Όνειρα γλυκά

Τα όνειρα που βλέπω πάντα είναι πολύ περίεργα και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα. Για παράδειγμα, σήμερα ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε ένα ξύλινο κατασκεύασμα που υποτίθεται ότι ήταν κατασκήνωση με ένα μαλάκα από την τάξη μου και κάτι τέτοια... Χτες ονειρεύτηκα ότι έμενα σε ένα πέτρινο σπίτι κάπου στην εξοχή και ότι είχα βάλει ένα φίδι να φάει ένα βάτραχο (;;;) και ότι τελικά το φίδι με δάγκωσε και θα πέθαινα. Μετά, λέει, σε πήρα τηλέφωνο να σου το πω και μετά στο άσχετο βρεθήκαμε εμείς οι δύο σε ένα κατάστημα με υπολογιστές κλπ και ξαφνικά είδα κάπου εκεί κοντά τη μάνα μου. Πήγα να την ρωτήσω αν θα πέθαινα τελικά, αλλά αυτή μου είπε ότι δεν θα πέθαινα και να μην λέω μαλακίες... Κι εκεί, βασικά, ξενέρωσα άγρια... Σου λέω, δεν βγάζει νόημα... Η αδερφή μου είχε ονειρευτεί πως θα γίνει το τσουνάμι και την επόμενη μέρα έγινε! Αλλά τα δικά μου όνειρα δεν έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ...

Και πάλι πίσω...

Επιτέλους! Ξαναγράφω σε αυτό το καημένο ιστολόγιο για ακόμα μια φορά! Βασικά το είχα παραχέσει τόσο καιρό, αλλά δεν είχα καθόλου χρόνο και διάθεση. Σύμφωνα με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι θα έπρεπε να τα παρατήσω, αλλά εγώ θα συνεχίσω κι όσο πάει...
Εν ολίγοις θα σας πω τι έχει γίνει από το κλείσιμο των σχολείων. Το πρώτο Σάββατο των διακοπών πήγα σε ένα πάρτι στο Fridays στη Γλυφάδα. Ήταν γαμάτο!! Εντωμεταξύ, βρήκα εκεί και την καθηγήτριά μου της Οικιακής Οικονομίας, αλλά αυτό είναι άσχετο. Μετά το πάρτι, πήγαμε όλοι μαζί σε ένα πάρκο. Εκεί φασώθηκα με την κοπελιά που έκανε το πάρτι.. Βασικά μου αρέσει και θέλω να κάνουμε κάτι και της αρέσω κι εγώ γενικά... Τι ωραία...
Την Κυριακή (ή τη Δευτέρα) έφυγα για Μόναχο. Πέρασα απλά τέλεια! Όσο μείναμε εκεί πήγα για πατινάζ, για snowboard, για ψώνια με εξευτελιστικά χαμηλές τιμές και φυσικά για ατελείωτες βόλτες! Στο Μόναχο μένει ένας φίλος μου και έμεινα σπίτι του. Για δύο μέρες πήγαμε να μείνουμε σε μία λίμνη, όπου έχασα το ipod μου, αλλά δεν πειράζει...Δηλαδή πειράζει, αλλά.... Τέσπα...
Στις 28 γυρίσαμε πίσω στην καλοκαιρινή Αθήνα, και πως να μην μας φανεί καλοκαιρινή μετά από τους -10 βαθμούς...Από τότε περνάω ψιλοχάλια, αλλά 'ντάξει... Αυτάαα...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Μετά από πολύ καιρό, που μάζευα ευρουλάκι ευρουλάκι τα λεφτά, κατάφερα να πάρω κιθάρα! Πήγα σήμερα το πρωί με την αδερφή μου και μια φίλη μου σε ένα μαγαζί στο Γαλάτσι και την πήραμε. Καλά αυτός που είχε το μαγαζί ήταν θεότρελος, αλλά συμπαθέστατος (σαν το Jack Sparoou ένα πράγμα...). Τεσπά μας έδειξε την κιθάρα, τί κάνει ο μαγνήτης, ο ενυσψητής, πως να την κουρδίζουμε, όλα τα σχετικά τέλος πάντων...Κοντεύω να σκάσω από την χαρά μου!!!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!!

Χτες, επειδή πλησιάζουν και τα Χρισούγεννα, είπα να κάνω και εγώ μια βόλτα στην Ερμού, να χαζέψω τις βιτρίνες, να αγοράσω και τίποτις Χριστουγεννιάτικο για την κολλητή μου, όταν ξαφνικά, ποιον είδα μπροστά μου; ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!! Αυτοπροσώπος! Για να μην σας ζαλίσω με περιγραφές είναι σαν αυτό πάνω στην φωτογρφία(περίπου)! Το βλέπω, με βλέπει. Το κοιτάω με κοιτάει και έρχεται κοντά μου. "Ψιτ" με λέει. "Έλα μου!" του απαντάω. "Χμμμ" κάνει "είσαι και εσύ άνθρωπος έτσι;" "Ε ναι του κάνω...Έτσι νομίζω"

"Εσύ είσαι το Πνεύμα των Χριστουγέννων αν δεν κάνω λάθος, έτσι;"

"Έτσι έτσι" μου απαντάει βιαστικό. "Μιας και είσαι άνθρωπος λοιπόν, έλα να στα πω και εσένα ένα χεράκι και ότι σου πω να το πεις και σε όσους άλλου μπορείς, γιατί είστε πολλοί και δεν πρόκειται να σας βρω όλους! Πρώτα από όλα εγώ είμαι πνεύμα, όπως βλέπει και εσύ και για αυτό δεν έχω ανάγκη από δώρα, Αγιο Βασίληδες, δεντράκια και όλα αυτά που πάτε και αγοράζετρε στο όνομα μου. Να ξεκαθαρίσετε στο ανθρώπινο μυαλό σας ότι όλα αυτά τα κάνετε για σας και για αυτούς που προορίζονται τα δώρα και να με αφήστε εμένα ήσυχο. Κάθε χρόνο παθαίνω κατάθλιψη από τις κατάρες που μου στέλνετε, γιατί λέει εξαιτίας μου πρέπει να πάρετε δώρα σε όλους τους συγγενείς σας και να κάνετε ένα σωρό έξοδα! Λοιπόν, σας παρακαλώ πολύ σταματήστε αυτό το τροπάρι! Δεν φταίω εγώ που φτιάξατε έθιμα που δεν σας αρέσουν!Αν πράγματι θέλετε να κάνετε κάτι για μένα, δώστε αγάπη σε όσο περισσότερους μπορείτε. Κάντε αυτά τα Χριστούγεννα χαρούμενα και όχι μίζερα, μέσα στην γκρίνια!Αν μπορέσετε να κάνετε έστω και έναν άνθρωπο χαρούμενο αυτό θα με ευχαρισήσει, γιατί είμαι πνεύμα, όπως σου είπα και ζω με τα συναισθήματά σας και όχι με τα δώρα σας. Α και κάτι ακόμα, σταματήστε να με ζαλίζετε από τον Οκτώβρη! Δεκέμβριο βγαίνω, Δεκέμβριο είναι η εποχή μου, πάρτε το χαμπάρι! Μα τι κακό είναι και αυτό, κάθε χρόνο με ξυπνάτε όλο και νωρίτερα!Τι κατάσταση είναι αυτή!Σε λίγο θα βγάλω μαύρους κύκλους! Τέλος πάντων...Μην σε καθυστερώ και από τα ψώνια σου..." είπε και άρχισε να απομακρύνεται. "Α μια στιγμή!" φώναξε λίγο πριν χαθεί στο πλήθος. "Πες στον κόσμο, πως στον Σκρουτζ δεν φέρθηκα ποτέ έστι όπως λένε!". Και μετά από εξαφανίστηκε ανάμεσα σε μια παρέα emo!

Πολύ μου άρσε...

Πολύ μου άρεσε αυτό που άκουσα στο "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας..."
Που λες, με ένα΄μηχάνημα σαν τηλεμεταφορέα, ένα παιδάκι έχει μπει κατά λάθος μέσα στην τηλεόραση και όταν το βγάζει ο πατέρας του από εκεί είναι σε διαστάσεις τσίχλας! Ρωτάει λοιπόν τον Τζόνυ Ντεπ, που κάνει τον διευθυντή του εργοστάσιου:
"Και τι θα κάνω τώρα με το παιδί μου; Δεν γίνεται να τον ξαναστείλουμε πίσω και να γίνει όπως πριν;"
Και του δίνει της θεϊκή απάντηση.
"Όχι δεν γίνεται να γυρίσει πίσω. Δεν μιλάμε για τηλέφωνο που κάποιος μιλάει και κάποιος ακούει. Μιλάμε για τηλεόραση..."
...το μηχάνημα το οποίο "μπουκώνει" τους δέκτες με μυνήματα και αν τα καταφέρει να τα περάσει σε κάποιον τελικά, δεν γίνεται να τα πάρει πίσω...

15-12-07

Είναι 15 Δεκεμβρίου.
Η ώρα είναι 12.43.
Είμαι χαρούμενος.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Έβλεπα τα πάντα διαφορετικά, ο ήλιος έλαμπε, ο κόσμος που συνοστιζόταν στο πεζοδρόμιο έδειχνε χαρούμενος, μια νότα θετικής ενέργειας κατέκλυε τα πάντα.
Βγήκα στο δρόμο και χαμογελούσα. Άκουγα Nirvana και ήμουν nirvana. Τίποτα άλλο.

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
Κάποτε χόρευα μαζί σου
Κάτω απ΄τον ήλιο τέτοιο φως...

Τα Σάββατα δεν είναι ποτέ έτσι. Πάντα έχει ήλιο και ο κόσμος περπατάει στα πεζοδρόμια, αλλά δεν είναι έτσι. Έξω από το παράθυρο ακούω κάποια πουλιά να κελαηδούν. Ήρθε, τελικά, η άνοιξη πριν μπουν τα Χριστούγεννα;

Θυμάμαι πως κοιτούσες, πως
Μου ΄λεγες πάρε με μαζί σου...

Τελικά, μάλλον ξανάρθε το καλοκαίρι. Τραγουδάω Ξύλινα Σπαθιά και σκέφτομαι την εικόνα που μου έρχεται πάντα στο άκουσμά τους: μία έρημη, μικρή παραλία με δύο φοίνικες αριστερά και μια αιώρα που λικνίζεται ανέμελα.. Ποτέ δεν έχω δει το πρόσωπο που κάθεται στην αιώρα, βλέπω την εικόνα μέσα από τα μάτια του ή από πίσω του. Αλλά τι σημασία έχει;

Καλοκαίρι...

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Καλοκαίρι...

Να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά

Η εποχή που μπορώ να ζήσω αληθινά. Η εποχή που θα νοιώθω ευτυχισμένος και θα χαίρομαι πραγματικά. Η εποχή που τα σημάδια της χαράσσονται άσπλαχνα και ανεξήτηλα πάνω σου, στο δέρμα σου, στο μυαλό σου και δεν σ' αφήνουν να την ξεχάσεις.

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλοι όλη μέρα


Τόσες εικόνες...

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα

Τόσες λέξεις...

Νομίζω πως ακόυω φωνές από τ' αστέρια...

Τόσες αναμνήσεις...

Φωνές από τ' αστέρια...

Στα χείλη μου διαγράφεται ένα μικρό, παράξενο χαμόγελο. Δεν θέλω να γράψω άλλο, να με αποσπάσουν οι αναμνήσεις από τη "ζωή" και να χάσω αυτό το μικρό χαμόγελο.

Η γη σε αριθμούς και εικόνες

Εάν μειώναμε τον πληθυσμό της Γης στο μέγεθος μίας μικρής πόλης με 100 ανθρώπους,διατηρώντας τις αναλογίες θα ήταν ως εξής :

57 Ασιάτες
21 Ευρωπαίοι


14 Αμερικάνοι(Βοράς...

....και Νότος)

8 Αφρικανοί


52 Αντρες

48 Γυναίκες

70 Έγχρωμοι

30 Λευκοί


89 Ετεροφυλόφιλοι

11 Ομοφυλόφιλοι

6 άνθρωποι θα κατέχουν το 59% του παγκόσμιου πλούτου και όλοι θα είναι Αμερικανοί
80 θα έχουν κακές συνθήκες διαβίωσης
70 θα είναι αγράμματοι
50 θα είναι ανειδίκευτοι
1 θα πεθάνει
2 θα γεννηθούν
1 θα έχει computer
1 μόνο θα έχει ανώτατη εκπαίδευση
Αν δεις τον κόσμο από αυτή την οπτική, θα δείς πόση ανάγκη από αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση,υπομονή και εκπαίδευση
Σκέψου το
Εάν αυτό το πρωινό ξύπνησες υγιής, είσαι πιο χαρούμενος από 1.000.000 ανθρώπους που δεν θα επιζήσουνε μέχρι την άλλη εβδομάδα
Εάν δεν έζησες πόλεμο
Την μοναξιά ενός κελιού, την αγωνία του βασανιστηρίου
ή την πείνα
Είσαι πιο χαρούμενος από 500.000.000 ανθρώπους αυτού του κόσμου .
Εάν μπορείς να μπεις σε μία εκκλησία χωρίς τον φόβο της φυλάκισης ή του θανάτου, είσαι πιο ευτυχισμένος από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη
Εάν υπάρχει φαγητό στο ψυγείο σου
Εάν έχεις παπούτσια και ρούχα
Εάν έχεις κρεβάτι και στέγη
Είσαι πλουσιότερος από το 75% των ανθρώπων του πλανήτη
Εάν έχεις τραπεζικό λογαριασμό,χρήματα στο πορτοφόλι σου και μερικά νομίσματα στον κουμπαρά σου
Ανήκεις στο 8% των ανθρώπων του πλανήτη που ζουν καλά
Εάν διαβάζεις αυτό το κείμενο είσαι 2 φορές τυχερός γιατί:
Κάποιος σε θυμήθηκε
Δεν ανήκεις στα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη που δεν μπορούν να διαβάσουν
Και έχεις computer
Όπως είπε κάποιος κάποτε:
Δούλεψε σαν να μην χρειάζεσαι λεφτά
αγάπα σα να μη σε πλήγωσε κανείς
χόρεψε σα να μη σε βλέπει κανείς
τραγούδα σα να μη σ΄ακούει κανείς
Ζήσε σα να ήταν η γη ένας παράδεισος
Στείλε αυτό το μήνυμα σε ανθρώπους που αποκαλείς φίλους σου....
Αν δε το στείλεις, κανείς δε θα πάθει τίποτα.
Εάν το στείλεις κάποιος θα χαμογελάσει...

Crapy Birthday

Να ζήσεις Κατερίνα
Και χρόνια πολλά
Στη μύτη να βγάλεις
Δυο μαύρα σπυριά!

YYYYYYYY

Ορίστε και το δώρο σου. Με πολλή αγάπη από μένα για σένα.

e

It's Birthday Time!!!

Χτες είχα τα γενέθλιά μου και παρόλο που σιχαίνομαι τις γιορτές και τα πανηγύρια, όταν πρόκειται να τα περάσω με κάποιους πολύ συγκεκριμένους συγγενείς και φίλους των γονιών μου, και παρόλο που το δείχνω όποτε μπορώ (γκρινιάζω όταν είναι να πάμε σε κανέναν γάμο ή γιορτή ή βαφτίσια κλπ) ΕΠΡΕΠΕ να κάνω γιορτή και για τα γενέθλιά μου (λες και δεν είχα κάνει πριν από μια βδομάδα για την γιορτή μου…) Ήρθαν λοιπόν όλοι οι καλοί γνωστοί και φίλοι (από φίλες μου φώναξα μόνο δύο, έτσι για να μην αυτοκτονήσω από την βαρεμάρα και επειδή τα κορίτσια, η Έλπι και η Κωνστάνς είναι σταθερές αξίες) ντυμένοι όλοι με τα καλά τους, με τα χαμόγελά τους κλπ. Και εγώ ενώ στην αρχή ήμουν με τις πιτζάμες, μετά αναγκάστηκα να αλλάξω, αφού «θα ερχόταν κόσμος» και φυσικά δεν μπορούσα να βάλω κάτι από τα μαύρα μου τα ραχουλάκια (δεν είμαι emo, αλλά δεν ξέρω πως τα έχω καταφέρει και όλα μου τα αγαπημένα ρούχα είναι μαύρα…) ΕΠΡΕΠΕ να βάλω κάτι χαρούμενο να «φανώ». Έβαλα λοιπόν μια κοκκινογαλάζια μπλούζα και ένα τζιν «γα τον κόσμο.» Αχ…όλο το βράδυ το πέρασα παίζοντας με τα παιδάκια, που το καλοκαίρι με φώναζαν μαμά (είναι τα παιδιά των φίλων των γονιών μου), βαρετά και μόνη. Και μετά εννοείται άκουσα και σχόλια του τύπου «φτιάξε και λίγο τα μαλλιά σου, η γιορτή σου είναι» (αυτό για τα μαλλιά είναι πλέον στάνταρ, από εκεί βγήκε και το Μέδουσα, αν και τώρα που τα κούρεψα είναι πολύ καλύτερα), «με το τζιν είσαι μωρέ, βάλε καμιά φουστίτσα. Αν δεν τα βάλεις τώρα, πότε θα τα βάλεις;», «κάτσε και λίγο με το παιδάκι μου…Όλο στην απέξω το έχετε», «Δεν μας μιλάς Κατερίνα; Α…Μεγάλωσες και δεν μας καταδέχεσαι πια…». Αναρωτιέμαι έρχονται μόνο και μόνο για να μου σπάσουν τα νεύρα; Ή παρόλο που δεν χαμογέλασα ούτε μια φορά, πιστεύουν ότι είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν θα με πειράξουν οι κακίες τους; Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να εξαφανιστούν όλοι όσοι με εκνευρίζουν. Να τα ανοίξω και να έχει σταματήσει η βαβούρα. Να είμαι έξω στην βροχή, σε ένα παρκάκι και να γελάω με τις φίλες μου και όταν επιστρέψω στο σπίτι να βρω μόνο αυτούς που με αγαπάνε και να κόψουμε την τούρτα. Φέτος ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, η πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που έκανα ευχή όταν έσβησα τα κεράκια… «Τα επόμενα γενέθλια μου να είναι χαρούμενα και για μένα…» Αλλά δυστυχώς… «εδώ δεν πιάνουν οι ευχές…δεν πιάνουν οι κατάρες…»

Domo cun!

Freedom Of Speech

Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος


Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;

Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μεσ’ στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι;
Μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη, ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες, τώρα πάλι να:
με τα τέρατα πως έμπλεξες; Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις; η ζωή σου είναι….
και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων, των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως γίνονται : ανώδυνα!
Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…

«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…»

Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σα σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..

«Αγάπησέ με σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με, αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με, λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με, αγάπησέ με…»

e-mail

Ρατσισμός

Όλοι είμαστε διαφορετικοί
Όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί
Συχνά όμως δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα αυτό στους άλλους
Παρότι απαιτούμε από τους άλλους να σεβαστούν τη μοναδικότητα μας πολλές φορές παρασυρόμαστε σε επιπόλαιες κρίσεις με βάση την εξωτερική εμφάνιση
Κάθε φορά που κρίνουμε κάποιον επειδή γεννήθηκε σε διαφορετική χωρά,
Κάθε φορά που κρίνουμε κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση,
Κάθε φορά που χαρακτηρίζουμε οποίον έχει φράντζα Εμο
Και οποίον φορά αθλητικά καβούριΓινόμαστε ρατσιστές!
Η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική. Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι με ανόητες προφάσεις απειλούν, βρίζουν, ειρωνεύονται και χτυπάνε ( κοινώς τραμπουκιζουν )
"Αυτοί" όμως δεν διακρίνονται ούτε από την εξωτερική εμφάνιση ούτε από το ντύσιμο ούτε από την καταγωγή τους.
Άλλωστε η βλακεία δεν γνωρίζει σύνορα.
Ο ρατσισμος
Ναι ο ρατσισμός υπήρχε πριν από εμάςΑυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογίαΑς γίνουμε καλύτεροι!Ας γίνουμε διαφορετικοί!

Μισος

Η γενιά μας έχει την τύχη να μεγαλώνει σε συνθήκες πολύ καλύτερες από ότι οι προηγούμενες.
Θεωρητικά δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να μισούμε ο ένας τον άλλον, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να φανατιζόμαστε
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική
Υπάρχει τόσο μισός και κανένας (σοβαρός) λόγοςΕίμαστε ρατσιστές!
Και όχι μονό σχετικά με τη εθνικότητα αλλά κυρίως με την εμφάνιση
Είμαστε μια γενιά που κρίνει τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση, τη μάρκα των ρούχων τους και το χτένισμα τους..
Και δεν είναι μονό το εμο το πρόβλημα.
Το εμο είναι σε μεγάλο βαθμό μια περαστική μόδα.
Αλλά αυτό δεν πτοεί τους τραμπούκους από το να το χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση για να πουλήσουν μαγκιά, να βρίσουν, να χτυπήσουν..
Πλέον έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα ανάλογα με το μήκος των μαλλιών μας!
Αν έχεις κοντά μαλλιά (και δεν ακολουθείς τη μόδα ) είσαι καγκουρι
Αν έχεις φράντζα ( και ακολουθείς τη μόδα -έστω και λίγο- ) είσαι εμο
Έχουμε γεμίσει λαϊκούς δικαστές που κρίνουν, συγκρίνουν, κατακρίνουν και βάζουν ταμπέλες!
Όλοι μας είμαστε!
Όλοι όταν χρησιμοποιούμε λέξεις όπως εμο, καγκουρι, φρικιό γινόμαστε!
Σαν να μην έφταναν αυτά υπάρχει και ο ρατσισμός εναντίον των Αλβανών!
Αλλά δυστυχώς και το αντίστροφο..Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε!
Απλά έτυχε να γεννηθούμε με 900 χιλιόμετρα απόσταση!
Ας σταματήσουμε επιτελούς να νομίζουμε ότι επειδή κάποιος είναι διαφορετικός από εμάς έχουμε το δικαίωμα να τον κράζουμε.
Ας σταματήσουμε να παραστάνουμε τους Θεούς και να κρίνουμε αυθαίρετα τους άλλους!
Ας γίνουμε καλύτεροι!

Η κοινωνια μας

Η κοινωνία μας, η οποία απαρτίζεται κυρίως από τους γονείς, μας δεν είναι ιδανική
Ρατσισμός, βία, αδιαφορία, εγωισμός.

Δεν είμαι μηδενιστής ούτε θέλω να απαξιώσω τα καλώς κείμενα.
Απλά αναρωτιέμαι!.Θα γίνουμε καλύτεροι από αυτούς όπως οφείλουμε?
Θα σταματήσουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από τα λεφτά τους, το αμάξι τους και τα ρούχα τους?
Θα σταματήσουμε το ρατσισμό?
Θα ενδιαφερθούμε για κάτι περισσότερο από τα προσωπικά μας συμφέροντα?Από ότι φαίνεται όχι.
Οι περισσότεροι νέοι ή δεν έχουμε καμιά ιδεολογία ή απλά ακολουθούμε μια γιαμόδα και με εντελώς λάθος τρόπο
Οι περισσότεροι δεν έχουμε καν άποψη και κριτικό πνεύμα!
Απλά ακολουθούμε απόψεις άλλων, φανατιζόμαστε και στο τέλος χάνουμε την ουσία
Ας αναζητήσουμε ιδέες που μας εκφράζουν. Υπάρχουν!
Σε bogs, ραδιόφωνα, βιβλία, ποιήματα και τραγούδια
Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά την κοινωνία μας!
Ας διευρύνουμε λίγο τους ορίζοντες μας και ας μην ενδιαφερόμαστε μονό για τον εαυτουλη μας!Σε λίγα χρόνια η κοινωνία θα απαρτίζεται από εμάς.
Ας γινουμε καλύτεροι!

Η ευθύνη

Για την σωστή λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι απαραίτητος ο σωστός καταμερισμός των ευθυνών τόσο ατομικών όσο και συλλογικών.
Δυστυχώς όμως όλοι τείνουμε να αποποιούμαστε τις ευθυνες μας και να αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους.
Γινόμαστε σαν τους πολιτικούς μας, οι οποίοι είτε στρουθοκαμηλίζουν είτε επιχειρούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Όμως εμείς ΠΡΕΠΕΙ να μη γίνουμε σαν αυτούς!
Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να αποδεχόμαστε τις ευθύνες μας.
Πρέπει να σταματήσουμε για όλα τα κακώς κείμενα να κατηγορούμε την κοινωνία.
Εμείς είμαστε η κοινωνία!!!
Τα προβλήματα δεν μας έρχονται ουρανόσταλτα.
Εμείς τα δημιουργούμε, εμείς πρέπει αρχικά να τα αναγνωρίζουμε και στη συνεχεία να τα αντιμετωπίζουμε.
Ας μη αναζητούμε φταίχτες στα πρόσωπα των αδυνάμων η των μειονοτήτων.
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας κάνουμε ο καθένας ότι μπορούμε για να γίνει καλύτερη αυτή η κοινωνία!
Κάνετε fw τόσα ανούσια mails.
Στείλτε και κατι χρήσιμο!
για περισσότερα http://lalala.pblogs.gr/

Τι θυμήθηκα...

Ένας τίμιος πλην κάφρος Ninja που ψάχνει την άκρη σε αυτήν την μπερδεμένη μακαρονάδα που λέγεται ζωή...

Με την ελπίδα όπλα και ασπίδα Πριγκίπισσα του Φεγγαριού....

Έχω τη δύναμη!!!

You can't hurt me!My wings are like a Shield of Still!

Thunder, thunder, THUNDERCATS!!!

Party

Hey.

kanw.

party.

elate.oloi.h.psofiste.

to.

savvato.

1.dekembriou.

elate.oloi.h.psofiste.

sto.mall.

6.30/7.00.

elate.oloi.h.psofiste.

mh.

m.

ferete.

tipota.

den.

xreiazetai.

elate.oloi.h.psofiste.

an.

den.

mporeite.

na.

er8ete.

parte.

me.

til.

6970498630

alla.

pliz.

mporeste.

Alexxx.-

:(

Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν σου έχει μείνει τίποτα πια στον κόσμο; Και κυρίως όταν δεν σου έχει μείνει ούτε ο εαυτός σου; Και δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε εσύ ο ίδιος πώς αισθάνεσαι; Πιστέψτε με, αυτή η φάση είναι ό,τι χειρότερο έχω περάσει. Ή μάλλον περνάω ακόμα. Και το αποτέλεσμα της είναι χάλια. Ξέρετε τι είναι να κλαις κάθε βράδυ, χωρίς να μπορείς να βρεις το λόγο; Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να νοιώθεις ότι εκτός από τους "φίλους" σε εγκατέλειψε και ο εαυτός σου; Εγώ πριν δεν μπορούσα. Τώρα μπορώ. Γιατί το ζω. Αααχ :(... Ας με βοηθήσει κάποιος... Δεν μπορώ άλλο αυτό το πράγμα... Από το καλοκαίρι περνάω απερίγραπτα... Δεν ξέρω τι ευθύνεται γι' αυτό... Ίσως είναι λόγω της ηλικίας... Και τώρα, που χρειάζομαι βοήθεια και υποστήριξη νοιώθω πως όλοι με έχουν εγκαταλείψει... :(

ΚΑΤΑΛΗΨΗ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!!! (Προειδοποίηση:Το post που ακολουθεί είναι τεράστιο)
Σαν όλα τα λύκεια που σέβονται τον εαυτό τους έτσι κι εμείς κάναμε κατάληψη, πριν από κάνα μήνα. Εννοείται ότι όλο το Λύκειο την είχε μυριστεί την δουλειά. «Μυριστεί» τρόπος του λέγειν…Μόνο με ντουντούκες δεν είχαν βγει στην ταράτσα (εκεί μαζευόμαστε όλοι) για να το ανακοινώσουν. Έτσι οι περισσότεροι είχαμε πάει προετοιμασμένοι με:
1) Άδειες τσάντες! (έτσι κι αλλιώς αδιάβαστοι ήμασταν…)
2) Τάβλι (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (1))
3) Χαρτιά (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (2))
4) CD και ηχεία (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (3))
5) Μπάλες ποδοσφαίρου, βόλεϊ και μπάσκετ (τι νομίζετε ότι κάνουμε στις καταλήψεις; (4))
6) Αλυσίδες (όχι για να βαρέσουμε τους μαθητές, που ήταν κατά τις κατάληψης, αλλά για να κλείσουμε την πόρτα, αφού ψηφιστεί η κατάληψη. Βλέπετε εμείς, σε αντίθεση με μερικούς που νομίζουν ότι είναι εκπαιδευτικοί, σεβόμαστε τις διαφορετικές απόψεις…Όποιος δεν καταλαβαίνει τι λέω, αναφέρομαι σε έναν λυκειάρχη, ο οποίος έδεσε με αλυσίδες ανοιχτή την πόρτα του σχολείου του και μετά, μιας και δεν έφτανε το ότι καταπατούσε το δικαίωμα, που έχουν οι μαθητές να κάνουν κατάληψη, άρχισε να μοιράζει απλόχερα μελανιές στους καταληψίες…Τέτοιος ζήλος για εκπαίδευση, λοιπόν…Τέτοιος καημός να μοιραστεί τις γνώσεις του με τους μαθητές...Τις γνώσεις περί Φυσικής και Αρχαίων, αλλά και τις απόψεις του περί Δημοκρατίας και Σεβασμού…Μόνο που ο Σεβασμός από τους μαθητές και η Δημοκρατία για τους μαθητές διαφέρουν σε ένα πολύ σημαντικό σημείο. Η Δημοκρατία απαιτείται, ενώ ο Σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται…)
7) Νεύρα (πήγαμε έτοιμοι να τσακωθούμε με τους γονείς των μαθητών που ήθελαν ανοιχτό το σχολείο. Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω τους γονείς αυτών των παιδιών…Είναι τόσο ευχαριστημένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας και από το σχολείο που έχουν τα παιδιά τους, που δεν αντέχουν να το βλέπουν κλειστό; Είναι ευχαριστημένοι με την δήθεν δωρεάν εκπαίδευση; Είναι ευχαριστημένοι που δίνουν όλους τους μισθούς τους σε φροντιστήρια; Είναι ευχαριστημένοι που το παιδί τους ανεβαίνει τέσσερις ορόφους για να φτάσει στην τάξη του; (μιλάω συγκεκριμένα για το δικό μου σχολείο και όχι για όλα εκείνα τα σχολεία, που κάνουν κατάληψη, για να αποκτήσουν καπνιστήριο και στρογγυλές τυρόπιτες…Αυτές τις καταλήψεις ούτε εγώ τις ανέχομαι…) Είναι ευχαριστημένοι, που το παιδί τους κινδυνεύει κάθε μέρα να γκρεμοτσακιστεί από την ταράτσα του σχολείου; Είναι ευχαριστημένοι που το παιδί τους κάνει εφτά ώρες μάθημα, λες και είναι δυνατόν να συγκρατήσεις τίποτα μετά από πέντε ώρες μαθήματος; Είναι τόσο άσχημο που το παιδί τους θα χάσει, τέσσερις ώρες μαθήματος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχει καθηγητές για να κάνει κανονικό μάθημα; Είναι δυνατόν να παραπονιούνται, όταν το παιδί τους που φέτος δίνει πανελλαδικές, δεν έχει ακόμα τα βιβλία κατεύθυνσης; Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς; Αντί να αγωνιστούν αυτοί οι ίδιοι, για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους, αποδοκιμάζουν κάθε τρόπο διαμαρτυρίας. Αντί να κλείσουν εκείνοι το σχολείο με λουκέτα και αλυσίδες, χτυπάνε τις πόρτες και φωνάζουν…Δεν θα καταλάβω ποτέ, γιατί υποκρίνονται τόσο φανερά στους εαυτούς τους. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα από εμάς ότι το σχολείο μας, έτσι όπως έχει γίνει δεν μας παρέχει τίποτα απολύτως…)
8) Και φυσικά πήγαμε εξοπλισμένοι με ΑΙΤΗΜΑΤΑ.
1)Δωρεάν Παιδεία
(Δεν είναι δυνατόν να λέει η κυβέρνηση, πως παρέχει δωρεάν παιδεία, τι στιγμή, που όλοι οι πολίτες δίνουν τα λεφτά τους στα φροντιστήρια. Τι σόι δωρεάν παιδεία είναι αυτή, που αναγκάζει τους μαθητές να πληρώνουν για να πάνε μαζί με το σχολείο τους σε μια θεατρική παράσταση; Ή μήπως ένα έργο όπως ο «Ερωτόκριτος» ή «το Μυστικό της Κοντέσας Βαλαίρενας»δεν είναι εκπαίδευση; Δεν περιλαμβάνετε στη μόρφωση, κάτι παραπάνω από μια διδακτική ώρα; Κι αν όντως θεωρούν ότι μια επίσκεψη σε ένα μουσείο ή σε μια έκθεση ζωγραφικής «χάσιμο χρόνου» και κάτι που δεν περιλαμβάνετε στην παιδεία, γιατί ρε γαμώτο να παίρνουμε απουσίες, όταν λείπουμε! Ή που θα πληρώνεις δηλαδή κάθε όποτε τους καυ***ει ή που θα μαζεύεις απουσίες, που δεν δικαιολογούνται. Και ΟΚ εγώ δεν τις έχω ανάγκη τις απουσίες, τα παιδιά της τρίτης λυκείου;;; Τεσπά, συνεχίζω. Τι σόι δωρεάν παιδεία είναι αυτή που μας προσφέρουν, όταν για να μάθεις μια ξένη γλώσσα και για να πάρεις ένα πτυχίο πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου; Και για τον αθλητισμό; Για τη μουσική; Για τις τέχνες; Για να μάθεις κάποιο όργανο ή κάποιο άθλημα πηγαίνεις σε ωδείο ή στον Πανελλήνιο, όπου πρέπει να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά σου εννοείται…)

2)Λιγότερες ώρες μαθημάτων
(Όχι πείτε μου πραγματικά, ποιος μαθητής μπορεί να παρακολουθήσει εφτάωρο; Εγώ πάντως όσές φορές έχω «ξυπνήσει» από το λήθαργό μου την έβδομη ώρα, φροντίζω να είμαι ήσυχη και αν μην συμμετέχω, για να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους! Όχι, σοβαρά, δεν γίνεται να παρακολουθήσει κανείς 7 ώρες μαθημάτων κάνοντας 10λεπτα και 5λεπτα διαλείμματα. Δεν θα ήταν καλύτερα να ανοίγει το σχολείο αργότερα, στις 9 παραδείγματος χάρη, έτσι ώστε να συμπληρώνουμε και τις ώρες του ύπνου μας; Και αντί ξέρω εγώ να κάνουμε 10 ώρες την εβδομάδα Αρχαία, να κάνουμε λιγότερες. Αφού έτσι κι αλλιώς η ύλη είναι υπερβολική και κανένας καθηγητής δεν την βγάζει όλη. Πόσες φορές έχουμε ακούσει το : «Ας μιλήσουμε τώρα για…(ναρκωτικά, σχολική βία…) γιατί είμαστε πίσω στην ύλη»; Γιατί κανένας καθηγητής δεν παραπονιέται στο υπουργείο, έτσι ώστε να κρατήσουμε την ύλη, που πραγματικά μπορεί να διδαχθεί στα πλαίσια ενός λογικού ωραρίου και μιας σχολικής χρονιάς που δεν θα περιορίζεται μόνο σε διδακτικές ώρες;)
3)Όχι στο άρθρο 16
(Ας μην τα ξαναπώ αυτά. Και διαδηλώσεις έγιναν για να μην κάνουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια και πορείες και εν πάση περιπτώσει αυτό είναι το πιο γνωστό αίτημα και δεν χρειάζεται να γίνομαι πιο κουραστική…)
4)Κατάργηση των Πανελληνίων
(Δεν είναι άδικο τρία χρόνια κόπου( βάζω μόνο το Λύκειο, αν και δεν θα έπρεπε. Το κανονικό είναι δώδεκα χρόνια, αλλά ίσως ακουστεί υπερβολικό.) να πάνε στράφι μέσα σε λίγες μέρες; Δεν είναι άδικο να κρινόμαστε έτσι; Επειδή δηλαδή για κάποιον λόγο δεν έγραψες καλά σε ένα μάθημα, όλα τα όνειρά σου να εξαφανίζονται; Και εντάξει όποιος μπορεί να ξαναδώσει (εντάξει τρόπος του λέγειν. Δεν είναι καθόλου εντάξει ένας χρόνος αγωνίας, αν θα περάσεις φέτος. Όσοι έμεναν για Σεπτέμβριο τις προηγούμενες χρονιές καταλαβαίνουν…Και τότε περνούσε μόνο ένα καλοκαίρι…Φαντάσου για χρόνο…) αν όμως δεν έχεις τις δυνατότητες να ξαναδώσεις; Θα πιάσεις δουλειά και θα πληρώνεσαι με ψίχουλα, γιατί πήγες με πονοκέφαλο και ξενυχτισμένος να γράψεις Λατινικά…)
5)Καλύτερο κτίριο

(Αυτό αφορά το δικό μας κτίριο, που είναι τετραώροφο, με τρύπες στους τοίχους (κάτι τρύπες σαν δεύτερες πόρτες…), χωρίς παράθυρα, με ξεχαρβαλωμένες πόρτες και στον τέταρτο όροφο (που δυστυχώς είναι η τάξη μου και κάνει ψοφόκρυο) χωρίς θέρμανση.

Ψηφίστηκε λοιπόν η κατάληψη και είχαμε για περίπου για μια εβδομάδα. Το σχολείο δεν είχε «φθορές» και μάλιστα την Παρασκευή, που μας το πήραν είχαμε σφουγγαρίσει κιόλας. Καθόμασταν χαλαρά στο προαύλιο, όταν ακούμε τον λυκειάρχη μας να οδύρεται έξω από το σχολείο. ΟΚ ο άνθρωπος ήταν σε κατάσταση σοκ. Εγώ γίνομαι έτσι μόνο όταν έχει πανσέληνο. Μπαίνει λοιπόν μέσα και άρχισε να φωνάζει ότι τι σχολείο είναι χάλια, ότι στους πάνω ορόφους έχουν γίνει ένα σωρό ζημιές κλπ κλπ κλπ. Και βέβαια τι της έλειπε της Μαριορής; Οι κάμερες! Δεν μας έφτανε ο σεληνιασμένος πλάκωσαν και οι δημοσιογράφοι. Και έγινε ωραία φάση. Άλλοι κρυβόντουσαν (είχαν έρθει κρυφά από τους γονείς τους), άλλοι ή μάλλον άλλες βαφόντουσαν, άλλοι ρωτούσαν πότε θα μας δείξουν, άλλοι προσπαθούσαν να τους διώξουν, άλλοι πάλι προσπαθούσαν να τους βάλλουν μέσα για να δουν τα χάλια του κτηρίου…Τελικά πήγαν δυο-τρία παιδιά να μιλήσουν. Έλα όμως που αυτά που λέγαμε δεν τους άρεσαν! Δεν ήμασταν υποκινούμενοι, όπως μας ρωτούσαν επανειλημμένα, ούτε και φθορές είχε το κτίριο, ούτε εξωσχολικοί-βαλτοί είχαν κάνει ζημιές…Τσςς Τσςς…Δεν πουλάγαμε και φύγανε. Μετά ήρθε η αστυνομία (δεν έμαθα γιατί, αλλά ακούστηκε πως τους φώναξε ο λυκειάρχης για τις κάμερες. Δεν είμαι σίγουρη.) Την Δευτέρα λοιπόν ανοίξαμε υποτίθεται για να ξαναψηφίσουμε. Και ενώ πηγαίναμε στις τάξεις για να κάνουμε την ψηφοφορία τσουπ, τσουπ ένας-ένας οι καθηγητές έμπαιναν για μάθημα! Τι και αν φωνάξαμε, τι κι αν περιμέναμε μάταια την κάλπη να περάσει, τι κι αν βγήκαμε οι μισοί έξω (οι άλλοι μισοί είχαν πολλές απουσίες) και κάναμε κάτι σαν αποχή…Τίποτα! Αλλά δεν μασάμε έτσι εύκολα. Πριν από δυο εβδομάδες ξανακάναμε κατάληψη και έχουμε ακόμα. Την Δευτέρα θα την τελειώσουμε, όμως, γιατί ήρθε καινούρια λυκειάρχισσα, η οποία υποσχέθηκε να κάνει ότι μπορεί για τα αιτήματα του κτιρίου μας. Let’s see…

Για γέλια...

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:
- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα , ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί..
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται . Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας,ακούει ύποπτους θορύβους.. ..πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
"Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό; Εγώ δεν ξέρω να το κάνω..."
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,
το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη ,
η κοινή γνώμη αδιαφορεί,
και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !!

Γράμμα στους Schooligans...

17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι, μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσαντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω.«Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτο εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «Άλφα» του λέω. «Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.
Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ενα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά. Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»! Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι ακουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «Άφησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονων βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!
Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.
Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...».

Μπείτε και στο site τους. www.theschooligans.gr

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ...

Άντε επιτέλους θα ξαναγράψω! Μετά από 3 μήνες περίπου ανάπαυλας είμαι και πάλι εδώ να πρήξω τα αυτιά σας (ή μαλλον τα μάτια σας) με όλα αυτά που θέλω να πω. Αλλά πρώτα-πρώτα να ενημερώσω ότι δεν πρόκειται να γράψω πριν της 17 του μήνα ξανά, αλλά από εκεί και πέρα θα σας ταράξω, γιατί σχολείο δεν έχω (λόγω της κατάληψης), δουλειά δεν έχω (ποτέ δεν είχα) μόνο φροντιστήριο έχω και κοντεύουν να μου σπάσουν τα νεύρα μόνο και μόνο από αυτό. Και τώρα που είπα φροντιστήριο, θυμήθηκα την απερίγραπτης μεγαλιώτητας ξεφτίλα μου...Λοιπόν πρώτα θα πω τον πόνο μου και μετά...έχω post να σας στείλω...'Εχω να περιγράψω πως έκανα μια κατάληψη, πως καταστράφηκε μια κατάληψη, πως ξαναέγινε μια κατάληψη και τι στο διάλο γίνεται στα σχολεία (σ'αυτά που έχω πάει τουλάχιστον) αυτές τις μέρες. Α! Και μια πορεία...Αλλά πρώτα θα πω τον πόνο μου! Στο σχολείο μου έχουμε ένα ωραίο παιδί τον Λ. (ας τον λέμε Λορέντζο 1, για να συννενουθούμε) ο οποίος αρέσει στην κολλητή μου. Μου είχε κάνει λοιπόν στην φυσική μια καρδούλα και είχε γράψει μέσα Λορέντζο. Έλα όμως που στο γ******ο φροντιστήριο μου έχουμε ένα καθηγητ'η που τον λένε και αυτόν Λορέντζο! (δεν τον λένε έτσι, αλλά εντάξει σιγά μην τον κάνω και διάσημο!) Είδε λοιπόν ένας συμαθητής μου την καρδούλα και....ΞΕΦΤΙΛΑ!ΡΟΜΠΑ!ΡΟΠΜΑ ΞΕΚΟΥΜΠΩΤΗ Μ ΠΑΣΟΥΜΑΚΙ ΡΟΖ!Με έκαναν ξεφτίλα σε όλη το φροντηστήριο! Τι να φωνάζουν το όνομά του στους διαδρόμους...Τι να είναι όλο υπονοούμενα στο μάθημα της αδερφής του...Τι...Τι...Ένα ατελείωτος διασυρμός...Αλλά, ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς...Και δεν πειράζει, που μου χαμογελάει περίεργα τώρα πια αυτός ο καθηγητής...Τουλάχιστον θα έχω έναν καλό βαθμό στην Έκθεση, για να μην με πληγώσει...
Κερδισμένη βγήκα...

Hiii!!!

Να κάνουμε όλοι ένα γιο στη Μέδουσσα, η οποία έζησε μια τραγωδία αφού με αυταπάρνηση και αυτοθυσία άντεξε δύο ολόκληρους και ατελείωτους μήνες μακριά από το αγαπημένο της ίντερνετ! Παρ' όλα αυτά, η πρώτη της δουλειά μετά την επανένταξή της στο διαδικτυακό κόσμο ήταν να γράψει στο blog μας! Γι' αυτό σ'αγαπάμε Μέδουσσα!...

Γεια σας.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν γαμάτο! Το Σάββατο το μεσημέρι πήγα στη δεξίωση του γάμου της δασκάλας μου του πιάνου, που αποφάσισε επιτέλους να παντρευτεί, και μετά, το απόγευμα, πήγα Mall. Μιλάμε, ήταν φίσκα πραγματικά! Βρήκα 32 παιδιά από το σχολείο μου, 3 από την κατασκήνωση και διάφορους άλλους. Εντωμεταξύ, είπα σε μια κοπελιά να 'ρθει και αυτή και σε κάποια φάση βγήκαμε έξω και πήγαμε μπροστά από το Υπουργείο Παιδείας (μπρρρ...). Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα (...) αλλά όταν ήταν να φύγει η κοπελιά με φίλησε (το μόνο θετικό της υπόθεσης...).
Την Κυριακή πήγα το πρωί σε μια έκθεση σπιτιού στη Βουλιαγμένη. Ήταν τέλεια. Αγόρασα ένα πάπλωμα για το κρεβάτι μου και κάτι παρδαλές κουρτίνες. Μετά πήγαμε σε μια έκθεση σκαφών στην μαρίνα Άγιου Κοσμά που ήταν γαμάτη, αλλά προς το τέλος ξυλιάσαμε και φύγαμε άρων-άρων. Εκεί βρήκα ένα μαλάκα συμμαθητή μου και η μάνα μου μία παλιάαααα της συμμαθήτρια (μικρός που είναι ο κόσμος...). Αυτά για σήμερα.

Hiiii!

Είμαι γαϊδούρι, το ξέρω. Έχω να γράψω σ' αθτό το καημένο το blog κάτι χρόνια. Όμως ήμουνα στο εξωχικό μου και δεν έχουμε υπολογιστή εκεί (καλά, δε σζητάμε για ίντερνετ...), οπότε respect. Είναι χάλια. Άρχισαν τα σχολεία και είμαι σκατά γιατί εγώ έχω μείνει ακόμα στο καλοκαίρι (καταλαβαίνετε...). Τι να κάνουμε, όμως, θα συνηθίσω. Σήμερα ξαναπήγα για κούρεμα μετά από 10 μέρες, αλλά είναι κλειστά...
Αυτά.

ΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Επέστρεψα από τις διακοπές μου (από τον εγκλωβισμό μου καλύτερα) για να ξεκινήσω τις διακοπές μου (τις κανονικές!!!) Είχα φύγει για Μυρτιά (ένα χωριό στον Πύργο) και έμεινα εκεί για είκοσι μέρες (;) περίπου. Ήταν μπορώ να πω…χάλια!!! Το χωριουδάκι μου είναι αρκετά μακριά από την θάλασσα, ώστε να μην με αφήνουν να πάω με τα πόδια ( σημειωτέων ότι είμαι ο άνθρωπος που έχει κάνει Βεΐκου-Γαλατσίου-Κυψέλη-Φωκίονος-Κάτω Πατήσια με τα πόδια σε σαρανταπέντε λεπτά) αλλά αρκετά κοντά ώστε όλος ο τόπος να είναι γεμάτος με πάνοπλα και ατσάλινα θωρακισμένα κουνούπια! Τα εν λόγω κουνούπια όχι μόνο δεν ενοχλούνται από παστίλιες, όχι μόνο δεν ενοχλούνται από AUTAN (μάλιστα έχω την εντύπωση ότι μαστουρώνουν με τέτοιες κρέμες και κάνουν μεγαλύτερες επιδρομές) αλλά όταν σε τσιμπούσαν δεν άφηναν εκείνα τα μικρά κοκκινίσματα, αλλά κάτι καντίλες σαν 2ευρω! Τεσπά…Όταν ήταν εκεί ο θείος μου πηγαίναμε καμιά βόλτα στον Πύργο (που ήταν γεμάτος από σκεϊτόνια και emo boys…) ή καμιά βολτίστα στο Alde Mare. Πηγαίναμε και για μπανάκι, μια χαρούλα. Έφυγε όμως και μείναμε αμανάτι στο σπίτι. Και που να πας στο χωριό; Με το που βγεις από το σπίτι σε κοιτάνε όλοι καλά-καλά! Λες και φοράς ανάποδα τα ρούχα! Και έτσι και μπεις σε μαγαζί, αρχίζουν τα γνωστά…Ποιανού είσαι εσύ; Ά! Αυτού είσαι! Εγώ με τον θείο, του μπατζανάκη, του προπάππου σου είχαμε πιει νερό και αλάτι! Πόσο καιρό θα μείνετε; Είναι η μάνα σου εδώ; Πότε θα ‘ρθει; Πότε θα φύγει κλπ. κλπ. κλπ. Οπότε έμενα σπίτι, αλλά και εκεί…
Εκτός από εμάς (εμένα και την αδερφή μου) είχε έρθει και η θεία μου, με εκείνα τα ξαδερφάκια μου που είχαν γράψει εκείνες τις ιστοριούλες…Και σαν να μην έφτανε η συντροφιά τους φωνάζαν και ένα γειτονόπουλο και γινόταν καλός κούτουπος…Φωνές και αντάρες! Τρελοκομείο!
Τεσπά…Έμεινα για δυο εβδομάδες να βαριέμαι και να μην κάνω τίποτα. Και όταν τελείωσε η κάρτα του τηλεφώνου μου, έμεινα αποκομένη από τον έξω κόσμο. Never mind…Σήμερα φεύγω για Σύρο (για να κάνω κανονικές διακοπές επιτέλους με μπάνιο, καλή παρέα κλπ.) Φεύγω λοιπόν με την ελπίδα ότι αφού πήρα το lower όταν επιστέψω θα βρω στο σπίτι μια ηλεκτρική κιθάρα. Hopes never die!!!

Γύρισα!

Τόσο καιρό ήμουν κατασκήνωση και γι' αυτό δεν έγραφα. Εκεί έγιναν πάααρα πολλά, τα οποία, όμως δεν θα γράψω τώρα γιατί έχω ελάχιστο χρόνο. Πάντως, έχασα το κινητό μου και το discman ή μάλλον καλύτερα μου τα έκλεψαν. Τέσπα, τι να κάνουμε...Σε λίγο φεύγω για Κέρκυρα. Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε... Ελπίζω σύντομα! ΒΒ!

Μπομπ!

ΚΑΗΚΑΜΕ!

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥ.
ΜΗΝ ΧΑΛΑΤΕ ΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΜΕ ΔΕΝΤΡΑ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ.
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΟΞΥΓΟΝΟ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΣΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΡΟΣΙΑ, ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΚΛΙΜΑΤΙΣΤΙΚΟ.
Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝ ΕΧΕΙ ΔΕΝΤΡΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ!
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τα δεκάδες ειρωνικά πλακάτ, που σηκώθηκαν την Κυριακή μπροστά από την Βουλή. Οικολόγοι, απλοί πολίτες, νέοι, γέροι και γενικότερα «καμένοι» Αθηναίοι πήραν τους δρόμους για διαμαρτυρηθούν για το κάψιμο της Πάρνηθας. Την οργή, τον θυμό και την απελπισία τους κατάφεραν να εκφράσουν με έναν χιουμοριστικό τρόπο τα μέλη οικολογικών οργανώσεων, που ένας εθνικός δρυμός καταστράφηκε ολοσχερώς. Πάει η Πάρνηθα! Πάει ο ένας μας πνεύμονας…Και για να ολοκληρωθεί η καταστροφή, μια μέρα αργότερα καταστράφηκε κι ο άλλος πνεύμονας. Σήμερα κάηκε και ο Υμηττός. Κάηκε και η Σέριφος, κάηκε και το Πήλιο, κάηκε και η Χαλκιδική, κάηκε και η γούνα μας…

ΑΛΛΕΛΟΥΙΑ!!!

Το Σάββατο πήγα Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ για μπάνιο! Βασικά είχα κάνει άλλο ένα μπανάκι, την Τετάρτη αλλά όχι στην θάλασσα. Πήγαμε λοιπόν στην Λούτσα, αφού πήραμε δύο λεωφορεία και το μετρό, κατεβήκαμε σε λάθος στάση, κάηκα (έχω πάρει ένα ωραίο χρώμα λες και είμαι η τελευταία των Μοϊκανών) αλλά περάσαμε φοβερά…I wanna do that again!!!
Υ.Γ. Άλλοι δύο φίλοι μου έφτιαξαν blog (άντε να γίνουμε πολλοί). Το πρώτο angel-and-devil-in-me.blogpot.com της φίλης μου της Ελπινόρας και το δεύτερο nick&elpi.blogspot.com της Έλπις πάλι και του Νίκου.

ΚΑΝΟΝΕΣ

1.ΧΤΥΠΑΤΕ ΠΡΙΝ ΜΠΕΙΤΕ.
2.Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΕ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ.
3.ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΡΑΕΙ ΚΡΑΝΟΣ.
4.ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ-ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΗΣ ΡΟΥΧΩΝ.
5.ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ.
6.ΤΟ ΨΑΞΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΦΕΛΟ, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΕ.
7.ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΖΕΥΓΑΡΙ, ΑΜΟΙΒΕΤΑΙ.
8.ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΧΤΥΛΟΠΑΓΙΔΕΣ.
9.ΟΙ ΩΡΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΙΔΙΕΣ.
10.ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΑ ΔΙΠΛΩΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ.11.ΚΑΘΕ ΤΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΤΑΞΗ. ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΑΞΗ.
12.ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΖΕΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΙΣΕΤΕ. ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΤΩ!
13.ΠΡΙΝ ΜΠΕΙΤΕ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΣΟΒΑΡΟ ΛΟΓΟ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.
14.ΜΠΕΙΤΕ ΞΥΠΟΛΗΤΟΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΡΙΣΚΟ.(με πέντε ευρώ αγοράζετε και χάρτη με τα σωστά μονοπάτια...)
15.ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ.
16. ΑΔΕΛΦΗ, ΑΔΕΛΦΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΑΔΕΙΑ.(που δεν παραχωρήτε)
17.Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ
Υ.Γ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ ΣΕ ΧΡΗΜΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΩΣ ΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΘΟΥΝ
Από το lykos-heraklio.blofspot.com...Όλοι ίδιοι είμαστε...

Heavy Metal (By Wikipedia)

Το Heavy metal (πολλές φορές αναφέρεται ως metal) είναι είδος Ροκ μουσικής που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και τις αρχές του '70. Με ρίζες στα Μπλουζ και το ψυχεδελικό ροκ, οι μπάντες που το ανέπτυξαν δημιούργησαν ένα παχύ και βαρύ ήχο εστιασμένο στην κιθάρα και τα ντράμς, με χαρακτηριστικά μεγάλη παραμόρφωση στον ήχο της κιθάρας και τα γρήγορα σόλο. Ο οδηγός κριτικής Allmusic γράφει χαρακτηριστικά πως «από τις μυριάδες μορφές ροκ εντ ρολ, το Heavy Metal είναι το πιο ακραίο στην ένταση, αρρενωπότητα και θεατρικότητα».Το Heavy metal έχει οπαδούς σε όλο τον πλανήτη, ενώ οι πρώτες heavy metal μπάντες όπως οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath προσελκύουν ένα ευρύτερο κοινό. Στα μέσα του '70 οι Judas Priest προχώρησαν την εξέλιξη του είδους αποβάλλοντας τα μπλουζ στοιχεία, το New Wave of British Heavy Metal (Νέο Κύμα του Βρετανικού Heavy Metal) ακολούθησε τον ίδιο δρόμο, δίνοντας στη μουσική μια αίσθηση punk rock και μεγάλη έμφαση στην ταχύτητα.Το Heavy metal έγινε ευρέως γνωστό την δεκαετία του '80, που αναπτύχθηκαν πολλά από τα γνωστά υποείδη του. Εναλλαγές πιο άγριες και ακραίες περιορίστηκαν στην Underground μουσική σκηνή, άλλες όπως το glam metal και το thrash metal απέκτησαν εμπορική επιτυχία. Σε λίγα χρόνια υποείδη όπως το nu metal διεύρυναν τα μουσικά όρια του είδους.
Το Heavy metal παραδοσιακά χαρακτηρίζεται από δυνατό παραμορφωμένο ήχο κιθάρας, εμφατικούς ρυθμούς, πυκνό ήχο μπάσου και ντραμς. Η ηλεκτρική κιθάρα και η ηχιτική δύναμη που της δίνει ο Ενισχυτής είναι βασικό στοιχείο στο heavy metal. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 κάποια γνωστά συγκροτήματα άρχισαν να χρησιμοποιούν δύο κιθάρες στις συνθέσεις τους. Πρωτοπόρα συγκροτήματα όπως οι Judas Priest και οι Iron Maiden ακολούθησαν αυτή την τακτική έχοντας μια κιθάρα για τον ρυθμό και μια για οδηγό και σολάρισμα. Το Σόλο της κιθάρας είναι κεντρικό στοιχείο μιας heavy metal σύνθεσης. Οι Metal τραγουδιστές έχουν μεγάλες διφοροποιήσεις σε στυλ, από την μεγάλης έκτασης και θεατρικότητας φωνής του τραγουδιστή των Judas Priests Rob Halford και των Iron Maiden's Bruce Dickinson, στην επετιδευμένα σκληρή του τραγουδιστή των Motorhead Lemmy και των Metallica James Hetfield, στην στργγλιάρικη φωνή του τραγουδιστή των Lamb of God Randy Blythe και των At the Gates Tomas Lindberg.
Το μπάσο παρέχει τις χαμηλές νότες σημαντικό να δημιουργήσει την απαραίτητη βαρύτητα που χαρακτηρίζει το είδος. Το μπάσο όπως και η κιθάρα μπορεί να έχει υποστεί παραμόρφωση στον ήχο του. Οι Metal συνθέσεις παίζονται κυρίως με τα δάχτυλα και επιτρέπουν στον μπασίστα να σολάρει. Τα ντράμς είναι μεγαλύτερα σε σύγκριση με τα άλλα είδη Ροκ.
Στις ζωντανές εκτελέσεις η ένταση του ήχου είναι το σημαντικότερο. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Jimi Hendrix και των The Who—που χαρακτηρίζονται ως "Το πιο δυνατο (από άποψη ήχου) συκρότημα στο κόσμο" στο Βιβλίο Γκίνες—τα πρώτα metal συγκροτήματα ανέβασαν ψηλά τον πήχη.Ο Tony Iommi,κιθαρίστας των Black Sabbath,είναι ανάμεσα στους πολλούς που υπέστησαν μερική απώλεια της ακοής λόγο της έντασης.

Άλλη μια καινοτομία

Χθες που ξεφύλλιζα ένα παλιό περιοδικό είδα μέσα ένα άρθρο για τις «μπουτίκ» μωρών. (!) Στις Η.Π.Α. βέβαια…Όχι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι, αλλά εκείνοι πάντα οι πρωτοπόροι σε κάτι τέτοια θέματα…Λοιπόν αυτά τα Lily, Lillie, κάπως έτσι τέλος πάντων τα λένε, εργάζονται κάπως έτσι.
Όπως ξέρουμε υπάρχουν μανάδες των οποίων τα παιδιά δεν είναι απλά παιδάκια, όπως τα υπόλοιπα. Έχουν πάρει τα απίστευτης καλλιτεχνικής φύσης γονίδια, από την μητέρα τους και είναι σίγουρο πως με την κατάλληλη «εκπαίδευση» θα καταφέρουν να γίνουν κάτι εφάμιλλο της Paris Hilton, όπως δήλωσε μια πανευτυχής μαμά, βλέποντας την κόρη της με το μικρόφωνο στο χέρι και το προσωπάκι της τίγκα στο γκλίτερ. Μάλιστα…Ωραία τύχη ετοιμάζει στην κόρη της. Πίσω από τα κάγκελα, να κλαίει που δεν έχει το αγαπημένο της μέικ απ…Τεσπά. Οι κυρίες που ανέφερα πιο πάνω, φέρνουν τα παιδιά τους σε αυτές τις μπουτίκ, και εκεί, τα κοριτσάκια μαθαίνουν πρώτα από όλα «σωστά πρότυπα», όπως αυτά τα υπερκαταναλωτισμού. Μαθαίνουν να ψωνίζουν μόνα τους, ότι θέλουν, ειδικές δασκάλες μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να βάφονται, πώς να τραγουδάνε, πώς να χορεύουν, και γενικότερα πως πρέπει να φέρονται ως σταρ. Από μια μεριά βέβαια, κάθονται και οι μανάδες τους, οι οποίες παρακολουθούν τα απίστευτα ταλέντα του παιδιού τους και την επίσης απίστευτη καταστροφή της παιδικής και αγνής του ηλικίας. Και φυσικά, το ποσό που πληρώσει ο γονιός για μια πλήρης εκπαίδευση είναι αρκετά σημαντικό…
Οι μανάδες δεν στέλνουν τα παιδιά τους εκεί μόνο για το καλύτερο μέλλον τους. Οι περισσότερες δηλώνουν είναι η μετεμψύχωση της Μέριλιν Μονρόε και πως ο μόνος λόγος που δεν έκαναν καριέρα ήταν γιατί «δεν το κυνήγησαν και φυσικά επειδή στην εποχή τους δεν υπήρχαν τέτοιες ευκαιρίες». Δεν θέλουν τα παιδιά τους να έχουν την ίδια τύχη με εκείνες, που ενώ είχαν απεριόριστο ταλέντο στο τραγούδι και στο modeling, όπως και η τρίχρονη κορούλα τους άλλωστε, δεν κατάφεραν τελικά να αναδειχτούν, επειδή ήταν τέτοιο καιροί. Όπως καταλαβαίνετε επειδή οι ίδιες δεν έναν τα όνειρά τους πραγματικότητα, πρέπει να τα κάνει η κόρη τους. Έτσι κι αλλιώς και η ίδια (η εξάχρονη κόρη τους…) συμφωνεί.
Έτσι μικρά κοριτσάκια (γιατί ευτυχώς τα αγοράκια δεν έχουν τις ίδιες προσδοκίες) περνούν τον χρόνο τους, μαθαίνοντας να τραγουδούν και να χορεύουν σαν την Britney. Αντί να μαθαίνουν ποδήλατο, να τρέχουν, να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, όπως οι περισσότεροι, μένουν κλεισμένα στις μπουτίκ και εκπαιδεύονται να γίνουν αστέρια.
Οι περισσότερες μανάδες καμαρώνουν για τις μικρές όμορφες πριγκίπισσες τους. Για τα ταλέντα τους, τα χαρίσματά τους, την ομορφιά τους…Κυρίως την ομορφιά τους. Προσωπικά πιστεύω ότι μέσα σε αυτά τα Lillie, τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν μόνο την εξωτερική εμφάνιση. Μαθαίνουν να κρίνουν και να κρίνονται βάση της ομορφιάς τους. Δεν είναι παράξενο που τόσες πολλές μάνες σπρώχνουν τα αγγελούδια τους, να γίνουν ρηχά, πεζά και άβουλα; Θα πίστευε κανείς πως ένας γονιός μαθαίνει στο παιδί του, πώς να προστατεύει τον εαυτό του από τους κινδύνους και επίσης το μαθαίνει να μην γίνεται το «χαλάκι» των άλλων. Αντιθέτως αυτές οι μανάδες κάνουν τα κορίτσια τους υποχείριο των δικών τους ονείρων. Βασικά τα εκμεταλλεύονται.
Το φταίξιμο είναι ολοκληρωτικό των γονιών. Μπορεί τόση ώρα να σχολιάζω της μητέρες, γιατί εκείνες είναι συνήθως που καθοδηγούν τις μικρές σταρ, όμως και οι μπαμπάδες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού δεν αντιτάσσονται σε αυτό τα αίσχος.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτούς που δημιούργησαν τις μπουτίκ. Δεν αναγκάζουν κανέναν να πάει και να τους δώσει τα χρήματά τους (και το παιδί τους). Απλά εργάζονται.
Έτσι είναι δυστυχώς…

Τεστάκι

Παρεμπιπτόντως, δεν σας έχω πει ότι θέλω να γίνω ψυχολόγος στην αεροπορία. Σιγά μη γίνω, βέβαια, αφού θέλει να γράψεις 19 και κάτι στις πανελλήνιες για να περάσεις…Τεσπά. Βασικά, ψυχολόγος θέλω να γίνω, όμως επειδή υπάρχει πολύ ανεργία στο επάγγελμα, θα προσπαθήσω να περάσω σε καμιά στρατιωτική σχολή. Καλά μέχρι τότε , έχουμε καιρό.
Έψαχνα λοιπόν, για ψυχολογικά τεστ χθες και βρήκα ένα πάρα πολύ καλό. Το έχω κάνει μέχρι στιγμής σε έξι άτομα (και με εμένα 7) και σε όλους έχω πέσει μέσα.
Λέει, σκεφτείτε ότι είστε σε ένα δάσος. Πώς είναι αυτό το δάσος; Περιγράψτε τι βλέπετε, πως αισθάνεστε, τι εποχή είναι κλπ. Μετά βλέπετε ένα κουτί και πρέπει να το περιγράψετε. Από τι υλικό είναι φτιαγμένο, αν έχει κλειδαριά, αν το ανοίγετε και αν το ανοίγετε τι έχει μέσα. Μετά βλέπετε ένα σπίτι. Το περιγράφετε κι αυτό. Λέτε αν μπαίνετε μέσα, πως αισθάνεστε κλπ. Μετά βλέπετε μια λιμνούλα (ναι έχει πολλά πράγματα αυτό το δάσος…). Πως είναι η λιμνούλα (μεγάλη, μικρή, καθαρή, ήρεμη κλπ) και τι κάνετε εσείς με την λιμνούλα (μπαίνετε μέσα, τις πετάτε πετραδάκια, παίζετε με τα νερά κλπ). Μετά φεύγετε από την λιμνούλα και βλέπετε έναν ψηλό τοίχο, που δεν σας αφήνει να δείτε πιο πέρα. Πως είναι αυτός ο τοίχος και τι κάνετε με αυτόν; Τον σπάτε; Τον προσπερνάτε ή μήπως δεν ασχολείστε μαζί του;
Δεν μπορώ να πω κατευθείαν τι αντιπροσωπεύει κάθε αντικείμενο, γιατί έτσι ο καθένας θα σκεφτεί τι θα ήθελε να είναι και όχι τι πραγματικά είναι. Σημαντικό σε αυτό το τεστ είναι, αυτός που το κάνει να είναι ανυποψίαστος ώστε να απαντήσει με ειλικρίνεια ίσως στείλω σε άλλο post τις απαντήσεις, αν όμως κάποιος δεν μπορεί να περιμένει, μπορεί να στείλει τις απαντήσεις σε μένα (creek@in.gr) και να του στείλω τα αποτελέσματα με e-mail.

Ευτυχώς...

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί είδα έναν φίλο μου, που είχα να τον δω αιώνες. Βασικά χάρηκα, γιατί αυτό το παιδί είχε ένα ατύχημα πριν από λίγο καιρό (καθώς τηγάνιζε κάτι πατάτες, κάηκε). Είχε πάθει εγκαύματα σε όλο το πρόσωπό του και στο δεξί του χέρι. Σήμερα, όμως που τον είδα δεν φαινόταν τίποτα εκτός από κάτι σημαδάκια κάτω από τα χείλη του και το χέρι του ήταν κάπως κόκκινο. Κατά τα άλλα ήταν ολόιδιος! Ευτυχώς...

Metallica - Rockwave 2007

Χτες πήγα στο Rockwave για να δω τους Metallica. Η συναυλία ήταν απλά ΤΕΛΕΙΑ με όλη τη σημασία της λέξης. Πριν από τους Metallica ήταν κάτι Mastodon και κάτι άλλα τέτοια άκυρα. Μέχρι να αρχίσουν οι Metallica το... θείο έργο τους, πέρασα τη μεγαλύτερη ώρα της ζωής μου. Είνα κατάρα αυτό το πράγμα. Όταν θέλεις να περάσει πιο αργά η ώρα, περνάει σαν ένα λεπτό, ενώ όταν παρακαλάς να περάσει λίγο πιο γρήγορα για να μη λιώσεις... Άσε ρε...
Σε κάποια φάση, τέλος πάντων, βγαίνουν οι Metallica!!! Έπαιξαν όλα μα όλα τα καλύτερά τους κομμάτια.
Στο For Whom the Bell Doors ψόφησα.
Στο Sick and Destroy έλιωσα.
Στο Master of Puppets δεν ξέρω και 'γω τι.
Όταν, όμως, αρχίζουν να παίζουν Enter Sadman και μετά Nothing Else Matters έγινα ράκος. Ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ!!! Και το καλύτερο: Υποσχέθηκαν να ξανάρθουν πολύ σύντομα! Το πόσο δεν το ξέρουμε. Εμείς, πάντως, αναμένουμε...

Nothing else matters





Enter sandman




Sick and destroy

EXTREME SPORTS!

Να ταν ο ύπνος μου δουλειά

τα μαξιλάρια αγγαρίες

και τα όνειρα αφεντικά

να κάνω αγγαρίες...

Αυτό το ωραίο στιχάκι (τελος πάντων κάπως έτσι ήταν γραμμένο), με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, το είδα τοιχοκολοημμένο σε καμιά κατοσταριά τοίχους στην Δροσοπούλου. Ο τίτλος της αφίσας ήταν Τεμπελιάδα 2006!!! Γιούπι! Να και ένα πρωτάθλημα που θα έφγαινα πρώτη!

Hi!

Τι κάνετε; Σόρρυ για την απουσία μου από το χώρο αυτές τις μέρες, αλλά είχα πάει στον Πύργο στην Πελοπόννησο Παρασκευή με Κυριακή. Πέρασα τέλεια, αν και τρεις ημέρες ήταν πολύ λίγο... Πήγαμε στο ξενοδοχείο Aldemar. Γαμάτο. Έχεις τη δική σου πισίνα, το δωμάτιο είναι μεζονέτα, στο μπάνιο έχεις όλη τη σειρά προϊόντων του Κορρέ... Τέλεια...

PROBLEM

Ατυχία! Τόσες μέρες που έκανε ζέστη δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χθες το βράδυ που άρχισε να φυσάει λίγο κι ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ, άρχισε η μεταμόρφωση. Ναι, ναι είχε πανσέληνο χθες…(Εκτός από Μέδουσα είμαι και λυκάνθρωπος…Είμαι πολλά τέρατα μαζί…). Αμάν. Δεν πρόκειται να κοιμηθώ ποτέ…Σνιφ!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Στις 26 Ιουνίου είναι η παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών (βέβαια εγώ το θυμήθηκα 3 μέρες μετά…). Βρήκα λοιπόν ένα φυλλάδιο (από τα εκατομμύρια που ρίχνουν καθημερινά κάτω από την πόρτα)το οποίο μιλούσε για το κέντρο πρόληψης και απεξάρτησης «ΑΘΗΝΑ». Σαν επικεφαλίδα είχε «Ξεχνάμε τις ουσίες και κρατάμε την ουσία (say no to drugs)» και συνεχίζει «Το ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Την εταιρεία αυτήν αποτελούν ο Δήμος Αθηναίων, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Αττικής, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και το Ελληνικό Κέντρο Διαπολιτισμικής Ψυχιατρικής και Περίθαλψης. Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» χρηματοδοτείται κατά 50% και στηρίζεται επιστημονικά από τον οργανισμό κατά των Ναρκωτικών.
Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» συμμετέχει ενεργά στις αντιμετωπίσεις του προβλήματος της εξάρτησης από τα ναρκωτικά προσφέροντας υπηρεσίες πρόληψης και αγωγή υγείας στο ευρύ κοινό.
Ο φόβος, οι ενοχές και η παραίτηση δεν προσφέρουν λύσεις. Το «ΑΘΗΝΑ ΥΓΕΙΑ» προτείνει μια θετική στάση ζωής και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο.
Σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα πρόληψης σε σχολεία της Αθήνας (σε εμάς πάντως ήρθανε) όπου οι μαθητές ενημερώνονται για θέματα που αφορούν την χρήση εξατρτησιογόνων ουσιών και άλλα θέματα αγωγής της υγείας.
Ενημερώνει και συμβουλεύει γονείς και εκπαιδευτικούς για θέματα σχετικά με τις εξαρτησιογόνες ουσίες.
Προσφέρει στους νέους, σε συνεργασία και με άλλους φορείς, ευκαιρίες δημιουργικής απασχόλησης και υγιεινού τρόπου ζωής.
Προσφέρει στους χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών ενημέρωση, στους χώρους που συχνάζουν για θέματα που τους αφορούν και τους παρακινεί να παρακολουθήσουν προγράμματα απεξάρτησης.
Στηρίζει τις οικογένειες των χρηστών παρέχοντας συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη. Συνεργάζεται με όλους τους φορείς που δραστηριοποιούνται στην πρόβλεψη για την θεραπεία και για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος.
Κέντρα Πρόληψης: «Αθηνά-Πρόμαχος» Αίνου 1 & Λεωφ. Βουλιαγμένης.
«Αθηνά- Προναία» Ελασιδών 30 & Κωνσταντινουπόλεως
«Παλλάς- Αθήνα» Στουρνάρα 21
«Αθηνά-Πολιάς» Γαλατσίου 1 & Πατησίων»

ΠΡΟΣΕΥΧΗ - MEDOUSSA

ΠΡΟΣΕΥΧΗ-MEDOUSSA

Μετρώ τις μέρες σαν ηλιαχτίδα
Χιλιάδες έτη φωτός
Κλέβω απ’ τα αστέρια το φως της νύχτας
Την ώρα που είσαι εδώ
Ανοίγω τρύπες σαν καταιγίδα
Μέσα στο χρόνο (ή θρόνο, δεν το ακούω καλά) γυμνός
Μα πάντα μένει στα χείλη η πίκρα
Με ένα ποτήρι φτηνό

Μες στη σιωπή θα ‘μαι κραυγή
Κάνω ξανά μια προσευχή
Στριφογυρίζω με ξένο σώμα
Τώρα μαζί σας γελώ
Δε θα μπορέσει κανείς ακόμα
Να με ξεχάσει όσο ζω

Στην ερημιά θα ‘μια ζωή
Κάνω ξανά μια προσευχή

Μετρώ τις μέρες σαν ηλιαχτίδα
Χιλιάδες έτη φωτός
Κλέβω απ’ τα αστέρια το φως της νύχτας
Την ώρα που είσαι εδώ
Μες στη σιωπή θα ‘μια κραυγή
Κάνω ξανά μια προσευχή
Κανείς ποτέ να μη με δει…

(Και εγώ κάνω μια προευχή να πάω επιτέλους για μπάνιο!!!)

Too Busy for a Friend...

One day a teacher asked her students to list the names of the other students in the room on two sheets of paper, leaving a space between each name.
Then she told them to think of the nicest thing they could say about each of their classmates and write it down.
It took the remainder of the class period to finish their assignment, and as the students left the room, each one handed in the papers.

That Saturday, the teacher wrote down the name of each student on a separate sheet of paper, and listed what everyone else had said about that individual.
On Monday she gave each student his or her list. Before long, the entire class was smiling. 'Really?' she heard whispered.
' I never knew that I meant anything to anyone!' and, 'I didn't know others liked me so much,' were most of the comments.

No one ever mentioned those papers in class again.
She never knew if they discussed them after class or with their parents, but it didn't matter.
The exercise had accomplished its purpose. The students were happy with themselves and one another.
That group of students moved on.

Several years later, one of the students was killed in Viet Nam and his teacher attended the funeral of that special student.
She had never seen a serviceman in a military coffin before. He looked so handsome, so mature.
The church was packed with his friends. One by one those who loved him took a last walk by the coffin.
The teacher was the last one to bless the coffin.

As she stood there, one of the
soldiers who acted as pallbearer came up to her. 'Were you Mark's
math teacher?' he asked. She nodded: 'yes.' Then he
said: 'Mark talked about you a lot.'

After the funeral, most of
Mark's former classmates went together to a luncheon. Mark's mother
and father were there, obviously waiting to speak with his teacher.

'We want to show you something,'
his father said, taking a wallet out of his pocket. 'They found
this on Mark when he was killed. We thought you might recognize it.'

Opening the billfold, he carefully
removed two worn pieces of notebook paper that had obviously
been taped, folded and refolded many times. The teacher knew without
looking that the papers were the ones on which she had listed all
the good things each of Mark's classmates had said about him.

'Thank you so much for doing
that,' Mark's mother said. 'As you can see, Mark treasured
it.'

All of Mark's former classmates
started to gather around. Charlie smiled rather sheepishly and
said, 'I still have my list. It's in the top drawer of my desk
at home.'

Chuck's wife said, 'Chuck
asked me to put his in our wedding album.'

'I have mine too,' Marilyn
said. 'It's in my diary.'

Then Vicki, another classmate,
reached into her pocketbook, took out her wallet and showed her worn
and frazzled list to the group. 'I carry this with me at all
times,' Vicki said and without batting an eyelash, she continued:
'I think we all saved our lists.'

That's when the teacher finally
sat down and cried. She cried for Mark and for all his friends who
would never see him again.

The density of people in society
is so thick that we forget that life will end one day. And we don't
know when that one day will be.

So please, tell the people you
love and care for, that they are special and important. Tell them,
before it is too late.

And One Way To Accomplish This
Is: Forward this message on. If you do not send it, you will have,
once again passed up the wonderful opportunity to do something nice
and beautiful.

If you've received this, it is
because someone cares for you and it means there is probably at least
someone for whom you care.

If you're 'too busy'
to take those few minutes right now to forward this message on, would
this be the VERY first time you didn't do that little thing that
would make a difference in your relationships?

The more people that you send this
to, the better you'll be at reaching out to those you care about.

Remember, you reap what you sow.
What you put into the lives of others comes back into your own.

May Your Day Be Blessed As Special
As You Are

8 λογοι που μ' αρέσει ο χειμώνας

1. Γιατί έχουμε τα Χριστούγεννα!

2. Γιατί έχουμε την Πρωτοχρονιά (μα υπάρχουν πιο ωραίες γιορτές, από αυτές τις δυο;)

3. Έχω τα γενέθλια μου!

4. Μπορώ να κοιμηθώ, χωρίς να χρειάζεται να κάνω νυχτερινούς περιπάτους μέσα στο σπίτι, μήπως και βρω μια δροσερή γωνιά.

5. Χιονίζει!!! (Σπανίως στην Αθήνα, αλλά υπάρχουν και χωριουδάκια με έξι μέτρα χιόνι)

6. Μπορώ να βγαίνω όποτε θέλω έξω, χωρίς να φοβάμαι ότι θα πάθω ηλίαση.

7. Χριστουγεννιάτικες Διακοπές (αν και προτιμώ τις καλοκαιρινές σε διάρκεια)

και 8.Γιατί σε όλο τον κόσμο αρέσει η άνοιξη και το καλοκαίρι. Πολύ παρεξηγημένη εποχή, ο χειμώνας...Τον καημενούλη...