Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Σας το πα? Δεν σας το πα! Γραφτηκα χορό με την κολλητή μου. Η σχολή είναι στον Περισσό και στην αρχή είχα πάει με μια άλλη κοπέλα να δω πως είναι, να μου πουν για τις ώρες, τα μαθήματα, τα τμήματα κλπ. Την προηγούμενη Πέμπτη λοιπόν είχα το πρώτο μάθημα και θα πήγαινα με την φίλη μου. Πιο πριν όμως έπρεπε να βρεθώ με κάτι άλλες κοπέλες, για μια εργασία στην Τεχνολογία, που πρέπει να παρουσιάσουμε και για αυτό η κολλητή μου (η Δέσποινα) ήρθε να με πάρει από την Αγίου Μελετίου. Με το που βγαίνω από το σπίτι και βρίσκω την Δέσποινα, αρχίζει να βρέχει...Το προσπερνάμε! Πιο πριν είχα ρωτήσει μια κοπέλα αν πιο κοντά είναι η στάση Αττική ή Βικτόρια από εκεί που ήμασταν και μου λέει η Βικτόρια. Αρχίζουμε λοιπόν να περπατάμε γρήγορα με την Δέσποινα, την 3η Σεπτεμβρίου, μέχρι που κάποια στιγμή είχαμε γίνει μούσκεμα και η πλατεία δεν φαινόταν από πουθενά. Αρχίζουμε να τρέχουμε γιατί είχε περάσει η ώρα και δεν θέλαμε να αργήσουμε πρώτη μέρα στο μάθημα. Μούσκεμα και λαζανιασμένες φτάσαμε στην πλατεία Βικτόριας. Βλέπω δυο σκάλες, η μία έλεγε Προς Πειραιά, οπότε τρέξαμε στην άλλη. Εκείνη ακριβώς την στιγμή είχε έρθει το τρένο, οπότε ούτε πήραμε ούτε χτυπήσαμε εισητήρια. Τρέξαμε γρήγορα και ίσα-ίσα που προλάβαμε να μπούμε πριν κλείσουν οι πόρτες. Αναστενάξαμε και αρχίσαμε να μαζεύουμε τα μαλλιά μας που είχαν γίνει μούσκεμα! Και εκεί που περιμένοντας να σταματήσει το τρένο στην Αττική, γελάγαμε και λέγαμε πότε θα πάθουμε πνευμονία..."Επόμενος σταθμός Ομόνοια"!!!!!!!! Ναι, ναι, τα καταφέραμε και μπήκαμε σε λάθος τρένο...Κατεβήκαμε Ομόνοια, τρέχοντας (τουλάχιστον γέλασε ο κόσμος...) και πάμε να πάρουμε εισιτήρια Παίρνω εγώ το δικό μου, βγαίνει και της φίλης μου, πάει να το πάρει και το σπρώχνει με το πορτάκι προς τα πάνω! Περιττό να πω, πως το εισιτήριο εξαφανίστηκε! Πρώτη φορά στη ζωή μου το είδα αυτό. Σκύβω και κοιτάω, τίποτα. Βάζω μέσα το χέρι μου μήπως έχει σφηνώσει πουθενά, τίποτα. Γάμα το, λέω και παίρνουμε άλλο εισιτήριο 8 και μισή 30 έπρεπε να είμαστε εκεί και η ώρα ήταν και 23. Ρίχνω μαι προσευχή στον Τζάνγκα και τελικά φτάσαμε και 30 στον Περισσό! Και αρχίζουμε να τρέχουμε πάλι μια μεγάλη ανηφόρα που έχει μπροστά από τον σταθμό. Φτάνουμε στο παρά τσακ στην σχολή, αλλά με το που μπαίνουμε μέσα τι να δούμε? Όλα τα παιδάκια έφταναν στο μπούτι μας! Έξι, εφτά χρονών το πολύ! Και εκεί που λέω ότι τα έχω ζήσει όλα, κλείνουν τα φώτα της αίθουσας χορού! Τι έγινε? ρωτάω την καθηγήτρια που ήταν εκεί. Τι έγινε? με ρωτάει και εκείνη. Τελειώσαμε..."Πώς τελειώσατε" ρωτάω αφού εμένα μου γράψατε να έρθω Πέμπτη 8 και 30, της λέω. Α, ναι? μου λέει. Κάποιο λάθος θα έγινε...Για την Παρασκευή είναι μάλλον...Μετά από πέντε λεπτά και αφού έχουμε φύγει από τον χορό, μας πιάνουν κάτι νευρικά γέλια στον σταθμό του Περισσού. Γράψαμε σε ένα φύλλο από χαρτί τι ζήσαμε εκείνη την ήμερα και προσπαθήσαμε να θυμηθούμε ποιος μας μούτζωσε τελευταία φορά και μας ανάγκασε να ζήσουμε αυτήν την απελπισία. Δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα σε έμενα....