκεκριμένους συγγενείς και φίλους των γονιών μου, και παρόλο που το δείχνω όποτε μπορώ (γκρινιάζω όταν είναι να πάμε σε κανέναν γάμο ή γιορτή ή βαφτίσια κλπ) ΕΠΡΕΠΕ να κάνω γιορτή και για τα γενέθλιά μου (λες και δεν είχα κάνει πριν από μια βδομάδα για την γιορτή μου…) Ήρθαν λοιπόν όλοι οι καλοί γνωστοί και φίλοι (από φίλες μου φώναξα μόνο δύο, έτσι για να μην αυτοκτονήσω από την βαρεμάρα και επειδή τα κορίτσια, η Έλπι και η Κωνστάνς είναι σταθερές αξίες) ντυμένοι όλοι με τα καλά τους, με τα χαμόγελά τους κλπ. Και εγώ ενώ στην αρχή ήμουν με τις πιτζάμες, μετά αναγκάστηκα να αλλάξω, αφού «θα ερχόταν κόσμος» και φυσικά δεν μπορούσα να βάλω κάτι από τα μαύρα μου τα ραχουλάκια (δεν είμαι emo, αλλά δεν ξέρω πως τα έχω καταφέρει και όλα μου τα αγαπημένα ρούχα είναι μαύρα…) ΕΠΡΕΠΕ να βάλω κάτι χαρούμενο να «φανώ». Έβαλα λοιπόν μια κοκκινογαλάζια μπλούζα και ένα τζιν «γα τον κόσμο.» Αχ…όλο το βράδυ το πέρασα παίζοντας με τα παιδάκια, που το καλοκαίρι με φώναζαν μαμά (είναι τα παιδιά των φίλων των γονιών μου), βαρετά και μόνη. Και μετά εννοείται άκουσα και σχόλια του τύπου «φτιάξε και λίγο τα μαλλιά σου, η γιορτή σου είναι» (αυτό για τα μαλλιά είναι πλέον στάνταρ, από εκεί βγήκε και το Μέδουσα, αν και τώρα που τα κούρεψα είναι πολύ καλύτερα), «με το τζιν είσαι μωρέ, βάλε καμιά φουστίτσα. Αν δεν τα βάλεις τώρα, πότε θα τα βάλεις;», «κάτσε και λίγο με το παιδάκι μου…Όλο στην απέξω το έχετε», «Δεν μας μιλάς Κατερίνα; Α…Μεγάλωσες και δεν μας καταδέχεσαι πια…». Αναρωτιέμαι έρχονται μόνο και μόνο για να μου σπάσουν τα νεύρα; Ή παρόλο που δεν χαμογέλασα ούτε μια φορά, πιστεύουν ότι είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν θα με πειράξουν οι κακίες τους; Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να εξαφανιστούν όλοι όσοι με εκνευρίζουν. Να τα ανοίξω και να έχει σταματήσει η βαβούρα. Να είμαι έξω στην βροχή, σε ένα παρκάκι και να γελάω με τις φίλες μου και όταν επιστρέψω στο σπίτι να βρω μόνο αυτούς που με αγαπάνε και να κόψουμε την τούρτα. Φέτος ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, η πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που έκανα ευχή όταν έσβησα τα κεράκια… «Τα επόμενα γενέθλια μου να είναι χαρούμενα και για μένα…» Αλλά δυστυχώς… «εδώ δεν πιάνουν οι ευχές…δεν πιάνουν οι κατάρες…»