Τι θυμήθηκα...

Ένας τίμιος πλην κάφρος Ninja που ψάχνει την άκρη σε αυτήν την μπερδεμένη μακαρονάδα που λέγεται ζωή...

Με την ελπίδα όπλα και ασπίδα Πριγκίπισσα του Φεγγαριού....

Έχω τη δύναμη!!!

You can't hurt me!My wings are like a Shield of Still!

Thunder, thunder, THUNDERCATS!!!

Party

Hey.

kanw.

party.

elate.oloi.h.psofiste.

to.

savvato.

1.dekembriou.

elate.oloi.h.psofiste.

sto.mall.

6.30/7.00.

elate.oloi.h.psofiste.

mh.

m.

ferete.

tipota.

den.

xreiazetai.

elate.oloi.h.psofiste.

an.

den.

mporeite.

na.

er8ete.

parte.

me.

til.

6970498630

alla.

pliz.

mporeste.

Alexxx.-

:(

Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν σου έχει μείνει τίποτα πια στον κόσμο; Και κυρίως όταν δεν σου έχει μείνει ούτε ο εαυτός σου; Και δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε εσύ ο ίδιος πώς αισθάνεσαι; Πιστέψτε με, αυτή η φάση είναι ό,τι χειρότερο έχω περάσει. Ή μάλλον περνάω ακόμα. Και το αποτέλεσμα της είναι χάλια. Ξέρετε τι είναι να κλαις κάθε βράδυ, χωρίς να μπορείς να βρεις το λόγο; Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να νοιώθεις ότι εκτός από τους "φίλους" σε εγκατέλειψε και ο εαυτός σου; Εγώ πριν δεν μπορούσα. Τώρα μπορώ. Γιατί το ζω. Αααχ :(... Ας με βοηθήσει κάποιος... Δεν μπορώ άλλο αυτό το πράγμα... Από το καλοκαίρι περνάω απερίγραπτα... Δεν ξέρω τι ευθύνεται γι' αυτό... Ίσως είναι λόγω της ηλικίας... Και τώρα, που χρειάζομαι βοήθεια και υποστήριξη νοιώθω πως όλοι με έχουν εγκαταλείψει... :(

ΚΑΤΑΛΗΨΗ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!!! (Προειδοποίηση:Το post που ακολουθεί είναι τεράστιο)
Σαν όλα τα λύκεια που σέβονται τον εαυτό τους έτσι κι εμείς κάναμε κατάληψη, πριν από κάνα μήνα. Εννοείται ότι όλο το Λύκειο την είχε μυριστεί την δουλειά. «Μυριστεί» τρόπος του λέγειν…Μόνο με ντουντούκες δεν είχαν βγει στην ταράτσα (εκεί μαζευόμαστε όλοι) για να το ανακοινώσουν. Έτσι οι περισσότεροι είχαμε πάει προετοιμασμένοι με:
1) Άδειες τσάντες! (έτσι κι αλλιώς αδιάβαστοι ήμασταν…)
2) Τάβλι (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (1))
3) Χαρτιά (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (2))
4) CD και ηχεία (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (3))
5) Μπάλες ποδοσφαίρου, βόλεϊ και μπάσκετ (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (4))
6) Αλυσίδες (όχι για να βαρέσουμε τους μαθητές, που ήταν κατά τις κατάληψης, αλλά για να κλείσουμε την πόρτα, αφού ψηφιστεί η κατάληψη. Βλέπετε εμείς, σε αντίθεση με μερικούς που νομίζουν ότι είναι εκπαιδευτικοί, σεβόμαστε τις διαφορετικές απόψεις…Όποιος δεν καταλαβαίνει τι λέω, αναφέρομαι σε έναν λυκειάρχη, ο οποίος έδεσε με αλυσίδες ανοιχτή την πόρτα του σχολείου του και μετά, μιας και δεν έφτανε το ότι καταπατούσε το δικαίωμα, που έχουν οι μαθητές να κάνουν κατάληψη, άρχισε να μοιράζει απλόχερα μελανιές στους καταληψίες…Τέτοιος ζήλος για εκπαίδευση, λοιπόν…Τέτοιος καημός να μοιραστεί τις γνώσεις του με τους μαθητές...Τις γνώσεις περί Φυσικής και Αρχαίων, αλλά και τις απόψεις του περί Δημοκρατίας και Σεβασμού…Μόνο που ο Σεβασμός από τους μαθητές και η Δημοκρατία για τους μαθητές διαφέρουν σε ένα πολύ σημαντικό σημείο. Η Δημοκρατία απαιτείται, ενώ ο Σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται…)
7) Νεύρα (πήγαμε έτοιμοι να τσακωθούμε με τους γονείς των μαθητών που ήθελαν ανοιχτό το σχολείο. Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω τους γονείς αυτών των παιδιών…Είναι τόσο ευχαριστημένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας και από το σχολείο που έχουν τα παιδιά τους, που δεν αντέχουν να το βλέπουν κλειστό; Είναι ευχαριστημένοι με την δήθεν δωρεάν εκπαίδευση; Είναι ευχαριστημένοι που δίνουν όλους τους μισθούς τους σε φροντιστήρια; Είναι ευχαριστημένοι που το παιδί τους ανεβαίνει τέσσερις ορόφους για να φτάσει στην τάξη του; (μιλάω συγκεκριμένα για το δικό μου σχολείο και όχι για όλα εκείνα τα σχολεία, που κάνουν κατάληψη, για να αποκτήσουν καπνιστήριο και στρογγυλές τυρόπιτες…Αυτές τις καταλήψεις ούτε εγώ τις ανέχομαι…) Είναι ευχαριστημένοι, που το παιδί τους κινδυνεύει κάθε μέρα να γκρεμοτσακιστεί από την ταράτσα του σχολείου; Είναι ευχαριστημένοι που το παιδί τους κάνει εφτά ώρες μάθημα, λες και είναι δυνατόν να συγκρατήσεις τίποτα μετά από πέντε ώρες μαθήματος; Είναι τόσο άσχημο που το παιδί τους θα χάσει, τέσσερις ώρες μαθήματος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχει καθηγητές για να κάνει κανονικό μάθημα; Είναι δυνατόν να παραπονιούνται, όταν το παιδί τους που φέτος δίνει πανελλαδικές, δεν έχει ακόμα τα βιβλία κατεύθυνσης; Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς; Αντί να αγωνιστούν αυτοί οι ίδιοι, για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους, αποδοκιμάζουν κάθε τρόπο διαμαρτυρίας. Αντί να κλείσουν εκείνοι το σχολείο με λουκέτα και αλυσίδες, χτυπάνε τις πόρτες και φωνάζουν…Δεν θα καταλάβω ποτέ, γιατί υποκρίνονται τόσο φανερά στους εαυτούς τους. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα από εμάς ότι το σχολείο μας, έτσι όπως έχει γίνει δεν μας παρέχει τίποτα απολύτως…)
8) Και φυσικά πήγαμε εξοπλισμένοι με ΑΙΤΗΜΑΤΑ.
1)Δωρεάν Παιδεία
(Δεν είναι δυνατόν να λέει η κυβέρνηση, πως παρέχει δωρεάν παιδεία, τι στιγμή, που όλοι οι πολίτες δίνουν τα λεφτά τους στα φροντιστήρια. Τι σόι δωρεάν παιδεία είναι αυτή, που αναγκάζει τους μαθητές να πληρώνουν για να πάνε μαζί με το σχολείο τους σε μια θεατρική παράσταση; Ή μήπως ένα έργο όπως ο «Ερωτόκριτος» ή «το Μυστικό της Κοντέσας Βαλαίρενας»δεν είναι εκπαίδευση; Δεν περιλαμβάνετε στη μόρφωση, κάτι παραπάνω από μια διδακτική ώρα; Κι αν όντως θεωρούν ότι μια επίσκεψη σε ένα μουσείο ή σε μια έκθεση ζωγραφικής «χάσιμο χρόνου» και κάτι που δεν περιλαμβάνετε στην παιδεία, γιατί ρε γαμώτο να παίρνουμε απουσίες, όταν λείπουμε! Ή που θα πληρώνεις δηλαδή κάθε όποτε τους καυ***ει ή που θα μαζεύεις απουσίες, που δεν δικαιολογούνται. Και ΟΚ εγώ δεν τις έχω ανάγκη τις απουσίες, τα παιδιά της τρίτης λυκείου;;; Τεσπά, συνεχίζω. Τι σόι δωρεάν παιδεία είναι αυτή που μας προσφέρουν, όταν για να μάθεις μια ξένη γλώσσα και για να πάρεις ένα πτυχίο πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου; Και για τον αθλητισμό; Για τη μουσική; Για τις τέχνες; Για να μάθεις κάποιο όργανο ή κάποιο άθλημα πηγαίνεις σε ωδείο ή στον Πανελλήνιο, όπου πρέπει να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά σου εννοείται…)

2)Λιγότερες ώρες μαθημάτων
(Όχι πείτε μου πραγματικά, ποιος μαθητής μπορεί να παρακολουθήσει εφτάωρο; Εγώ πάντως όσές φορές έχω «ξυπνήσει» από το λήθαργό μου την έβδομη ώρα, φροντίζω να είμαι ήσυχη και αν μην συμμετέχω, για να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους! Όχι, σοβαρά, δεν γίνεται να παρακολουθήσει κανείς 7 ώρες μαθημάτων κάνοντας 10λεπτα και 5λεπτα διαλείμματα. Δεν θα ήταν καλύτερα να ανοίγει το σχολείο αργότερα, στις 9 παραδείγματος χάρη, έτσι ώστε να συμπληρώνουμε και τις ώρες του ύπνου μας; Και αντί ξέρω εγώ να κάνουμε 10 ώρες την εβδομάδα Αρχαία, να κάνουμε λιγότερες. Αφού έτσι κι αλλιώς η ύλη είναι υπερβολική και κανένας καθηγητής δεν την βγάζει όλη. Πόσες φορές έχουμε ακούσει το : «Ας μιλήσουμε τώρα για…(ναρκωτικά, σχολική βία…) γιατί είμαστε πίσω στην ύλη»; Γιατί κανένας καθηγητής δεν παραπονιέται στο υπουργείο, έτσι ώστε να κρατήσουμε την ύλη, που πραγματικά μπορεί να διδαχθεί στα πλαίσια ενός λογικού ωραρίου και μιας σχολικής χρονιάς που δεν θα περιορίζεται μόνο σε διδακτικές ώρες;)
3)Όχι στο άρθρο 16
(Ας μην τα ξαναπώ αυτά. Και διαδηλώσεις έγιναν για να μην κάνουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια και πορείες και εν πάση περιπτώσει αυτό είναι το πιο γνωστό αίτημα και δεν χρειάζεται να γίνομαι πιο κουραστική…)
4)Κατάργηση των Πανελληνίων
(Δεν είναι άδικο τρία χρόνια κόπου( βάζω μόνο το Λύκειο, αν και δεν θα έπρεπε. Το κανονικό είναι δώδεκα χρόνια, αλλά ίσως ακουστεί υπερβολικό.) να πάνε στράφι μέσα σε λίγες μέρες; Δεν είναι άδικο να κρινόμαστε έτσι; Επειδή δηλαδή για κάποιον λόγο δεν έγραψες καλά σε ένα μάθημα, όλα τα όνειρά σου να εξαφανίζονται; Και εντάξει όποιος μπορεί να ξαναδώσει (εντάξει τρόπος του λέγειν. Δεν είναι καθόλου εντάξει ένας χρόνος αγωνίας, αν θα περάσεις φέτος. Όσοι έμεναν για Σεπτέμβριο τις προηγούμενες χρονιές καταλαβαίνουν…Και τότε περνούσε μόνο ένα καλοκαίρι…Φαντάσου για χρόνο…) αν όμως δεν έχεις τις δυνατότητες να ξαναδώσεις; Θα πιάσεις δουλειά και θα πληρώνεσαι με ψίχουλα, γιατί πήγες με πονοκέφαλο και ξενυχτισμένος να γράψεις Λατινικά…)
5)Καλύτερο κτίριο

(Αυτό αφορά το δικό μας κτίριο, που είναι τετραώροφο, με τρύπες στους τοίχους (κάτι τρύπες σαν δεύτερες πόρτες…), χωρίς παράθυρα, με ξεχαρβαλωμένες πόρτες και στον τέταρτο όροφο (που δυστυχώς είναι η τάξη μου και κάνει ψοφόκρυο) χωρίς θέρμανση.

Ψηφίστηκε λοιπόν η κατάληψη και είχαμε για περίπου για μια εβδομάδα. Το σχολείο δεν είχε «φθορές» και μάλιστα την Παρασκευή, που μας το πήραν είχαμε σφουγγαρίσει κιόλας. Καθόμασταν χαλαρά στο προαύλιο, όταν ακούμε τον λυκειάρχη μας να οδύρεται έξω από το σχολείο. ΟΚ ο άνθρωπος ήταν σε κατάσταση σοκ. Εγώ γίνομαι έτσι μόνο όταν έχει πανσέληνο. Μπαίνει λοιπόν μέσα και άρχισε να φωνάζει ότι τι σχολείο είναι χάλια, ότι στους πάνω ορόφους έχουν γίνει ένα σωρό ζημιές κλπ κλπ κλπ. Και βέβαια τι της έλειπε της Μαριορής; Οι κάμερες! Δεν μας έφτανε ο σεληνιασμένος πλάκωσαν και οι δημοσιογράφοι. Και έγινε ωραία φάση. Άλλοι κρυβόντουσαν (είχαν έρθει κρυφά από τους γονείς τους), άλλοι ή μάλλον άλλες βαφόντουσαν, άλλοι ρωτούσαν πότε θα μας δείξουν, άλλοι προσπαθούσαν να τους διώξουν, άλλοι πάλι προσπαθούσαν να τους βάλλουν μέσα για να δουν τα χάλια του κτηρίου…Τελικά πήγαν δυο-τρία παιδιά να μιλήσουν. Έλα όμως που αυτά που λέγαμε δεν τους άρεσαν! Δεν ήμασταν υποκινούμενοι, όπως μας ρωτούσαν επανειλημμένα, ούτε και φθορές είχε το κτίριο, ούτε εξωσχολικοί-βαλτοί είχαν κάνει ζημιές…Τσςς Τσςς…Δεν πουλάγαμε και φύγανε. Μετά ήρθε η αστυνομία (δεν έμαθα γιατί, αλλά ακούστηκε πως τους φώναξε ο λυκειάρχης για τις κάμερες. Δεν είμαι σίγουρη.) Την Δευτέρα λοιπόν ανοίξαμε υποτίθεται για να ξαναψηφίσουμε. Και ενώ πηγαίναμε στις τάξεις για να κάνουμε την ψηφοφορία τσουπ, τσουπ ένας-ένας οι καθηγητές έμπαιναν για μάθημα! Τι και αν φωνάξαμε, τι κι αν περιμέναμε μάταια την κάλπη να περάσει, τι κι αν βγήκαμε οι μισοί έξω (οι άλλοι μισοί είχαν πολλές απουσίες) και κάναμε κάτι σαν αποχή…Τίποτα! Αλλά δεν μασάμε έτσι εύκολα. Πριν από δυο εβδομάδες ξανακάναμε κατάληψη και έχουμε ακόμα. Την Δευτέρα θα την τελειώσουμε, όμως, γιατί ήρθε καινούρια λυκειάρχισσα, η οποία υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί για τα αιτήματα του κτιρίου μας. Let’s see…

Για γέλια...

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:
- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα , ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί..
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται . Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας,ακούει ύποπτους θορύβους.. ..πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
"Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό; Εγώ δεν ξέρω να το κάνω..."
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,
το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη ,
η κοινή γνώμη αδιαφορεί,
και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !!

Γράμμα στους Schooligans...

17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι, μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσαντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω.«Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτο εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «Άλφα» του λέω. «Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.
Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ενα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά. Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»! Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι ακουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «Άφησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονων βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!
Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.
Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...».

Μπείτε και στο site τους. www.theschooligans.gr

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ...

Άντε επιτέλους θα ξαναγράψω! Μετά από 3 μήνες περίπου ανάπαυλας είμαι και πάλι εδώ να πρήξω τα αυτιά σας (ή μαλλον τα μάτια σας) με όλα αυτά που θέλω να πω. Αλλά πρώτα-πρώτα να ενημερώσω ότι δεν πρόκειται να γράψω πριν της 17 του μήνα ξανά, αλλά από εκεί και πέρα θα σας ταράξω, γιατί σχολείο δεν έχω (λόγω της κατάληψης), δουλειά δεν έχω (ποτέ δεν είχα) μόνο φροντιστήριο έχω και κοντεύουν να μου σπάσουν τα νεύρα μόνο και μόνο από αυτό. Και τώρα που είπα φροντιστήριο, θυμήθηκα την απερίγραπτης μεγαλιώτητας ξεφτίλα μου...Λοιπόν πρώτα θα πω τον πόνο μου και μετά...έχω post να σας στείλω...'Εχω να περιγράψω πως έκανα μια κατάληψη, πως καταστράφηκε μια κατάληψη, πως ξαναέγινε μια κατάληψη και τι στο διάλο γίνεται στα σχολεία (σ'αυτά που έχω πάει τουλάχιστον) αυτές τις μέρες. Α! Και μια πορεία...Αλλά πρώτα θα πω τον πόνο μου! Στο σχολείο μου έχουμε ένα ωραίο παιδί τον Λ. (ας τον λέμε Λορέντζο 1, για να συννενουθούμε) ο οποίος αρέσει στην κολλητή μου. Μου είχε κάνει λοιπόν στην φυσική μια καρδούλα και είχε γράψει μέσα Λορέντζο. Έλα όμως που στο γ******ο φροντιστήριο μου έχουμε ένα καθηγητ'η που τον λένε και αυτόν Λορέντζο! (δεν τον λένε έτσι, αλλά εντάξει σιγά μην τον κάνω και διάσημο!) Είδε λοιπόν ένας συμαθητής μου την καρδούλα και....ΞΕΦΤΙΛΑ!ΡΟΜΠΑ!ΡΟΠΜΑ ΞΕΚΟΥΜΠΩΤΗ Μ ΠΑΣΟΥΜΑΚΙ ΡΟΖ!Με έκαναν ξεφτίλα σε όλη το φροντηστήριο! Τι να φωνάζουν το όνομά του στους διαδρόμους...Τι να είναι όλο υπονοούμενα στο μάθημα της αδερφής του...Τι...Τι...Ένα ατελείωτος διασυρμός...Αλλά, ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς...Και δεν πειράζει, που μου χαμογελάει περίεργα τώρα πια αυτός ο καθηγητής...Τουλάχιστον θα έχω έναν καλό βαθμό στην Έκθεση, για να μην με πληγώσει...
Κερδισμένη βγήκα...

Hiii!!!

Να κάνουμε όλοι ένα γιο στη Μέδουσσα, η οποία έζησε μια τραγωδία αφού με αυταπάρνηση και αυτοθυσία άντεξε δύο ολόκληρους και ατελείωτους μήνες μακριά από το αγαπημένο της ίντερνετ! Παρ' όλα αυτά, η πρώτη της δουλειά μετά την επανένταξή της στο διαδικτυακό κόσμο ήταν να γράψει στο blog μας! Γι' αυτό σ'αγαπάμε Μέδουσσα!...